ไปสมัครงาน


เข้าแถวรอสมัครงาน,สวัสดิการ,ความมุ่งหมาย

เมื่อเกือบๆ ยี่สิบปีที่แล้ว

ผมไปยืนเข้าแถวรอสมัครงานที่โรงงานสัญชาติเกาหลีของคนไทยในประเทศไทย

ที่จังหวัดภาคตะวันออกของไทย ซึ่งเมื่อตอนนโยบายเปิดประเทศเปลี่ยนสนามรบเป็นสนามการค้า

ทำให้พื้นที่ทุ่งนาป่าอ้อยไร่มันแห่งนี้กลายเป็นทำเลทองของนักลงทุนต่างชาติ รวมทั้งคนต่างภาคอย่างพวกผมด้วย

ผมเข้าแถวรอตั้งแต่ยังไม่ถึง เจ็ดโมงเช้าจนจะเก้าโมง ยังไม่ได้รับใบสมัคร คนมากันเยอะเหลือเกิน

เขาว่ากันว่า วันนี้จะรับสมัครพนักงานฝ่ายผลิตชายตั้ง 40 คน สวัสดิการที่นี่เขาว่าดีเหลือเกิน จ่ายให้มากกว่ากฎหมายแรงงานกำหนด เช่น มีการปรับเงินเมื่อผ่านทดลองงาน มีค่ากะ ชุดฟอร์ม เบี้ยขยัน โบนัสประจำปี ค่าฝีมือ เลี้ยงอาหารทุกมื้อที่มาทำงาน และจะมีกับข้าวอย่างน้อย 3 อย่าง ใน 3 อย่างก็จะต้องมีผักดองกิมจิรวมอยู่ด้วยเสมอ (เหมือนกับว่าฝึกลูกอิสาน และคนไทยทั้งหลายให้มีจิตพิสัยความเป็นเกาหลีไปในตัว)

ที่นี่เขามีไม้วัดระดับส่วนสูงของผู้สมัครงานกั้นไว้ืที่หน้าประตูทางเข้า ระดับความสูงสำหรับผู้ชายที่ต้องการคือ มากกว่า 165 เซ็นติเมตร ผู้หญิงต้องสูงไม่น้อยกว่า 160 เซ็นติเมตร (ทำยังกะประกวดนางสาวงาม)

ผู้ที่ผ่านเกณฑ์เบื้องต้นคือทุกคนที่เดินผ่านไม้ แล้วก้มหัวให้เขานั่นแหละจึงจะถือว่าสมส่วน ได้รับใบสมัครไปกรอกเพื่อรอรับการเรียกสัมภาษณ์ต่อไป

พอถึงคิวผมต้องเดินผ่านไม้ ด้วยความอยากได้งานทำ ผมแทบจะคลานหมอบลงไปกะพื้นทีเดียว ให้เห็นว่านอบน้อมสุดๆ แต่เจ้าหน้าที่คนที่ดูแลไม้วัดผู้เหมาะสม ไม่ยอมให้ผมได้ก้มผ่าน ไปง่ายๆ เขาให้ออกไปเดินยืดหน้าชูคอผ่านไม้ใหม่ จึงผมก็สามารถเดินผ่านได้อย่างอกผายไหล่ผึ่ง (หุหุ โฮ) 

ุด้วยความสูง 163 เซ็นติเมตร ของชายไทยอายุ 17 ปีคนนั้น ก็เลยไม่มีแม้แต่โอกาสจะไ้ด้รับใบสมัครเขามาเขียน 

เป็นประสบการณ์การหางานทำที่ไม่น่าจดจำเลย (แต่ผมจำมาได้ตั้งสิบกว่าปี)

หมายเลขบันทึก: 270995เขียนเมื่อ 25 มิถุนายน 2009 15:22 น. ()แก้ไขเมื่อ 23 พฤษภาคม 2012 11:00 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (0)

ไม่มีความเห็น

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท