ทำกับข้าว...พรแสวงสร้างได้
แต่ไหนแต่ไรมาเป็นคนลิ้นจระเข้ กินง่ายมากๆ กินอะไรก็ไม่ต้องปรุงรส แล้วก็เป็นคนบอกไม่ค่อยถูกว่าอะไรมีส่วนผสมอะไร อาหารทั้งหลายแหล่บอกได้แค่ว่าชอบหรือไม่ชอบ มากกว่าอร่อยหรือไม่อร่อย อาจจะเป็นเพราะเหตุนี้ที่ทำให้เป็นคนทำอาหารไม่เป็น ชอบดูคนอื่นทำนะคะ สมัยเด็กๆได้เป็นลูกมือคุณย่า คุณป้าที่ทำกับข้าวเก่งอยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่เคยจำเทคนิคอะไรได้เลย เวลามีอันต้องทำอะไรให้ใครกินทีไรก็พบว่าตัวเองไม่เอาไหนจริงๆ
โชคดีที่มีคุณพ่อบ้านที่ทำกับข้าวเก่ง ลูกๆก็ชื่นชอบฝีมือคุณพ่อเป็นอย่างยิ่ง อะไรๆที่พ่อทำอร่อยเสมอ กับข้าวแม่นั้นต้องมีสูตรเฉพาะ ประเภทอาหารที่ไม่มีต้นตำหรับทั้งหลาย แถมทำแล้วอร่อยในครั้งแรก ก็ไม่ได้แปลว่าทำอีกจะอร่อย แต่ละครั้งก็ต้องคอยลุ้นเอาว่าจะอร่อยหรือเปล่า อาจจะเป็นเพราะคิดไว้ก่อนแล้วก็ได้ว่า เราทำไม่เก่ง ทำไม่อร่อย ปรุงไม่เป็น ทำให้ผลเป็นอย่างที่เป็น
เห็นตัวอย่างและเชื่อจริงๆว่า พรสวรรค์ในเรื่องการทำกับข้าวนั้นมีจริงๆ ทั้งจากคุณพ่อบ้านและพี่เหน่นที่เวลาทำกับข้าวอะไรดูช่างง่ายดายเหลือเกิน หยอดๆใส่ๆผสมๆเดี๋ยวเดียวก็อร่อย กลมกล่อม ทำให้ยิ่งไม่รู้สึกท้าทายที่จะลองทำ แต่มาระยะหลังๆนี้ เริ่มคิดว่าทำกับข้าวไม่เห็นยากเลย ใจเย็นขึ้นเล็กน้อย ไม่รวบรัดตัดตอนจนเกินไป ก็พบว่าทำอาหารให้อร่อยได้บ่อยขึ้น เริ่มรู้สึกแล้วว่า พรแสวงก็น่าจะช่วยได้สำหรับการทำกับข้าว ข้อสำคัญที่สุดดูเหมือนจะอยู่ที่ความคิดของเรานี่เองค่ะ เมื่อเปลี่ยนความคิดว่า เราทำได้ ไม่เห็นน่าจะยากเย็นอะไรเลย เราก็จะทำได้จริงๆ ไม่มีพรสวรรค์ก็ต้องใช้ความคิดสร้างพรแสวงให้ตัวเองได้ค่ะ จะพยายามพิสูจน์ต่อไป
ความเห็น (4)
ไว้ไปสงขลาคราวหน้าจะหาโอกาสชิมฝีมือพี่อ่ะ : ) จริงๆ หนูน่ะทำกับข้าวเป็นหลายอย่าง แต่คนดูหน้าแล้วไม่ค่อยจะเชื่อ บวกกับที่ไม่ค่อยได้ทำให้ใครกินก็เลยยิ่งไปกันใหญ่ เวลามีงานแล้วลงมือทำให้คนอื่นเห็นจะงงกันพอประมาณว่าทำเป็นด้วยเหรอ ...เหอะๆๆ ลูกบ้านคนจีนเนี่ย ถ้าเป็นลูกสาวแล้วทำไม่เป็นล่ะก็หายากค่ะ พ่อแม่ไม่ว่าเลยแต่อาม่าเนี่ยล่ะชั้นยอด บังคับฝึกจนเป็นให้ได้ ไม่อยากฟังบ่นก็ต้องทำ เอาเป็นว่าถึงขนาดทำบ๊ะจ่างได้ก็แล้วกันพี่ แต่นึกไปก็ดีนะที่อาม่าบังคับเรา ทำให้ได้วิชาติดตัว ไม่ใช่เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ
เดี๋ยวนี้ส่วนใหญ่คนที่มีโอกาสชิมฝีมือเราจริงๆ มักจะเป็นน้องทีม เพราะจะทำพวกสปาเก็ตตี้ หรืออาหารฝรั่งให้กิน (แล้วแต่ความคึกของอามัน) อาหารจีนซำบาย อาหารฝรั่งก็ครูพักลักจำ แต่ที่ได้ไม่มากคืออาหารไทย ได้แค่ไม่กี่อย่างและทำแล้วรสก็ไม่ถึงใจ เพราะคนทำไม่กินเผ็ด ^ ^
หวัดดีคับ..
กู๊ดดี้แวะมาอ่านคับ เพราะคุณแม่ก็เพิ่งทำอาหารเป็นแบบจริงๆ จังๆ ตอนมีกู๊ดดี้นี่แหละคับ
ขนาดตอนแต่งงานกับคุณพ่อ ก็ยังให้คุณพ่อทำให้เลย..อิอิ เพราะคุณพ่อทำอร่อย..
กอจะทำอะไรขาย เป็นรายได้พิเศษได้บ้างค่ะ
หากพี่โอ๋คิดออก ช่วยตามไปบอกกอที่บ้านด้วย อิอิ
ได้กลับมาอ่านบันทึกนี้อีกครั้ง หลังจากที่เขียนไปเมื่อ 9 เดือนที่แล้วเพราะน้องสุดสายป่าน ถามมานี่เอง ต้องบอกให้น้องลองถามตัวเองดูก่อนค่ะว่าเราถนัดทำอะไร ถ้าทำขนมหรืออาหารก็ต้องเอาที่เริ่มได้ง่ายๆ ถ้าเป็นของใช้ก็ต้องเป็นอะไรที่ทำง่ายแต่สวยแปลก จะทำอะไรขายนี่พี่โอ๋ว่าต้องเริ่มที่สิ่งที่เราชอบและทำได้ดีกว่าคนอื่นๆน่าจะดีที่สุดนะคะ แต่ขายได้ ไม่ได้นี่ต้องสำรวจตลาดดูเอาก่อนน่ะค่ะ ที่แน่ๆคือระยะแรกน่าจะต้องเหนื่อยหน่อยกว่าจะอยู่ตัวไปรอด
ย้อนขึ้นไปหน่อย คุณ goody krub เหมือนกันเลยนะคะ คุณพ่อทำกับข้าวเก่งนี่โชคดีเราเลย ป่านนี้น้อง goody ก็น่าจะกำลังซนกว่าเดิมอีกนะครับ
น้องซานLittle Jazz พี่โอ๋เชื่อค่ะว่าน้องซานน่าจะทำอร่อย คนพิถีพิถันแบบนี้ส่วนมากจะมีฝีมือค่ะ