ชีพจรลงเท้า ความสุขกับการศึกษาในพื้นที่
อาทิตย์นี้นับเป็นอาทิตย์ที่วุ่นมากครับสำหรับผม เพราะชีพจรลงเท้าครับมีงานให้ต้องเดินทางเป็นว่าเล่นครับ แต่มันไม่สนุกเลยครับบางครั้งการเดินทางไปบางที่มันเร่งด่วนชนิดหารถเดินทางแทบไม่ทัน (คนไม่มีรถก็ยังงี้แหละครับเลยเดินทางแบบลูกทุ่งๆไปกับเพื่อนร่วมทางเยอะๆ อิอิ)
ความตั้งใจเดิมตอนแรกตั้งใจจะเดินทางกลับบ้านแวะเยี่ยมอาเยาะ(พ่อ)สักหน่อยเนื่องจากร่างกายสุขภาพช่วงหลังไม่ค่อยแข็งแรงสักเท่าไหร่ หลังจากที่จะไปเป็นวิทยากรบรรยายที่พัทลุง แต่...ไปๆมาๆผู้จัดโทรมาเลื่อนงานไปรอบหน้า ผมก็เลยอัลฮัมดุลิลละฮฺเพราะช่วงนี้ก็ไม่ค่อยจะมีเวลาว่าง เลยตัดสินใจจะไปแวะที่สงขลาเยี่ยมหลานก่อนๆจะกลับไปนครฯ ทำไปทำมามีโทรศัพท์ด่วนเข้ามาจากปัตตานีก็เลยต้องตีรถกลับจากสงขลามาปัตตานีอีกครั้งเพื่อเดินทางไปยะหริ่ง และเข้าร่วมประชุมกรรมการกองทุนอามานะฮฺ ซึ่งมีแผนจะเปลี่ยนไปเป็นสหกรณ์(อินชาอัลลอฮฺ) ที่ต้องเข้าร่วมเพราะได้รับการทาบทามจะให้เป็นกรรมการสหกรณ์ด้วย (อ้าวแล้วเรางานเข้า...ไม่ถนัดเลยงานแบบนี้ แค่พูดให้ข้อคิดแบบมี(ไม่)ไร้สาระอะพอได้ อิอิ) เสร็จจากเมื่อวานก็มีคิวเดินทางต้องไปสงขลาต่อครับมีงานชิ้นนึงน่าสนใจมากก็เลยตั้งใจจะไม่ทิ้งมันยอมเดินทางที่จะไปอีกครั้ง แต่...(คิดว่าผมได้ไปไหม๊ครับ อิอิ)
สุดท้ายผมก็ต้องเดินทางกลับปัตตานีครับ...เพราะได้รับโทรศัพท์ด่วนอีกครั้งครับว่า...วันศุกร์นี้เชิญเป็นวิทยากรติว GAT ให้แก่น้องๆที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยพร้อมแนะนำเทคนิคการเรียนในการที่จะเข้ามหาวิทยาลัย ไม่พูดพร่ำทำเพลงทางผู้จัดบอกว่า ผมจองห้องและเตรียมการเรียบร้อยแล้วนะคงปฏิเสธไม่ได้ (งานนี้เขาเรียกมัดมือชกไหม๊ครับ) ก็เลยตกปากรับคำเพราะน้องๆจะสอบวันเสาร์นี้ถ้าไม่ทราบแนวทางคงแย่เหมือนกับรอบที่แล้วแน่ งานนี้มีเซอร์ไพรส์ให้เด็กๆครับเพราะมีทีเด็ดในการสอบรอบสองนี้ พอถามไปถามมาว่าเด็กเยอะไหม๊ คำตอบคือ ร่วม ๒๐๐ คนครับ (อัลฮัมดุลิลละฮฺ) เพราะอย่างน้อยไหนๆจะปล่อยพลังสักทีไม้เด็ดแบบนี้เอาแบบให้เต็มที่ไปแล้ว ฮ่าๆๆๆ
แต่...ปัญหาอยู่ที่ว่าผู้ช่วยผมที่จะช่วยติวภาษาอังกฤษด้วยดันอยู่ กทม. แต่ถามไปถามมาได้รับการตอบรับมาว่ากำลังเดินทางกลับตานีวันนี้ (อัลฮัมดุลิลละฮฺ) ผู้ช่วยที่ว่าไม่ใช่ใครที่ไหนครับน้องนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยอิสลามยะลาที่ดึงมาร่วมงานได้ร่วมปีแล้ว แล้วดูแววแล้วรุ่งครับเด็กคนนี้
วันก่อนมีโอกาสได้นั่งพูดคุยในงานวิจัยชิ้นหนึ่งที่ผมทำของ สทศ. (สำนักการทดสอบทางการศึกษาแห่งชาติ) และมีโอกาสได้สัมภาษณ์ อ.อิบรอเฮม หะยีสะอิ (ibmครูปอเนาะของเรา...งานนี้พาดพิงหลายรอบไม่ว่ากันนะครับ) ท่านมองเรื่องการศึกษาในสามจังหวัดฯได้อย่างน่าสนใจ หลายประเด็นที่ผมนำมาถ่ายทอดผ่านงานวิจัยเพื่อเปิดมุมมองให้ผู้ที่เกี่ยวได้รับรู้บ้าง หลายประเด็นที่คิดเหมือนกัน อันนี้ผมมองว่าคงถึงเวลาที่ต้องทบทวนเรื่องการศึกษาของพื้นที่แห่งนี้สักที (พูดมาหลายรอบเสียงเล็กๆมันไม่ดังสักที อิอิ ก็เลยต้องพูดซ้ำๆครับท่าน) แต่ประเด็นที่ท่านมองหลายประเด็นที่ทีมวิจัยคาดไม่ถึงว่าจะเป็นปัญหาและสาเหตุของการศึกษาที่นี่อันนี้ทำให้ผมได้มุมมองงานวิจัย(หัวข้อใหม่) อีกในหลายมิติ ครับ แต่คงต้องรอให้เสร็จสิ้นงานวิทยานิพนธ์ของตัวเองก่อนครับ
ประเด็นหนึ่งที่ผมมองว่าน่าจะตอบโจทย์และแก้ปัญหาการศึกษาของพื้นที่สามจังหวัดฯได้เป็นอย่างดี คือ งานวิจัยของท่าน อ.จารุวัจน์ สองเมือง (ที่กำลังจะเป็นไปหรือว่าเป็นไปแล้วแน่ๆ) ที่พอได้พูดคุยกับอาจารย์ท่านมองไกลครับและคิดว่างานวิจัยชิ้นนี้จะสร้างสังคมแห่งการเรียนรู้ได้อย่างแท้จริงระดับหนึ่ง (ไม่กล้าพูดอะไรมากครับรองานวิจัยคลอดออกมาแล้วจะบอกว่าเห็นไหม๊ผมว่ามันตอบโจทย์ได้จริงๆ วัลลอฮฺอะลัม) เพราะผมมองว่าคงเป็นงานแรกและงานเดียวที่จะแก้ได้ดีที่สุด ณ ตอนนี้และส่งผลระยะยาว ต่อการศึกษาของเยาวชนในพื้นที่ฯ ก็ขอเอาใจช่วยให้ก่อเกิดและเป็นไปครับ
กุญแจดอกสำคัญดอกหนึ่งที่จะทำให้เราได้เห็นรอยยิ้มของเยาวชนในพื้นที่แห่งนี้
คือ การศึกษาแบบเข้าใจ เข้าถึง และก่อเกิดการพัฒนาอย่างแท้จริงและยั่งยืน
มิใช่เพียงแค่วันคืนที่ทุ่มงบมาผ่านแล้วผ่านไป สุดท้ายเกิดคำถามตามมาว่า
ใครได้ประโยชน์จากโครงการเพื่อการศึกษาในพื้นที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้
...วัลลอฮฺอะลัม...
ความเห็น (10)
สวัสดีค่ะ
- อ่านบันทึกของน้องฟูอ๊าดทีไร...นึกสนุกนะคะ
- อะไรกัน..ชีวิตและงานน่าท้าทายเหลือเกิน
- อย่าคิดว่า..มันเป็นปัญหานะคะน้อง
- คิดเสียว่า..อีกหลายคนอยากมีงานทำ อยากทดสอบความสามารถแต่เขาไม่มีโอกาสค่ะ
- พี่คิมเคยเป็นแบบน้องมาก่อน..เมื่อกาลเวลาผ่านไป
- เราจะรู้สึกมีคุณค่าและเป็นสุขค่ะ
- พี่คิม..ปรบมือและเป็นกำลังใจให้นะคะ
ขอบคุณมากครับ
1. ครูคิม
- ดีใจครับที่บันทึกทำให้พี่ครูคิมยิ้มได้
- ครับ...งาน ชีวิตบนพื้นที่แห่งนี้มันท้าทายและทายท้าครับ
- ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้พี่ครูคิมเช่นกันครับ
- มีโอกาสคงได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้กันนะครับ
- ฝากความคิดถึงๆน้องที่ ร.ร. ด้วยครับ
สวัสดีค่ะ
- มาอีกรอบนะคะ
- นำบันทึกของน้องนัทมาฝากค่ะ
- http://gotoknow.org/blog/wittayasamphan/274194
ชีวิตของครูก็เป็นอย่างนี้
ทำได้ ก็ไม่เคยปฏิเสธ
ทำไม่ได้ ก็ต้องทำให้ได้
สิ่งที่ต้องการ คือ เห็นคนรอบข้างได้รับประโยชน์และมีความสุข
ให้กำลังใจน้อง สู้ต่อไปนะคะ
เดินทางโดยสวัสดิภาพและสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองค่ะ
ขอบคุณมากครับอาจารย์
5. NU 11
เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยครับกับคำลกล่าวนี้
- ชีวิตของครูก็เป็นอย่างนี้
ทำได้ ก็ไม่เคยปฏิเสธ
ทำไม่ได้ ก็ต้องทำให้ได้
สิ่งที่ต้องการ คือ เห็นคนรอบข้างได้รับประโยชน์และมีความสุข
ขอคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้เสมอมาครับ...
ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาเขียนบันทึก ได้แต่คอมเมนต์
เมื่อวานอยู่โรงเรียนสุขสวัสดิ์ทั้งวัน ทำให้คิดในอีกมุมหนึ่งว่า..ทำไมทิ้งพวกเขาไป
พูดเรื่องปัญหาการศึกษาภาคใต้ ..ผมมีที่จะเขียนเล่าเป็นบันทึกในบล็อกนี้เหมือนกัน..แต่ไม่ได้โอกาสเลยไม่ได้เขียน
อาทิตย์ที่แล้ว..ฟังอธิการพูดหลังละหมาด.. ท่านว่าผมครับ..(ผมรู้สึกเช่นนั้น..ไม่รู้คนอื่นจะคิดเหมือนผมหรือเปล่า)
ท่านว่า.. สาเหตุการศึกษาของภาคใต้อยู่อันดับสุดท้ายของประเทศ..เป็นเพราะเรา(นักวิชาการอย่างเราๆ)ขี้เกียจหรือเปล่า ..
โดน..ไม่โดน..ผมก็ต้องมองตัวเองครับ ..ว่า..ทำอะไรบ้างละกับการศึกษาภาคใต้..หรือว่าทุกวันนี้ทำงานเพื่อกินเงินเดือนอย่างเดียว ?
ผมว่า..อาจารย์คนหนึ่งละที่เป็นความฝันของพวกเราที่จะทำให้การศึกษาบ้านสามจังหวัดสามารถหนีห่างจากอันดับบ๊วยได้
....
ชอบคอมเมนต์ของ คุณ NU 11 มาก
ชีวิตของครูก็เป็นอย่างนี้
ทำได้ ก็ไม่เคยปฏิเสธ
ทำไม่ได้ ก็ต้องทำให้ได้
สิ่งที่ต้องการ คือ เห็นคนรอบข้างได้รับประโยชน์และมีความสุข
- ขอบคุณมากครับอาจารย์
- ใจจริงๆของผม...ผมก็เคยตั้งคำถามครับว่าทำไม อาจารย์ถึงทิ้งพวกเขาไป (สุขสวัสดิ์) เพราเท่าที่สัมผัศผมมองไม่เห็นทิศทางทางการศึกษาของโรงเรียนเท่าที่ควรจะเป็น
- อัลฮัมดุลิลละฮฺครับ...วันก่อนที่ท่านอธิการพูดผมก็นั่งฟังอยู่ครับ ผมเองก็มองว่าโดนเหมือนกันครับ เพราะคิดว่าอยากทำอะไรมากกว่านี้แต่ก็บางครั้งมีหลายเงื่อนไขไม่อำนวย
- อินชาอัลลอฮฺครับ...จะพยายามทำ ทำ และทำให้การศึกษาของที่นี่ก่อเกิดไปในทิศทางที่ดีให้ได้ครับ
- ผมก็ชอบคอมเม้นท์นั้นเช่นกันครับ
- วัลลอฮฺอะลัม
7. ขอบคุณมากครับที่ติดตามอ่านบันทึกมาตลอดครับ
สิ่งที่ต้องการ คือ เห็นคนรอบข้างได้รับประโยชน์และมีความสุขครับ
8. poo