ไม่มีอะไรดีไปกว่าการเรียนรู้และศึกษาเพิ่มเติม

ตอนที่ 25

 วัยทำงาน ต่อ

  ผมได้รับการบรรจุเข้าเป็นพนักงานการไฟฟ้าฝ่ายผลิตแห่งประเทศไทย  ตั้งแต่วันที่ ๑ ตุลาคม  ๒๕๒๓  ด้วยอัตราเงินเดือน ๑,๘๕๐ บาท ในตำแหน่งพนักงานวิชาชีพระดับ ๒  สังกัดแผนกงบประมาณ กองบัญชีเหมือง  ซึ่งก่อนหน้านี้ผมเป็นลูกจ้างชั่วคราวระยะยาวได้รับค่าจ้างเป็นรายวัน วันละ ๖๑  บาท  เมื่อเทียบเงินเดือนกับราชการสูงกว่าราชการนิดหน่อยประมาณ ๒๐๐ กว่าบาท

ทำงานได้หนึ่งปี  เกิดแรงบันดาลใจว่าเราน่าจะเรียนต่อเพราะคิดดูแล้วไม่มีอะไรดีไปกว่าการเรียนรู้ และการศึกษาเพิ่มเติมในสายงานวิชาชีพที่เราชอบ  ปลายปี ๒๕๒๓ ผมสมัครเรียนต่อที่โรงเรียนพาณิชย์การลำปาง ในระดับ ปวส. และจบในปี พ.ศ. ๒๕๒๖  แต่กว่าจะจบมาได้ต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างยิ่ง  กล่าวคือในระยะแรก ๆ ที่เรียนนั้นต้องขี่รถมอเตอร์ไป -กลับ ทุกวัน ระยะทางจากเหมืองแม่เมาะ ไปตัวเมืองลำปาง ประมาณ ๑๔ กิโลเมตร จากตัวเมืองไปโรงเรียนอีก ๕ กิโลเมตร  เรียนตั้งแต่  ห้าโมงเย็นถึง ทุ่มครึ่ง   เมื่อเรียนเสร็จก็ขี่รถกลับ กว่าจะถึงที่พักเกือบ ๆ สี่ทุ่ม  เป็นเช่นนี้เกือบทุกวัน  

ความลำบากลดน้อยลงเมื่อได้คุยกับเพื่อนที่เข้างานพร้อมกันถึงเรื่องการเรียนว่าลำบากเหมือนกันขี่รถไป ๆ กลับ ตอนไปเรียน เพื่อนพูดว่าเค้ามีบ้านที่ไม่มีใครอยู่ปล่อยทิ้งไว้เป็นสิบปีแล้วแถว ๆ ห้าแยก  การที่ไม่มีใครอยู่ไม่มีใครดูแล ทำให้ปกคลุมไปด้วยต้นไม้ต้นหญ้า เค้าถามผมว่าจะไปอยู่ไหม  ผมขอบคุณและอาสาจะไปดูแลให้และจัดการเรื่องต้นไม้ให้เรียบร้อย  บ้านของเพื่อนที่ผมไปอยู่เป็นบ้านไม้หลังเดี่ยวเล็ก ๆ เป็นบ้านทรงแบบโบราณทางเหนือที่ไม่มีใครอยู่เป็นเวลานานเกือบสิบปี  แต่ก็มีเพื่อนบ้านอยู่ใกล้กันในระแวกนั้นดูแลให้  บ้านเป็นบ้านชั้นเดียวใต้ถุนยกสูงประมาณเมตรครึ่ง  ในตอนนั้นผมคิดว่าอย่างไรก็แล้วแต่ต้องอยู่ที่บ้านเพื่อนจนจบ  ผมอยู่บ้านเพื่อนได้เกือบปีต้องย้ายออกไปอยู่กับพี่ที่ทำงานด้วยกัน ที่เพิ่งย้ายมาจากกรุงเทพฯ และเบิกค่าเช่าที่พักได้สถานที่เช่าพักอยู่ไม่ไกลจากที่เรียน  ที่สำคัญเป็นโรงพยาบาลด้วยเจ็บไข้ได้ป่ายไม่ต้องเป็นห่วงมีหมอ หรือพยาบาลอยู่ทั้งคืน (โรงพยาบาลเกษมสวัสดิ์  แบ่งห้องให้เช่ารายเดือนอยู่หน้าโรงแรมเอเซียลำปาง)  สาเหตุที่ต้องย้ายเพราะของหายเป็นประจำ เช่นหม้อหุงข้าวไฟฟ้า กระทะไฟฟ้า  ไม้เว้นแม้แต่เสื้อผ้าที่ซักตากไว้   

มีอยู่ครั้งหนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจออกจากบ้านเพื่อน  พอดีวันนั้นกลับบ้านเร็วเนื่องจากอาจารย์ไม่มาสอน พอกลับไปถึงบ้านจะเอ๋ กับขโมยพอดีแต่ขโมยไหวตัวทันก่อนเพราะเสียงรถมอเตอร์ไซค์เข้ามาถึงบ้าน  เจ้าหัวขโมยกระโดดออกทางช่องหน้าต่างแล้ววิ่งหนีไป  ผมเข้าตรวจสภาพภายในบ้าน ทั้ง ๆ ที่หน้าบ้านใส่โซ่คล้องประตูหน้าบ้านแถมใส่กุญแจที่ประตูเพิ่มอีก หน้าต่างปิดล็อคหมด  ครั้งก่อนงัดกุญแจประตูหน้าบ้าน  แต่ครั้งนี้เจ้าหัวขโมยเล่นงัดพื้นบ้านซึ่งเป็นไม้ออกไปสองแผ่นแล้วเอาตัวรอดขึ้นมา  สิ่งของต่าง ๆ ที่กำลังจะลำเลียงจัดเตรียมมากองไว้กลางบ้านแล้ว  เสื้อผ้าทั้งหมดที่มีอยู่ หม้อหุงข้าวที่ซื้อใหม่พร้อมกระทะ  ข้าวของทุกอย่างอยู่กลางบ้านพร้อมจะเอาออกไป  พอดีผมกลับบ้านมาก่อน เพราะด้วยเหตุนี้ผมคิดว่าผมอยู่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว  อาทิตย์นั้นเองผมจึงย้ายไปอยู่กับพี่ที่ทำงานที่เช่าโรงพยาบาลอยู่ซึ่งเมตตาผมมาก  เห็นว่าผมมีเงินเดือนน้อยและมีความพยายาม  ผมยังระลึกถึงพี่ท่านนี้อยู่เสมอ ที่ทำงานใคร ๆ เค้าเรียกพี่ว่าน้าโย  และสุดท้ายน้าโยคนนี้ก็มาเป็นหัวหน้าผม  เพราะหัวหน้าผมคนแรกเลื่อนขึ้นไปเป็นระดับกอง 

เมื่อผมเรียนจบผมจึงย้ายกลับไปอยู่ที่เหมืองแม่เมาะเหมือนเดินแต่ครั้งนี้มีบ้านพักให้  เพราะมีเพื่อนร่วมงานที่ย้ายมาจากกรุงเทพฯ ได้สิทธิบ้านพัก ๑ หลัง  หัวหน้าผมจัดให้ผมไปอยู่ด้วยเนื่องจากมีห้องสองห้อง  และกลัวเพื่อนใหม่จะเหงา  ตั้งแต่นั้นมาผมอยู่บ้านพักของการไฟฟ้ามาตลอด