ต้นกล้าคุณธรรมนำชีวิต
ช่วงวันหยุดเสาร์ - อาทิตย์ที่ผ่านมา ผู้เขียนได้มีโอกาสไปช่วยงาน
ญาติธรรมโดยเป็นวิทยากรอบรมนักเรียน ชั้น ม.๒ โรงเรียนดอนคาวิทยา
อ.อู่ทอง จ.สุพรรณบุรี โดยเข้าค่าย "ต้นกล้าคุณธรรมนำชีวิต"
งานนี้ได้เห็นการให้และแบ่งปันอย่างเป็นรูปธรรมที่สุด กล่าวคือ ครูที่
จัดงาน คุณครูวิบูลย์ ปานบุญซึ่งเป็นครูที่ปรึกษาของนักเรียน จำนวน ๔๕ คน ได้สร้างศูนย์เรียนรู้ ทุ่งบัวนาบุญ ที่บ้านซึ่งมีเนื้อที่กว้างขวางเพื่อสร้างสิ่งดี ๆ ให้สังคม และเขียนโครงการนี้ขึ้นมาเพื่อพัฒนานักเรียนเป็นเวลา ๓ วัน โดยเก็บค่าใช้จ่ายนักเรียนเพียงเล็กน้อย นอกจากนั้นก็ได้รับการช่วยเหลือด้านต่าง ๆ จาก
ญาติมิตรเป็นส่วนใหญ่
ผู้ที่มาช่วยงานทุกคนซึ่งเป็นญาติธรรม ต่างมาช่วยกันฟรีหมด ทั้งแรงกายแรงใจ ทุ่มกันสุดตัว ทั้งแม่ครัว ทั้งพระที่นิมนต์มาจาก อำเภอบ้านไร่ จังหวัดอุทัยธานี
ผู้เขียนเองได้นำเครื่องฉายโปรเจคเตอร์ โน้ตบุ๊ค ขนไปช่วยเพื่อนด้วยเด็ก ๆ จะได้ไม่เบื่อ เปิดสื่อนานาสาระธรรมให้เด็กได้วิเคราะห์เรื่อง ผึ้งกับแมลงวัน ดอกไม้คุณธรรม และพระคุณแม่ ให้เด็กได้ดู เด็กสนใจตั้งใจดูเป็นอย่างดี เสียดายเวลาจำกัด แล้วก็มีกิจกรรมแน่นจนแทบ ไม่มีเวลาแทรก แต่คิดว่านักเรียนเหล่านี้อาจได้แนวคิดดี ๆ จากผู้ใหญ่ใจดีมีเมตตา พี่ ป้า น้า อา ที่มอบสิ่งดี ๆ ให้โดยไม่หวังผลตอบแทน
ช่วงหนึ่งผู้เขียนเล่าเรื่อง " ...พี่สาวกับน้องชายซึ่งเป็นเรื่องจริงจากเกาหลี ที่น้องช่วยพี่ตลอด จนทำให้พี่ต้องน้ำตาซึมถึง ๖ ครั้ง..."
เล่าเสร็จเด็กเงียบกริบ ถามเด็กว่ารู้สึกอย่างไร
เด็กตอบว่า "ซึ้ง...ครับ"
"ซึ้งแล้วยังไงคะ ?" ครูถามต่อ
"ซึ้งแล้วต้องนำไปนึ่งข้าวเหนียวครับ..." เด็กอีกคนช่วยตอบ
?????
เช้าวันอาทิตย์พาเด็กขึ้นยอดเขา มีบันไดทางขึ้นของวัดที่สร้างพระพุทธรูป บนยอดเขา บรรยากาศดีมาก แต่ต้องไต่บันไดขึ้นไปสองร้อยกว่าขั้น ขึ้นไปเห็นบรรยากาศงดงามมาก ลมพัด เย็นสบาย ขณะที่
พระอาทิตย์ยามเช้ากำลังโผล่พ้นขอบฟ้าในช่วงเวลาหกนาฬิกาเศษ ๆ ขึ้นไปเพื่อออกกำลังกาย และสอนเรื่องของการเรียนรู้ต่อสู้ชีวิตที่เต็มไปด้วยอุปสรรค
ขวากหนาม แล้วก็ร่วมกันร้องเพลง "อยากให้ความรัก.." และเพลง "ไม่สิ้นคนดี" จนกึกก้องลั่นขุนเขา....
ตอนสายได้ปลูกฝังคุณธรรมเรื่องจิตอาสา มีช่วงหนึ่งได้สอนเด็กเรื่อง "ปรัชญาชีวิตของชาวพุทธ ๕ ข้อ" ที่ว่า
๑.การพึ่งผู้อื่น ๒.พึ่งตนเอง ๓.พึ่งพาซึ่งกันและกัน
๔.เป็นที่พึ่งของผู้อื่น ๕.ทำนิพพานให้แจ้ง
สุดท้าย ถามนักเรียนว่าถ้าจะให้เลือกหนึ่งข้อนักเรียนจะเลือกข้อไหน
เด็กชายคนหนึ่งตอบว่า "ข้อ ๕ ทำนิพพานให้แจ้งครับ"
ผู้เขียนรู้สึกแปลกเมื่อได้ยินคำตอบ คาดไม่ถึงว่าเด็กวัย ๑๔ ปีจะคิดเช่นนี้ ถามว่า ทำไมจึงเลือกข้อนี้
เด็กตอบว่า "เกิดมาแล้วไม่เห็นมีอะไรดีเลย เดี๋ยว
ก็ไม่สบาย เดี๋ยวก็เจ็บป่วยเป็นโน่นเป็นนี่ น่าเบื่อหน่าย...ไม่เกิดดีกว่า"
ฟังแล้วก็รู้สึกอนุโมทนาและให้เพื่อน ๆ ช่วยกันกล่าวคำสาธุดัง ๆ ที่เด็กมีดวงตาเห็นธรรม
โครงการนี้ใช้เวลาปลูกฝังคุณธรรมสามวันสองคืน แม้จะไม่ได้เต็มร้อย ได้แต่หวังว่าต้นกล้าเล็ก ๆ เหล่านี้จะมีภูมิคุ้มกันตนเองและพัฒนาเป็น
ไม้ใหญ่ให้ร่มเงาแก่ผู้พักอาศัยต่อไปในอนาคต เพราะไม้ใหญ่อย่างพวกเราต่าง
ร่วงโรยตามกาลเวลา ต้องอาศัยต้นกล้าเล็ก ๆ ที่จะมาช่วยกันสานต่ออุดมการณ์ทางสังคมให้ต่อเนื่องโดยไม่ขาดสาย........
ความเห็น (6)
สวัสดีค่ะตามมาอ่านเรื่องดีๆจากคนดีๆ
ขอเป็นกำลังใจให้คุณครูทุกท่าน...
จงขอบคุณพ่อแม่ที่เข้ามามีส่วนร่วมในการศึกษาของลูก พวกเขาสามารถทำให้งานของคุณง่ายขึ้น...จากหนังสือ...มือเปื้อนชอล์ค หัวใจเปื้อนยิ้ม....
- ขอบคุณมากค่ะ พี่แดง
- ซาบซึ้งกับดอกไม้สวย ๆ น้ำใจงามๆ
ที่ส่งมาให้สม่ำเสมอค่ะ
ขอบคุณพี่วราภรณ์...ที่ไปทักทายหนูบ่อยๆ
มีความสุขในทุกๆวัน นะคะ
ยังไง...ก็ยิ้มสู้นะคะ
ขอสนับสนุนกิจกรรมดีๆเหล่านี้นะคะ ต้นกล้าจะได้เข้มแข็ง และรู้ธรรมแต่น้อยๆ แต่ก็มีบางคนยังไม่โตเต็มที่ ปลงซะแล้ว อยากจะ(ตาย)นิพพานเสียดีกว่า อยู่ก็ทรมาน ทำอย่างไรหนอ จะให้เด็กคนนี้เปลี่ยนความคิด ให้อดทนและมุ่งมั่นที่จะอยู่ สู้ต่อไป
ขอเป็นกำลังใจให้ครูในโรงเรียนทุกๆท่าน ดูแลต้นกล้าเหล่านี้ให้ดีที่สุด เขาเจริญงอกงาม และมีความสามารถที่จะยืนหยัดชีวิตอยู่ได้ด้วยความดี ความอดทน ความพากเพียร มานะ
ซึงเป็นภาชนะ ไว้นึ่งอาหาร แต่ด้วยภาษาสุพรรณมันเหน่อ จากคำว่า "ซึ้ง" เลยไปคนละเรื่องเดียวกัน หุ หุ
- สวัสดีค่ะ น้องสายธาร
- ขอบคุณที่แวะมาทักทายสม่ำเสมอ
- ขอให้มีความสุขในทุกวันเช่นกันค่ะ
- สวัสดีค่ะ คุณ สุ-มหาวิทยาลัยชีวิตที่ไม่มีวันปิดทำการ
- ยินดีที่รู้จักค่ะ
- ขอบคุณสำหรับมิตรภาพที่มอบให้
ตลอดจนความคิดเห็นดี ๆ ที่มีคุณค่าค่ะ
