"ห้องทำงาน ผ.อ."
แสงแดดตอนสายส่องผ่านกระจกขอบหน้าต่างเข้ามาปลุกฉันให้รีบตื่นขึ้นจากที่นอน ลุกขึ้นนั่งบิดกาย 2 ครั้ง เอามือขยี้ตา และสั่นหัวไล่ความมึนงง และฝืนกายลุกขึ้น แปรงฟัน และอาบน้ำอย่างรีบ ๆ เมื่อคืนอยู่เวร ถูกตาม 4 ครั้ง ครั้งสุดท้ายคนไข้สูงอายุเป็นโรคปอดอุดกั้นเรื้อรัง หายใจหอบมากและเขียว จึงต้องใส่ท่อช่วยหายใจ และส่งต่อไปยังโรงพยาบาลจังหวัด เกือบตีสี่แล้ว ถึงได้กลับบ้านนอน ศีรษะถึงหมอนก็หลับเป็นตาย และตกใจตื่นเมื่อตะวันแยงตานี่เอง อาหารปิ่นโตถูกถอดออกจากเถา วางบนโต๊ะอาหารข้าวต้มเย็นชืด ไข่เค็ม 2 ซีก กับผัดผักหวานกับไข่ เป็นอาหารที่แม่ครัวของโรงพยาบาลใส่ปิ่นโตนำมาแขวนไว้หน้าบ้าน ฉันไม่มีเวลาพิถีพิถันกับรสชาติอาหารมากนัก ต้องรีบหน่อย เพราะคนไข้รอตรวจนานแล้ว กินข้าวเสร็จล้างปิ่นโต คว่ำไว้ รอให้แม่ครัวมาเก็บไปใส่อาหารกลางวันมาให้อีก ชีวิตหมอบ้านนอกต้องฝากท้องไว้กับแม่ครัวโรงพยาบาล เพราะจะไปหากินในตลาดก็อยู่ไกลเกือบ 5 กิโลเมตร คนไข้กินอย่างไร หมอก็ต้องกันอย่างนั้น นับเป็นความเสมอภาคด้านโภชนาการ
ฉันรีบเดินขึ้นตึกผู้ป่วยนอกทางด้านหลัง เพื่อหลบคนไข้ที่ออกันแน่นบริเวณหน้าห้องบัตร โรงพยาบาลของฉันมีห้องตรวจ 2 ห้อง สำหรับแพทย์ประจำ 2 คน และกั้นห้องเป็นห้องตรวจเพิ่มอีกห้องหนึ่ง เบอร์ 10 เพื่อให้ ผอ.มาช่วยตรวจ หน้าห้องมีเก้าอี้แถวพลาสติกสีครีมวางเรียงกันตามฝาผนังห้องฉุกเฉินไปถึงห้องเอกซ์เรย์ และฉันมาถึงทางเดินที่ฉันต้องผ่าน คนไข้ยิ้มและยกมือไหว้สายตาเป็นประกายด้วยความดีใจ “หมอใหญ่มาแล้วจะได้รับการตรวจเสียที เพราะมารอตั้งแต่เช้าแล้ว”
ฉันยกมือไหว้ ยิ้มเหนียม ๆ เพราะเกรงใจที่คนไข้ต้องรอนาน รีบเดินเข้าห้องตรวจ 10 หยิบแว่นตามาสวม เอาสเต็ชแขวนคอ แล้วหันไปพยักหน้าให้กับพยาบาลหน้าห้อง ฉันพร้อมแล้ว
“คนไข้คิวที่หนึ่ง เข้าห้องตรวจคะ” เสียงพยาบาลหน้าห้องเชิญคนไข้เข้าตรวจ เสียงขยับเก้าอี้พรึบพรับ คนไข้ก็พร้อมแล้วเช่นกัน
ฉันถามประวัติการเจ็บป่วย ตรวจร่างกาย ส่งชันสูตรให้การวินิจฉัย และสั่งการรักษา พร้อมลงประวัติในโอพีดีการ์ด พยาบาลประจำห้องรับไปพิมพ์ลงคอมพิวเตอร์ แล้วเรียกคนไข้ออกไปรับยาต่อไป ฉันไม่ถนัดในการตรวจไป พิมพ์ไป เพราะเคยถูกคนไข้ร้องเรียน หมอไม่สนใจคนไข้เอาแต่เล่นคอมพิวเตอร์ เพราะฉันพิมพ์ช้าเสียเวลามาก ซึ่งต้องให้พยาบาลมาช่วยจะได้เร็วขึ้น ก่อนคนไข้จะยกมือไหว้ลา เราก็ถือโอกาสให้ความรู้ไปด้วย ฉันตรวจคนไข้คนหนึ่งไม่เกิน 5 นาที เหตุที่ใช้เวลาน้อยเพราะคนไข้ที่นั่งรอหน้าห้อง มักชะโงกเข้ามาดูในห้องแล้วก้มมองนาฬิกาข้อมือ ก่อนถอนหายใจ ฉันเลยต้องรีบเชิญคนไข้ไปรับยา และใบนัด ก่อนคนไข้คนถัดไปจะหงุดหงิดมากกว่านี้
“มาตั้งนานแล้ว ไม่ได้ยาสักที คนมาทีหลังได้ยาไปแล้ว บริการแบบนี้ใช้ไม่ได้” เสียงตะโกนดังได้ยินไปทั่วโรงพยาบาลเล็ก ๆ ของฉัน มาจากคุณลุงสูงอายุซึ่งเป็นคนไข้เบาหวาน ความดันโลหิตสูง ไขมันในเลือดสูง และภาวะหัวใจขาดเลือด ซึ่งฉันจำได้ว่าได้ตรวจไปเมื่อสักครู่ เพื่อป้องกันคนไข้แตกตื่น ฉันขอตัวกับคนไข้ที่กำลังตรวจอยู่และออกไปดูเหตุการณ์
“ทำอย่างนี้ไม่ถูก คนมาทีหลังได้ยาก่อนมาตั้งแต่เช้า ฉันหิวข้าวจนตาลายแล้ว” ลุงทองคำแกต้องอดข้าวมาเจาะเลือดดูระดับน้ำตาล โดยปกติเราจะเจาะเลือด แต่เช้า 7 โมงตรง แล้วให้คนไข้ไปกินข้าวเช้าก่อน ค่อยมาพบแพทย์จะได้ไม่หิว และไม่หงุดหงิดด้วย ลุงทองคำคงไม่ได้ไปกินข้าวเช้า จึงหงุดหงิด “เราก็จ่ายยาให้คุณลุงตามคิว นะครับ ไม่มีใครแซงคิวเลย คุณลุงใจเย็น ๆ นะครับ” หัวหน้างานเภสัชกรรม และหัวหน้างานวิชาการ มาทำหน้าที่ไกล่เกลี่ยวอยู่แล้ว พูดปลอบใจคุณลุง”
“จะให้ใจเย็นได้ไง หิวข้าวแย่แล้ว”
ลุงทองคำคงโมโหหิว ฉันมองหน้าหัวหน้างานทั้งสอง พร้อมพยักหน้าให้เขาหลบไป เดี๋ยวฉันคุยเอง ฉันนั่งลงที่เก้าอี้ถัดจากคุณลุง และสัมผัสไหล่คุณลุงพร้อมถามว่า “คุณลุงหิวข้าวใช่ไหม ไปกินข้าวก่อนก็ได้ เดี๋ยวจัดยาเสร็จแล้ว หมอจะให้คนเอาไปให้”
ลุงทองคำเผยอปากยิ้มเล็กน้อย
“ก็ได้ แต่อย่าช้านะ กินข้าวเสร็จถ้ายังไม่ได้น่าดู”
เสียงแกอ่อนลง แต่ยังไม่วายขู่ ฉันจับมือลุงทองคำ และลูบหลังเบา ๆ
“ได้แน่คุณลุง หมอใหญ่มาทั้งทีต้องได้แน่นอน วันนี้ลุงตรวจเลือดหลายอย่าง ตรวจคลื่นหัวใจด้วยก็เลยช้าหน่อยนะ” ฉันจูงมือให้ลุงทองคำลุกขึ้นไปยังห้องอาหารหน้าโรงพยาบาล และบอกห้องยาว่าได้แล้วให้เอามาให้หมอ จะเอาไปให้ลุงทองคำเอง ลุงทองคำกำลังดื่มน้ำ เมื่อฉันเอาถุงยาไปให้ ฉันอธิบายวิธีกินยา พร้อมอ่านวันนัดตรวจครั้งต่อไปให้ลุงทองคำฟัง พร้อมกับจูงแกมาส่งขึ้นรถจักรยานยนต์ ซึ่งภรรยาของแกติดเครื่องรออยู่
“ต้องบริการแบบหมอใหญ่ซิ ถึงจะน่าชื่นใจ ขอบคุณคุณหมอมาก” คุณลุงยกมือไหว้ขณะก้าวขาคร่อมรถจักรยานยนต์
“หมอโรงพยาบาลนี้เขาบริการดีทุกคนแหละ แต่แกใจร้อนไม่เข้าเรื่อง” ภรรยาของแกหันไปดุสามีแล้วยกมือไหว้ ก่อนเร่งเครื่องรถออกไปจากโรงพยาบาล
“เฮ้อ” ฉันถอนใจอย่างโล่งอก ก่อนเดินเข้าห้อง 10 ตรวจคนไข้ที่รออยู่ต่อไป เพียง 10 นาที คนไข้คนสุดท้ายเพิ่งเดินออกจากห้องตรวจ ฉันยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ถอดแว่นตาใส่กล่อง ถอดสเต็ช ปิดไฟ ปิดแอร์ เตรียมออกจากห้องไปกินข้าวกลางวัน วันนี้ไม่ค่อยหิว เพราะกินข้าวเช้าสาย หากเป็นวันก่อนคงท้องร้องหลายตลบแล้ว
“หมอคะ อย่างเพิ่งไป คนไข้ปวดท้องมาก หมอส่งเอกซ์เรย์ไว้ แต่คุณหมอไปกินข้าวกลางวันแล้ว คนไข้ปวดท้องมาก”
คนไข้ชายวัยกลางคน นอนบนรถเข็น มือซ้ายมีสายน้ำเกลือกำลังให้อยู่ คนไข้นอนงอตัว หน้าตาเหยเก
“ผมปวดท้องมาก ท้องแข็งเลย เมื่อคืนนอนไม่หลับเลย”
“หนูฉีดยาแก้ปวด ให้น้ำเกลือ และเอกซ์เรย์แล้วค่ะ”
ฉันเดินไปข้างเตียงคนไข้ เอามือคลำท้องพบท้องแข็ง และคนไข้สะดุ้ง คงเจ็บมาก เอกซ์เรย์ ที่ส่งให้ดูเป็นเอกซ์เรย์ไต กระเพาะปัสสาวะ และท่อปัสสาวะ ไม่พบความผิดปกติ
“ท้องแข็งแบบนี้ น่าจะมีการอักเสบในช่องท้องช่วยส่งเอกซ์เรย์ท้องท่านั่ง ท่านอน และเอกซ์เรย์ปอดให้ด้วย” พยาบาลเข็นผู้ป่วยไปเอกซ์เรย์ในห้องติดกันจากการพูดคุยพบว่าผู้ป่วยกินยาต้านการอักเสบเป็นประจำ อาจเป็นต้นเหตุให้ปอดท้องและหากกระเพาะอาหารทะลุ ก็เป็นต้นเหตุของการอักเสบในช่องท้องได้
“ผลเอกซ์เรย์ พบมีลมในช่องท้องใต้กระบังลม แสดงว่ากระเพาะอาหารทะลุ ต้องส่งไปผ่าตัดโรงพยาบาลจังหวัด” ฉันบอกพยาบาล และอธิบายถึงสาเหตุของโรค และวิธีการรักษาให้กับคนไข้ทราบ คนไข้ยินดีเพราะคงปวดมากจนเกือบทนไม่ไหว ฉันจับมือคนไข้นิ่งเบา ๆ
“ไม่อันตรายหรอกคุณลุง ผ่าตรงนี้เล็กนิดเดียว 3 วันก็กลับบ้านได้” ฉันชี้นิ้วลงตรงท้องลากให้ดูถึงขนาดแผลผ่าตัด ยาวไม่ถึง 10 เซนติเมตร คนไข้ยิ้ม พยักหน้าอย่างเข้าใจ
ฉันกินข้าวกลางวันซึ่งเย็นชืด มีแกงหมูกับมะเขือ ต้มจืดฟักกับไก่ และมีปลาหมึกตัวเล็กทอด แนมกับแกงเผ็ด หูยังได้ยินเสียงไซเลนดังแว่วมา และค่อย ๆ หายไปเมื่อรถพยาบาลเคลื่อนตัวจากไป ด้วยความหิวของฉันกินข้าวกลางวันอย่างเอร็ดอร่อย ล้างปิ่นโตคว่ำไว้เตรียมใส่อาหารเย็น แปรงฟัน และล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น ฉันอยากจะนอนสักงีบเพื่อเพิ่มพลัง แต่ด้วยแฟ้มงานบนโต๊ะ ผอ. รอให้สะสางหลาย 10 แฟ้ม จึงต้องรีบเดิน เพื่อขึ้นไปห้องทำงานชั้นบน
“คุณหมอขา เชิญไปตึกหลังคลอดหน่อยคะ” ปราณี คนงานประจำตึกผู้ป่วยใน และตึกหลังคลอดมาดักรออยู่ตรงบันไดจะขึ้นชั้นบนของโรงพยาบาล “มารดาหลังคลอดค่ะ นมไม่ไหล ญาติ ๆ เลยจะให้กินนมผงค่ะ คุณพยาบาลอธิบายแล้วญาติ ๆ ก็ไม่ยอมฟังค่ะ” เธอรายงานขณะเดินตามหลังฉันเข้าไปยังตึกหลังคลอด
ในห้องหลังคลอด ติดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ มารดานั่งอยู่บนเตียง มีลูกนั่งอยู่บนตัก กำลังจับศีรษะลูกดูดนมในท่าขวาง สามียืนเกาะขอบเตียงอยู่บริเวณปลายเท้า ด้านซ้ายของเตียงมีหญิงชรากำลังถือ ขวดนมชงขนาด 2 ออนช์ ภายในมีนมซึ่งชงเรียบร้อย เตรียมให้แม่เด็กป้อนลูก มีชายชราและหญิงกลางคนอีกหนึ่ง ยืนอยู่ข้างหลัง ด้านขวาเป็นพยาบาลหัวหน้าตึก และมีสนมแม่ของโรงพยาบาลเธอหันมาไหว้ฉัน พร้อมกับส่ายหน้าช้า ๆ อย่างระอาใจแสดงว่า เธอใช้ความสามารถจนหมดแล้วแต่ยังไม่ได้ผล
ฉันหันไปรับไหว้ สามีของคนไข้ และญาติ ๆ พร้อมกับนั่งลงบนเตียงของคนไข้ ด้านขวามือของแม่
“ไหนให้หมอตรวจหน่อยซิ ทำไมนมถึงไม่ไหล” ฉันตรวจดูเต้านม หัวนมสั้นเล็กน้อย แต่รูท่อนมเปิดดี เวลาบีบมีนมเหลืองไหลออกมานิดหน่อย เด็กคงใจร้อน และหิว จึงไม่ทันใจ และญาติ ๆ สงสารจึงไปซื้อนมผง มาชงเตรียมให้กิน
“หัวนมปกติ ท่อนมก็ดี แต่นมสั้นไปนิดหนึ่ง เดี๋ยวพยาบาลจะช่วยใช้ปทุมแก้ว ดึงหัวนมออกมา และคุณแม่ช่วยบีบหัวนมเล็กน้อย เปลี่ยนท่าอุ้มเป็นเครเดิ้ลประยุกต์ ลูกน่าจะดูดนมได้” ฉันอธิบายพร้อมให้มีสนมแม่ สอนท่าอุ้มลูกประกอบ
“นมแม่ มีประโยชน์ มีอาหาร และภูมิต้านทานโรคและประหยัด ไม่ต้องซื้อ ไม่ต้องเตรียม หิวเมื่อไหร่ดูดได้ทันที” ฉันพยายามอธิบายสรรพคุณ ของนมแม่ให้ญาติฯ เข้าใจ “คุณตา คุณยายต้องช่วยให้กำลังใจ กับแม่เด็กด้วยนะ ลูกจะได้กินนมแม่ 6 เดือน หลานจะเป็นเด็กเก่ง เด็กฉลาด และแข็งแรงนะ” ฉันถือโอกาสเสริมพลัง ตา ยาย ของเด็ก ให้เป็นผู้ช่วยของแม่อีกทีหนึ่ง
หลังจากพยายามปล้ำกันอยู่พักหนึ่ง เด็กก็อมหัวนมได้มิดชิดลานนม แก้มป่อง และออกแรงดูดจนมีเสียงดัง “เราทำสำเร็จแล้ว” ฉันยิ้มอยู่ในใจ
“ลองให้ลูกดูดนมอย่างเดียวนะ อย่าเอาอย่างอื่นมาป้อนเด็ดขาด ถ้ามีปัญหาอีก ตามหมอได้ตลอดเวลาเลย”
ฉันหันไปสบตามกับหัวหน้าตึก และยิ้มอย่างมีความหวัง หลังจากคุยกับญาติ
“คุณตา คุณยาย ต้องอดทน และช่วยลูกสาวให้เลี้ยงลูกด้วยนมแม่นะ เพื่อหลานของคุณตาจะได้แข็งแรง “มีสนมแม่คอยดูแลด้วยนะ” ฉันชี้ไปที่พยาบาลที่คอยดูแล แล้วเดินออกมาด้วยความรู้สึกโล่งอก เรามีพี่เลี้ยงลูกด้วยนมแม่เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคนแล้ว “คุณหมอขา คนไข้โอพีดี แน่นมากเลยคะ หมอคนหนึ่งอยู่ห้องฉุกเฉิน อีกคนหนึ่งออกหน่วยเคลื่อนที่ยังไม่กลับคะ” แก่น คนงานประจำตึกผู้ป่วยนอก รายงานตรงบันไดทางขึ้นชั้นบน ทำให้ฉันชะงักเท้า แล้วหมุนตัวเดินตรงไปยังห้องตรวจ 1 ซึ่งหน้าห้องมีคนไข้นั่งรออยู่เต็ม จนล้นไปหน้าห้องตรวจเลือด และห้องทำฟัน ฉันเข้าไปนั่งห้องตรวจหนึ่ง เอาสเต็ชคล้องคอให้แก่นวิ่งไปเอาแว่นตาห้องเบอร์ 10 มาสวมฉันพร้อมที่จะตรวจแล้ว
คนไข้ภาคบ่าย ส่วนใหญ่ล้นมาจากภาคเช้า คือ แผ่นฟิล์มบ้าง ผลตรวจคลื่นหัวใจบ้าง ส่วนใหญ่จะเป็นผลเลือดทางเคมี ฉันถามประวัติตรวจร่างกาย ดูเอกซ์เรย์ อ่านผลเลือด ให้การวินิจฉัย สั่งการรักษาให้สุขศึกษา และเขียนใบนัด ให้คนไข้เกือบทุกคน มีคนไข้ชายวัย 40 เศษ นอนตะแคงบนรถเข็น ท่าทางอ่อนเพลียมาก ขี้ไคลประคลุมผิวหนังทั่วตัว ถูกตรงไหนก็หลุดออกมาเป็นก้อน คนไข้กินไม่ได้มา 3 วัน แต่ไม่ได้อาบน้ำมาเกือบเดือนแล้ว กลัวแสลงไข้ จึงไม่อาบน้ำ
คนไข้นอนหายใจรวยริน เข่างอมาชิดหน้าอก ไอนาน ๆ ครั้ง ปวดหลังมาก ผลเอกซ์เรย์ปอด และตรวจเสมหะ พบเป็นวัณโรค และคงเข้าสู่ไขสันหลังแล้ว เพราะคนไข้ปวดหลังมาก ฉันจัดการเขียนใบส่งตัว พร้อมแนบฟิล์มเอกซ์เรย์ปอด และผลการตรวจเสมหะไปด้วย คนไข้อาการหนักต้องส่งต่อไปรักษาโรงพยาบาลจังหวัด
ฉันกลับมานั่งห้องตรวจ โทรศัพท์ไปแจ้งคนงานธุรการให้ยกแฟ้มทั้งหมดลงมาห้องตรวจ 1 หากมีเวลาว่างฉันจะเซ็นไปเรื่อย ๆ
“นี่ถ้าฉันห่วงแต่เซ็นงาน ในห้อง ผอ. ชั้นบนคนไข้อาการหนัก และต้องการความช่วยเหลืออย่างเร่งด่วนคงต้องรอจนหมอที่ออกหน่วยเคลื่อนที่ กลับมา อาจจะสายไปก็ได้ “ฉันอมยิ้มขณะเซ็นหนังสือ คงเป็นโชคของฉันที่สามารถช่วยเหลือคนไข้และเซ็นหนังสือไปด้วย สี่โมงครึ่งแล้ว แฟ้มยังอยู่อีกเป็นกอง
“ปูเอาแฟ้มไปบ้านพักเลย ค่อยเซ็นตอนกลางคืน แล้วเช้าปูไปเอาในรถหมอกลับมานะ”
ฉันสั่งคนงานธุรการ พร้อมกับถอดแว่นตาออกใส่กล่องไปเก็บห้องเบอร์ 10 ถอดสเต็ชออกจากคอ ปิดไฟ ปิดแอร์ แล้วเดินขึ้นบันไดไปห้อง ผอ.อย่างคนหมดแรง
มองบนโต๊ะ ไม่มีแฟ้มเหลือให้เซ็นแล้ว ฉันยิ้ม และผิวปาก ขณะเปลี่ยนเป็นสวมชุดกีฬา เสื้อยืดคอกลม กางเกงขาสั้น ถือไม้ตีแบดตรงไปยังอาคารชมรมผู้สูงอายุ ซึ่งดัดแปลงเป็นสนามแบดมินตันของโรงพยาบาล พวกเราสมาชิกชมรมแบดมินตันมาอาศัยออกกำลังกายวันละ 2 ชั่วโมง ฉันตีแบดจนเหงื่อออกชุ่มตัวเสื้อยืดคอกลมเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อที่ออกมายังกับอาบน้ำ คนงานและเจ้าหน้าที่ก็มาร่วมออกกำลังกายก่อนกลับบ้านไปรับลูกกลับจากโรงเรียน พวกเราเล่นจนเหนื่อยแล้วจึงแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน
ฉันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมือรับประทานอาหารเย็นจากปิ่นโตอีกมื้อก่อนจะขึ้นไปบนห้อง ซึ่งบนโต๊ะทำงานมีแฟ้มของโรงพยาบาลวางอยู่กองโต ฉันเปิดอ่านทีละเรื่องแล้วออกคำสั่งให้เจ้าหน้าที่ปฏิบัติพร้อมลงนามกำกับไปเรื่อย ๆ หมดเมื่อไหร่ก็นอนเมื่อนั้น
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฉันไม่เคยขึ้นไปเซ็นหนังสือบนห้องอีกเลย เพราะได้เปลี่ยนเอาห้องตรวจโรค ห้องฉุกเฉิน เป็นที่เซ็นงานที่เร่งด่วน ส่วนงานที่ไม่ด่วนก็จะให้คนงานหอบไปทิ้งไว้ที่บ้านพักเพื่อจะได้อ่านและลงนามตอนกลางคืนก่อนนอน ฉันทำงานอย่างมีความสุขในฐานะผู้อำนวยการในเวลากลางคืน และมีความสุขในฐานะแพทย์ในเวลากลางวัน ฉันมีความสุขที่ได้ดูแล ตรวจรักษาคนไข้ มีความสุขที่ได้แก้ปัญหาของคนไข้ที่มารับบริการในโรงพยาบาล และความสุขนี้คงแพร่กระจายไปยังเจ้าหน้าที่ และคนไข้ทุกคน เพราะรอยยิ้ม และคำขอบคุณ คือสิ่งที่เราได้รับตอบแทน จากคนไข้ของเราเกือบทุกคน
ความเห็น (3)
- สวัสดีค่ะ
- เหมือน ผอ.ที่ท่าบ่อเลยค่ะ กลางคืนเป็น ผอ.เซ็นงาน กลางวันผ่าตัด
- ไม่เหมือนก็ตรงที่ กับข้าวปิ่นโตอ่ะค่ะ ไม่มองหาคนทำกับข้าวให้บ้างละคะ จะได้กินอาหารร้อนๆกับคนหน้าหวานๆๆ อิอิอิ
- มีความสุขกับการช่วยเหลือคนไข้นะคะ
- บุญรักษาค่ะ
เย้ เขียนแล้ว อิอิ
ขอปรับตัวหนังสือใหญ่กว่านี้นิดนึงนะคะ สู้ๆๆค่ะ
สาวบ้านลาดเต้นเก่งน่าดู...วันงานเทศกาลผ่านมา เเค่ปีกว่าๆไม่น่าลืมกัน