คำสารภาพจากด้านมืดของใจ
เขียนบันทึกฉบับก่อน ติดค้างไว้เรื่องการปฏิบัติต่อคนที่เรารักและรักเรา ซึ่งมีทั้งหมดดด้วยกัน 10 ข้อ แต่ไว้วันหลังจะมาเล่าให้ฟังต่ออีก 5 ข้อนะคะ มาวันนี้มีบางเรื่องที่อยากเล่าแทรกพร้อมๆกับการสารภาพบาปให้ประชาชีได้รับฟังร่วมกันค่ะ
เรื่องที่จะสารภาพหรือเล่าให้ฟังในวันนี้ว่าตามจริงก็เป็นส่วนหนึ่งของการปฏิบัติต่อคนที่เรารักและรักเรานะคะ มันเป็นด้านมืดที่ละเอียดอ่อน ซึ่ง เมื่อกลับมาทบทวนตัวเองก็พบว่าสิ่งที่เราคิดว่าเราทำดีแล้วอาจไม่ใช่สิ่งที่ดีจริงๆเเหมือนที่เราคิดก็ได้ค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่าตัวฉันเองค่อนข้างจะมั่นใจว่าตัวเองเป็นคนขับรถเร็วที่ดีมีฝีมือ (555 เห็นมั๊ยคะแค่เกริ่นมาก็หลงตัวเองแล้ว ขับรถเร็วมันจะดีได้ไงเน๊อะ) ที่นี้พี่ที่สนิทกันมาก ก็คือป้าตุ่นแห่งโลกละไม แกไปออกรถมาเป็นของตัวเองคันหนึ่งค่ะ (โดยป้าแกขับรถไม่เป็นมาก่อนเลยค่ะ) (รถแก..ก็คันที่ฉันไปยืนเอ้เต้ถ่ายรูปด้วยนั่นแหละค่ะ) เวลาแกก็ขับรถแบบมือใหม่หัดขับตามประสานั่นแหละค่ะ (แต่ใจร้อนนิดหน่อย..ประมาณป้าอยากซิ่ง..แต่ไม่ได้จังหวะนั่นแหละค่ะ) พอฉันได้นั่งที่ป้าแกขับทีไร ฉันก็จะนั่งไปบ่นไปว่า "ป้าอย่าซิ่ง ป้าช้าๆหน่อย ป้าทำไมไม่รีบเบรค ป้า...และป้า.ฯลฯ..........." อีกมากมาย จนแกบอกว่ามากับฉันนี่ทำให้แกเสียความมั่นใจ เครียด รวมถึงบอกว่า "นั่งเงียบๆได้ไหม แหมขับเสียจังหวะหมด" (555) ดังนั้นพอฉันจะอาศัยไปไหนมาไหนด้วยรถของป้าแก ฉันก็ขออาสาขับทุกที โดยบอกว่า "ม่ะป้า เดี๋ยวแอ้ขับให้" แกก็บอก เออดีฉันขี้เกียจขับ "(ซึ่งจริงๆแล้วไม่รู้ว่าแกขี้เกียจขับจริงรึเปล่า หรือแกเซ็งที่เวลาแกขับฉันก็ดูจะไม่สบอารมณ์ในการเป็นผู้นั่งสักที .....จุ๊ๆ แต่แกไม่เคยบอกอะไรฉันหรอกค่ะ ฉันเดาเอาเอง)
คราวนี้แม้แต่เดินทางไปไหนไกลๆ ที่ถนนโล่งๆไม่จอแจเหมือนในเมืองมัน (ฉันเอง) ก็ยังจะอาสาขับให้แกทุกที แม้แกจะบอกว่าขับทางไกลขับง่ายเดี๋ยวแกขับเอง จะได้ช่วยขับสลับกัน ฉันจะได้ไม่เหนื่อยมาก แต่ฉันก็จะขอขับเองตลอด โดยบอกว่า "ไม่เป็นไรป้า แอ้ไม่เหนื่อย ป้านั่งสบายๆเถอะ"
มาถึงตอนนี้ท่านผู้อ่านอาจจะมองว่าก็ดีแล้วนี่ไม่เห็นแปลกอะไร เพราะป้าแกก็ขับไม่เก่งอยู่แล้ว ที่นี้เรามาดูเบื้องหลังความดีของการอาสาขับรถของฉันสักหน่อยเป็นไรคะ เพราะจะขอสารภาพว่าไอ้ที่ขอป้าขับรถน่ะ ไม่ใช่กลัวป้าเหนื่อยอะไรหรอกค่ะ ที่ขอเพราะฉํนลำพองตัวเอง ประมาณว่า"...ขับรถอะไรอ่ะป้าขับไม่ได้ดังใจจอร์ชเลย....เฮ้อนั่งด้วยแล้วเครียดจริงโว้ย มามะจะขับให้ดูเป็นตัวอย่าง นี่ถ้าตูขับนะจะไม่ขับแบบนี่หรอก..." แล้วอีกอย่างที่จะขอสารภาพถึง เบื้องหลังของคนดีจิตอาสาคนนี้ ก็คือฉันกลัวที่แกอาจจะขับพาฉันไปเฉี่ยวชนอะไรต่อมิอะไร แล้วฉันจะพลอยฟกช้ำดำเขียวไปด้วยต่างหาก (อันนี้ยกตัวอย่างแบบเบาๆนะคะ ทีนี้ท่านผู้อ่านเริ่มเห็นสิ่งชั่วร้ายที่อยู่ในจิตใจมนุษย์แล้วใช่มั๊ยคะตอนนี้)
อยู่มาวันหนึ่งเราสองคน (ป้าตุ่นและฉัน) ก็มีอันจะต้องกินน้ำแข็งใสถ้วยที่แพงที่สุดในชีวิตค่ะ คือ 2 ถ้วย 7 พันกว่าบาทเพราะเราดันอยากกินน้ำแข็งใสตอน สี่ทุ่มที่ตลาดโต้รุ่ง หลังทานขนมหวานเสร็จขณะที่จะขับรถออกถนนนั่นเอง รถ(ของป้า) โดยมีฉัน(เป็นคนขับ) ก็ถูกมอไซค์ซิ่งมาชนเพราะคนขับมอเตอร์ไซค์มัวแต่มองหาเพื่อนที่ตลาดโต้รุ่ง แต่ตามหลักการด้านกฎหมายแล้วแล้วรถเราผิด 555! เพราะขับในตรอกจะออกถนนใหญ่ไม่ใช่มาทางเอก จึงต้องซ่อมเอง แล้วไงรู้ไหมคะ รถป้าที่เอี่ยมอ่องทั้งคันเพิ่งมาเสียความบริสุทธิ์เพราะฉัน(คนที่ใครๆก็รู้ว่าที่มีฝีมือการขับรถเป็นเลิศนั่นแหละค่ะ) ป้าไม่บ่นหรือว่าอะไรให้ฉันเจ็บช้ำน้ำใจสักคำ ทั้งๆที่ฉันทำให้รถแกเจ๊งต้องเสียความบริสุทธิ์
ท่านผู้อ่านรู้ไหมคะแกขับรถเองคนเดียวแกไม่เคยจะเฉี่ยวชนจนทำให้เกิดคู่กรณีเลย อยากมากก็แค่ปาดฟุตบาทนิดหน่อย555 (แล้วคนที่บ่นเวลาเห็นแผลเฉี่ยวฟุตบาท ก็คือ ฉันคนนี้แหละค่ะ น้องบังเกิดเกล้า รถก็รถแกแท้ๆ แล้วตูจะบ่นทำไม 555)
และถ้าเราลองกลับมามองอีกด้านก็จะเห็นว่าฉันเองไม่ได้ให้การสนับสนุนให้ป้าแกขับรถเก่งขึ้นมาเลย และแม้ว่าความจริงแล้วฉันอาจขับรถเก่งจริงๆก็เถอะ แต่ความเก่งของฉันไม่ได้มีส่วนสนับสนุนให้ป้าตุ่นแกขับรถเก่งขึ้นแต่อย่างใด เพราะเมื่อฉันขับให้แกทุกที แล้วเมื่อไหร่แกจะได้ขับเอง ทุกครั้งทีแกขับก็เป็นผู้นั่งที่ทำให้ผู้ขับเครียดและเสียความมั่นใจตลอด แล้วไม่ไหร่แกจะได้ประสบการณ์ด้วยตัวเอง แก้ไขปัญหาเอง พัฒนาตนเองได้
ฉันเลยอยากขออนุญาตกระตุกความคิดให้ท่านผู้อ่านลองกลับมามองดูนะคะว่าวันนี้ เราทำให้ใครเสียความมั่นใจในตัวเองบ้างรึเปล่า จากความปรารถนาดี (ที่ดีจริงเหรอ???) ของเรา ซึ่งถ้าจะเปรียบชีวิตเป็นเหมือนการเล่นกีฬาที่เรามีอันจะเก่งกว่าคนอื่น จนได้เป็นโค้ช การจะเป็นโค้ชที่ดี..เราต้องสร้างความมั่นใจและฝึกฝนลูกทีมค่ะ ไม่ใช่ออกไปเล่นเอง แล้วให้เหตุผลว่าเราเล่นดีกว่าเพราะมันเล่นไม่ได้ดั่งใจ (ผิดกฎกติกามารยาทเลยนะนั่น) รึเอาแต่สั่งแต่ไม่สอนว่าการเล่นที่ดีต้องทำอย่างไร(อย่างนี้ไร้จรรยาบรรณค่ะ..ด่าตัวเองโดยตรง) 555...
ท้ายสุดของบันทึกฉบับนี้ฉันอยากจะบอกว่า "...แอ้ขอโทษนะป้า..."
ความเห็น (11)
แอะแอ้แล้วตอนนี้ป้าแกรู้ยังล่ะว่า ขอโทษน่ะ..
...อืม กระตุกความคิดจริงๆล่ะ..
เขียนได้ยาวมากเลยเนอะ..คราวนี้..^^
กลับมาบ้านขับรถกันดีล่ะ..
ยุ...ดอกเข็มขาว
ไม่เป็นไร ขอโทษแล้ว ป้าแกคงอภัยนะคะ ก็เคยนั่งรถที่ป้าแกขับด้วยนะ บางครั้งก็ต้องบอกว่า "พี่ตุ่นระวัง" ป้าตอบว่า "เห็นอยู่จ้า" ยังงัยก็ฝากบอกป้าและพี่แอ้ขับรถในมอระวังๆ ด้วยคะ เพราะตอนนี้เปิดเทอมแล้ว มอ'ไซต์เยอะมากๆๆๆ 555
สี่เท้ายังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง
ประสาอะไรกับมนุษย์ทำมะดา ที่ยังไม่หลุดพ้นล่ะพี่
สำนึกรู้ตัวแล้ว ก็ปรับปรุงแก้ไข น่าจะดีที่สุดแล้วค่า สู้ๆๆ
ไม่ต้องขอโทษ...เพราะไม่มีอะไรผิดต่อป้า
ทำดี...กลายเป้นทำลายศักยภาพ...เจอมาหลายๆ สถานการณ์
นาย...พ่อแม่...พี่น้อง
เห็นได้บ่อยๆ กับ่อแม่ที่บ่านว่าลูกไม่ได้เรื่อง ตัวเองเหนื่อยอยู่คนเดียว...แต่ก็ยังทำให้ลูก...ลูกจึงไม่มีเวที
หลายคนเรียนมารู้จักคำเหล่านี้...เคยหยิบมาใช้อย่างจริงจังหรือเปล่า
Learning by doing
On the job training
ปัญหาทำให้เห็นหนทางแห่งการแก้ไข
สวัสดีครับ
แวะมาเรียนรู้ รู้ผิด รู้ถูก รู้ผูก รู้แก้
ประสบการณ์ ช่วยทำให้ได้เรียนรู้ อะไรมากกว่าที่คิด
ดอกไม้สีน้ำเงิน (หนาว)
สวัสดีค่ะ ได้อ่านข้อความของคุณแอ้ทำให้ได้ข้อคิด เพราะหนูก็เคยทำให้รถพี่สาวเสียโฉมเหมือนกัน
อ่ำ...ศรีทนได้....
มันเป็นส่วนผสมที่ลงตัวพี่แอ้....
เคยได้ยินคำว่าป่ะคำว่า "ใผ๋กะใผ๋หล่ะ" หรือ "กูกะ" มั๊ย 555
แต่สุนทรพจน์ที่เราชอบกล่าวกัน ก่อนเปิดงาน
"มิตรภาพ" หน่อยจำได้ อิ อิ
แวะมาเยี่ยม...
ไม่รู้จะเม้นต์อะไร เป็นกำลังใจให้ (เจ้าของรถ) ละกัน...หุ หุ
ตู้เย็นอยู่บ้านยังเป็นรอยเล้ย...แค่นักขับรถซิ่ง2คน ได้แผลแค่นี้ เฮ่อะ...
'โร่เองฮับ (up รูปไม่เป็นง่ะ)
เบ้ย.... ชายน้อย...ก็มาเหรอ
เดี๋ยวันหลังเราไป สอนวิธี up ให้นะจ้ะ (แบบสองต่อสองน่ะ)เงียบดี
แวะมาเยี่ยมเยียนครับ พัฒนา code การสร้างblog ดีครับ
เนื้อหา สิลป์โดยแท้ จะแวะมาเรียนรู้ด้วยบ่อยๆครับ
ไม่เป็นไรหรอกน้องแอ้ เจ็ดพันเอง พี่อ่ะหลายหมื่นแล้ว ทั้งตัวเองและคนอื่นทำ (ไม่ทราบว่าใช่แอ้กับตุ่นที่เรารู้จักหรือเปล่านะ แต่คิดว่าใช 99 % แบบไม่ได้เจอกันสิบกว่าปีแล้วอ่ะ)