งานการไม่ทำ เอาเวลาไปนั่งคิด...!

ช่วงสองถึงสามอาทิตย์มานี้ประสิทธิภาพในการทำงานของเราลดลงไปมาก
ก็เนื่องด้วยเพราะว่าเรามัวแต่ใช้หัวสมองไปคิด ไปวุ่นวายกับเรื่องต่าง ๆ ที่มากวนใจ
คนโน้นก็พูดอย่างนั้น คนนั้นก็จะทำอย่างนี้ ใจเราเองมัวแต่ไปคิด ไปวุ่นวาย ไปใส่ใจกับคำพูดของเรา ทำให้งานของเรานั้นด้อยประสิทธิภาพลงไป

ร่างกายและหัวสมองที่เคยมีประสิทธิภาพหนึ่งร้อย แต่มาคอยใช้ไปกับเรื่องหนักสมองเช่นนี้
งานที่เคยคิดได้ คิดไว้ คิดอย่างรอบคอบ ก็พลั้งเผลอ ก็เพราะต้องมาเจอเรื่องราวกวนใจ

สองสามอาทิตย์นี้เราไม่รู้จักปล่อย ไม่รู้จักวาง เอาเวลาทำงาน เวลาคิด เวลาวางแผน ซึ่งก็มีอยู่น้อย มีอยู่จำกัดนี้ไปใช้กับเรื่องราวปวดหัวไร้สาระพวกนั้น

“คิดก็ไลฟ์บอย”
ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นมา
งานที่ทำอยู่ก็ล่าช้า เสียหาย ไม่รัดกุม ขาดความรอบคอบ เพราะเราไม่ได้ใส่ใจ ทุ่มเทไปกับงานเต็มที่
หัวสมองของเราต้องแบ่งเวลาไปคิดกับเรื่องราวกวนใจเหล่านั้น
พอเวลาคิดได้ของก็มาไม่ทัน เพราะเวลาที่ควรทำก็เอาเวลาไปนั่งคิดกับเรื่องราวที่กวนใจ

อันที่จริงชีวิตที่เกิดมานี้เราไม่มีหน้าที่จะไปนั่งคิด นั่งกลุ้มกับเรื่องราวที่น่าปวดหัวอย่างนั้น
ชีวิตอันน้อยนิดนี้ เกิดมาเพื่อทุ่มเท ทำความดี เสียสละ

หากเรารู้จักปล่อยวางเรื่องราวที่กวนใจได้ งานในวันนี้ของเราจักดีขึ้นอีกมาก

ถ้าหากใครมากวนประสาท ก็ถือว่าเขาเป็นผู้มีพระคุณที่มอบโอกาสให้เรา “ภาวนา”
เขามาให้แบบฝึกหัดเรา มาตั้งโจทย์ให้เรา และเขาก็ให้โอกาสเราในการทำ “อภัยทาน”

แต่ถ้าหากเราเก็บเรื่อง เก็บคนที่กวนประสาท ยกมาให้เป็นเรื่อง “กวนประสาท”
ชีวิตนี้จะวุ่นและยุ่งเหยิง แรงที่มีเต็มร้อย ก็ต้องพลอยแบ่งให้ไปกับเรื่องกวนประสาทเช่นนั้น

เจอโจทย์แล้วเราต้องตั้งใจให้ดี
การงานนั้นเป็นหน้าที่ที่ “ควร” ทำ
แต่การภาวนาเป็นหน้าที่ที่ “จำเป็น” ต้องทำ
การคิดวุ่นวายกับเรื่องราวเหลวไหล ไร้สาระ เป็นสิ่งที่ไม่ควรให้เกิดให้มีเลยในชีวิต

หากวันนี้ พรุ่งนี้ เราปล่อย เราวางเรื่องราวกวน ๆ ประสาทเหล่านี้เสียได้ การงานทั้งในหน้าที่และชีวิตคงจะดีขึ้นอีกมาก
อย่างน้อยเราก็มีเรี่ยว มีแรงกลับบ้านนั่งเขียนงาน เขียนบันทึกเรื่องราวอะไรต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาใน “ชีวิต”
ชีวิตนี้น้อยนักควรรุด รีบ เร่ง ที่จะ “ปล่อยวาง...”