ด้วยหัวใจ

 

                 ฉันก้าวเดินขึ้นบันไดอย่างช้าๆหยุดชื่นชมต้นไม้และชานไม้ที่สร้างไว้เพื่อนั่งพักผ่อน แต่ไม่มีโอกาสได้นั่งพักจริงๆ  สักทีจนตะไคร่น้ำขึ้นพื้นไม้เต็มไปหมด  ต้นไม้หลายๆ  ต้นถูกหอยทากกัดกินใบและดอก  ซ้ำยังทิ้งร่องรอยไว้ให้เจ้าของเจ็บใจเล่น  ฉันได้แต่ถอนใจและคิดไปว่า  สักวันเถอะน่า  ฉันจะให้คนมาทำความสะอาดและจะได้มานั่งพักผ่อนให้สมกับที่ตั้งใจไว้ ฉันก้าวต่อไปและไขประตูเดินเข้าบ้าน  วางกระเป๋าไว้บนโต๊ะหน้าบ้าน  เปิดตู้เย็นหยิบน้ำขึ้นมากิน  แล้วจึงเดินลงไปชั้นล่างนั่งลงบนโซฟาและเปิดทีวีเพื่อติดตามข่าวสารบ้านเมือง   

         ทุกวันฉันรับฟังปัญหามากมายในที่ทำงาน  ซึ่งฉันได้รับรายงานจากหัวหน้าฝ่ายการพยาบาลและหัวหน้าฝ่ายบุคคล  บางครั้งก็ต้องรับฟังปัญหาจากเจ้าหน้าที่ระดับปฏิบัติงานและหาแนวทางแก้ไขปัญหาให้ทันท่วงที  หลายๆ  ครั้งฉันต้องหอบปัญหาเหล่านี้กลับมาที่บ้านเพื่อคิดและหาทางในการแก้ไขปัญหาต่อ  เพราะเมื่อรู้สึกผ่อนคลายก็อาจจะทำให้ฉันเห็นช่องทางในการแก้ปัญหาได้บ้าง 

         ฉันเอนตัวลงพิงโซฟาอย่างอ่อนล้า  แม้สายตาจะจับจ้องอยู่ที่ทีวี  แต่สมองของฉันคิดไปถึงเรื่องการประชุมประจำเดือนของวันนี้  ที่ฉันแจ้งต่อที่ประชุมว่าจะมีการออกหน่วยแพทย์เคลื่อนที่ที่จังหวัดเชียงราย  ซึ่งโรงพยาบาลของเราได้เดินทางไปทุกปี  และในปีนี้กำหนดไว้เป็นเดือนธันวาคม  ซึ่งกำหนดการเดินทางก็คือบ่ายโมงของวันพฤหัสบดีอาทิตย์หน้า  ซึ่งทีมแพทย์ของเราจะต้องไปพักที่คามิลเลียน  โซเชียล  เซนเตอร์  เชียงราย  เมื่อนึกถึงที่นั่นฉันก็เห็นภาพอาคารน้อยใหญ่ที่ตั้งอยู่บนเนินเขาและหุบเขา  อาณาบริเวณร่มรื่นไปด้วยต้นไม้และสวนที่จัดไว้อย่างสวยงาม  

         แล้วภาพชายชาวต่างชาติรูปร่างสูงใหญ่ก็ปรากฏขึ้นในมโนภาพของฉัน  เขาเป็นคนริเริ่มจัดตั้งศูนย์ฯแห่งนี้  จุดประสงค์หลักของการสร้างศูนย์แห่งนี้ก็คือต้องการช่วยเหลือเรื่องทุนการศึกษาในเด็กที่ด้อยโอกาส  ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเด็กชาวเขาที่มีฐานะยากจน  พ่อแม่มีลูกหลายคนอาศัยอยู่บนดอยในหมู่บ้านที่การเดินทางเข้าถึงเป็นไปอย่างยากลำบาก  แต่แฟร์ก็สามารถพาเด็กเหล่านั้นออกมาและให้โอกาสทางการศึกษาแก่พวกเขาได้  

         เด็กๆ  ทุกคนที่แฟร์พามาจะมาพักประจำอยู่ที่ศูนย์ฯ  ตอนเช้าจะมีรถส่งเด็กๆ  ไปโรงเรียน  ถึงตอนเย็นก็จะมีรถไปรับกลับมา  มีซิสเตอร์และพี่เลี้ยงซึ่งเป็นรุ่นพี่คอยดูแลเรื่องทำการบ้านและกิจกรรมต่างๆ  ระหว่างที่เด็กๆ  อยู่ที่ศูนย์ฯ  เมื่อถึงเวลาเด็กๆ  จะต้องมากินข้าวพร้อมกันที่โรงอาหาร  ทุกคนจะต้องเข้าแถวรับอาหารและกินข้าวพร้อมกัน  เสียงพูดคุยกันดังเซ็งแซ่ฟังไม่ได้ศัพท์  แต่เสียงทุกอย่างจะเงียบลงเมื่อกริ่งในโรงอาหารดังขึ้น  และสายตาทุกคู่จะหันมาทางด้านหน้าเพื่อตั้งใจฟังคำชี้แจงและคำสั่งสอนจากแฟร์  หลังจากนั้นก็จะปล่อยให้เด็กๆ  เดินกลับไปพักผ่อนที่หอ  ระหว่างทางฉันมักจะเห็นเด็กๆ  เดินจูงมือทั้งสองข้างและเดินล้อมหน้าล้อมหลังแฟร์เสมอ  เสียงเรียก  “พ่อแฟร์ครับ  พ่อแฟร์คะ”  ดังไปตลอดทาง  เด็กๆ  ทุกคนจะได้กลับบ้านตอนปิดเทอมโดยจะมีรถไปส่งที่บ้านและเมื่อใกล้เปิดเทอมก็จะมีรถไปรับกลับมา  เด็กรุ่นโตที่จบระดับมัธยมฯ  และสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้แฟร์ก็จะส่งเรียนต่อตามความสามารถของเด็กแต่ละคน  เด็กที่เรียนจบและทำงานแล้วเมื่อมีโอกาสก็มักจะแวะมาเยี่ยมเยียนแฟร์และน้องๆ  อยู่เสมอ 

         เมื่อพบเจอกันแต่ละครั้งฉันกับแฟร์จะพูดคุยเพื่อแลกเปลี่ยนทัศนคติและประสบการณ์ทำงานต่อกันเสมอ  มีครั้งหนึ่งแฟร์เล่าให้ฟังว่าครูพี่เลี้ยงเด็กๆ  มักจะมาบอกกับแฟร์ว่าเด็กมีปัญหาอย่างนั้น  อย่างนี้  แฟร์ก็ได้แต่รับฟังและบอกกับฉันว่า  “เด็กจะมีปัญหาอะไร  ผู้ใหญ่ต่างหากที่มีปัญหา”  แต่แฟร์ก็ไม่ได้พูดกับครูพี่เลี้ยง 

         ทุกครั้งที่ฉันพาทีมแพทย์ไปออกหน่วยแพทย์เคลื่อนที่  แฟร์จะคอยติดต่อพื้นที่และอำนวยความสะดวกให้ทั้งเรื่องที่พักและอาหาร  แฟร์จะให้เด็กๆ  อายุประมาณ  13 - 15  ปี  ไปช่วยเป็นล่ามให้  เพราะพื้นที่ที่เราไปออกหน่วยเป็นหมู่บ้านชาวเขาที่มีหลายเผ่า  หลายภาษา  เด็กๆ  จะนั่งรถกระบะของแฟร์และตามไปช่วยอย่างเต็มใจด้วยรอยยิ้ม  เมื่อไปถึงจุดหมายทีมแพทย์ก็ทำการตรวจรักษาคนไข้จนกว่าจะหมด  ส่วนแฟร์ก็จะช่วยป้อนยาถ่ายพยาธิให้แก่เด็กๆ  ซึ่งฉันคิดว่ามันช่างเป็นภาพที่น่าเอ็นดูเสียจริงๆ  ที่เห็นฝรั่งตัวโตๆ  คอยปลอบและหลอกล่อให้เด็กตัวเล็กๆ  กินยาให้ได้ 

         ฉันกับแฟร์ได้มีโอกาสออกพื้นที่เพื่อเยี่ยมเยียนชาวบ้านทั้งในประเทศไทย  ลาวและพม่า  ด้วยกันอยู่เสมอซึ่งส่วนใหญ่จะไปในรูปแบบของหน่วยแพทย์เคลื่อนที่  ฉันได้สัมผัสถึงการทำงานด้วยหัวใจที่เปี่ยมล้นไปด้วยพลังแห่งความรัก  คือ  “รักเพื่อนมนุษย์  เหมือนรักตัวเอง”  ซึ่งแฟร์ได้ทำให้ฉันเห็นมาแล้วตลอดระยะเวลา  20  ปีที่ผ่านมา 

         ฉันอดใจหายไม่ได้เมื่อนึกถึงว่า  “แฟร์เป็นโรคหัวใจ”  ซึ่งคนที่เป็นโรคนี้เมื่อแสดงอาการก็จะสร้างความทรมานมากนัก  แต่ถึงอย่างนั้นแฟร์ก็ไม่เคยหยุดทำงาน  ยังคงทุ่มเทให้กับงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย  ยังคงตระเวนหาเด็กชาวเขา  เพื่อหยิบยื่นโอกาสทางการศึกษาให้แก่เขาเหล่านั้นเหมือนเดิม 

         แฟร์บอกกับฉันว่า  “เราทำงานด้วย  Heart  ไม่ใช่ด้วย  Head”  นั่นสินะ  ถึงแม้หัวใจจะอ่อนแอ  แต่จิตใจของแฟร์ยังแข็งแกร่งอยู่เสมอ  แฟร์เล่าให้ฉันฟังว่ากว่าจะเปิดศูนย์ฯ  แห่งนี้ขึ้นมาได้  แฟร์ต้องใช้ทั้งความพยายามและความอดทนเป็นอย่างมาก  ตั้งแต่เดินทางไปขอทุนจากต่างประเทศ  ขออนุญาตเปิดศูนย์ฯ  รวมทั้งสารพัดปัญหาที่ต้องพบเจอและแก้ไขมาตลอด  ทั้งที่แฟร์เป็นชาวต่างชาติ  แต่ทำทุกอย่างเพื่อเด็กไทยผู้ด้อยโอกาสของเราขนาดนี้  โดยที่ไม่ต้องการผลตอบแทนใดๆ  เลย  เพียงแค่ให้เด็กๆ  ไปถึงฝั่งฝันของตัวเองก็พอ  นี่แหละคือ  “พ่อแฟร์”  ที่เด็กๆ  รักและเทิดทูน 

       นึกมาถึงตรงนี้  ฉันก็อดยิ้มให้ตัวเองไม่ได้  อย่างน้อยก็ยังมีอีกคนหนึ่งที่ทำงานหนักพอๆ  กับฉันหรือมากกว่าด้วยซ้ำ  ฉันเงยหน้าขึ้นมองปฏิทินบนผนัง 

       “อีกอาทิตย์นึงสินะ  ที่ฉันจะได้พบกับแฟร์ญานีอีกครั้ง

 

 

 

 

                                                                                                                     คุณประกายเพ็ชร  ปราบภัย

                                                                                                                        นักวิชาการสาธารณสุข