เรื่องเกิด ดับ ที่ร้านหนังสือ The mall บางกะปิ
การหายใจ ไม่เคยหายไปจากร่างกาย แต่สิ่งที่หายไปคือ ลืมว่ากำลังหายใจ แม้ว่าจะตั้งใจสังเกต สักเท่าใด .ลืมตาตื่นเช้าที่บ้าน จามจุรี กทม.เผลอลืมไปสักเดี๋ยวต้องคิดทบทวน วันนี้เราอยู่ที่บ้านหลังไหน ? ยังไม่ทันได้คิดตอบ รู้สึกเอง ว่าอยู่ กทม. 1 คืน แล้วที่บ้านนี้ ไม่เสียเวลาต่อไปกับความคิดว่าจะนอนที่ไหน ? กลับมาดูที่ร่างกายกำลังนอนอยู่ ที่ใจกำลังเกียจคร้าน เช้าวันเสาร์อยากนอนต่อ สักนิด...เสียงครูบาอาจารย์ลอยมาเต็ม เลย ว่าให้สลัด พรึ้ง ออกไป เสีย....
ยังไม่ทันได้ออกนอกห้อง คุณพ่อน้องนุก ชวนคุยเรื่องน้ำหนักตัวลูก ค่อนข้างมากทำอย่างไงดี เพราะชวนออกกำลังกายไม่ออก กินตรงเวลา ไม่กินจุกจิก แต่ไม่อออกกำลังกาย ไม่ทันได้คุยกันจบ เจ้าตัวน้องนุกลูกสาวคนกลาง เข้ามาหา พูดคุยเล่าเรื่อง เกี่ยวกับความฝันไฝ่ ว่า ทำอย่างไรดี กลัวว่าสายตาที่เริ่มมองไม่ชัดจะมีปัญหาเกี่ยวกับ การสอบเข้า อยากสอบเข้าพยาบาลทหารเรือ .....ดีละให้ออกกำลังกายก่อนจะได้แข็งแรง.....ไม่แน่ใจว่าจะ Get หรือเปล่า
บ่ายๆ ออกไปทำธุระ ที่ The mall บางกะปิ หลายเรื่อง แวะซื้อหนังสือที่นายอินทร์ แต่ไม่สำเร็จ ไม่ได้ซื้อ เพราะในขณะที่กำลังเลือกซื้อหนังซื้อ น้องนุกก็หน้าตาบึ้งตึง มาบอกว่า
แม่ๆๆๆ คนขายพูดไม่ดี...(ทำไมละลูก) ก็หนูจะถาม ยังไม่ทันพูดจบ ทำหน้าไม่พอใจแล้วบอกให้ไปถามพนักงาน ก็เขาแต่ชุดพนักงานนะ (สีเทา) ไอ้เราก็บอกลูกว่า ไม่เป็นไร ใจเย็น ไปเลือกดูหนังสือเองแล้วกัน (จะถามว่ามีหนังสือเรียนเพิ่มเติม ม3 วิชาอังกฤษและคณิต หรือไม่ ยังไม่ทันได้ถาม)
ผ่านไปสักพักตัวเองก็จะซื้อหนังสือ สแกนกรรม ของกฤษณา สุยะมงคล และ ของเดอะท๊อบซีเคร็ต 2 และอื่นๆ อีกหลายเล่ม รวมทั้ง เปิดนิมิต 2 ของ อ.วารินทร์ บัววิรัตน์เลิศ...
พอหยิบบัตรออกมาดู บัตรสมาชิก อมรินทร์หมดอายุเดือน 3/09 ก็จะไปถามข้อมูลว่า ถ้าจะต่ออายุต้องทำอย่างไร? ลืมเรื่องราวของลูก ไปแล้ว ว่าพนักงานพูดและทำท่าทางไม่ดี
พอเดินไปที่ เคาเตอร์ ถามว่าขอโทษนะคะ พี่ขอ... (ยังไม่ทันถึงคำว่าถาม) พนักงานสาวที่อยู่หน้า เคาเตอร์หน้าสุด แต่งชุดพนักงานเหมือนทุกคนในร้าน (ก็ว่าเลือกตำแหน่งคนยืนที่ควรจะถามดีแล้วนะ ยืน หน้า เคาเตอร์ )
เธอหน้าตาออกจะ หงุดหงิด คงโดนถามเยอะแล้ว วันนี้ ก็ตำแหน่งมันใช่เลยนี่ สะบัดทำหน้าชี้แทนนิ้ว ว่าไปถามพนักงาน (หนูไม่ใช่พนักงานเหรอะ...) มันดูไม่ออกว่าไม่ใช่พนักงานตรงไหน ได้ยินเสียงตอบมาว่า เป็น แคชเชียร์ ????????????
คิดในใจว่า ถ้าพนักงานในร้านไม่สามารถทำหน้าที่แทนกันได้ ในเรื่องเล็กน้อย ร้านนายอินทร์ ถ้าจะจ้างพนักงานหลายคนมากเกินไป เพราะข้อมูลที่สำคัญ เช่นการต่ออายุลูกค้าเก่า เท่านี้ ไม่ต้อง หาสินค้ามาแถม มาลดเพื่อเป็นแรดึงดูดให้สมัคร ให้ต่ออายุเลย
หรือหากห้ามถาม คือให้ไปถามพนักงาน ก็อาจต้อง เอาไปยืนที่อื่น ตำแหน่ง หลบๆ หน่อย หรือไม่ก็เปลี่ยนสีเครื่องแบบอย่าให้เหมือนใคร มากสุดอาจติดป้ายว่า ไม่รับตอบคำถาม ใดๆ ก็มีวิธีการมากมาย....
ในต่างประเทศ พนักงานเก็บขยะ 1 คน ขับรถ ทำทุกอย่าง แม้แต่เก็บขยะเอง ขับรถ สารพัด เรียกว่า 1 คน ทำได้จิปาถะ สารพัด ที่สำคัญ หัวใจบริการสำคัญกว่าหน้าที่หลักเสียอีก ( นึกถึงหน้าน้องนุกที่ไม่ได้ยืนอยู่ด้วยขณะนี้ เห็นภาพที่ลูกเล่าเมื่อกี้ ว่านุกยังไม่ได้ถามเลย.....)
ก็ต้องตัดสินใจ เดินออกจากร้าน เพราะนึกถึงว่า อเสวนา จะพาลนัง เดินมาซื้อหนังสือเกือบ 2 พัน ที่ร้าน ซิเอ็ด ได้ทุกเล่มที่จะซื้อ และรอยยิ้ม พนักงาน The mall บางกะปิเดียวกัน กับ 2 ร้านหนังสือ พลางคิดว่า ฤาเงิน เกือบ 2 พันคงไม่ใช่สมบัติของบริษัทนายอินทร์ จึงส่งพนักงานคนนี้มาไว้หน้าร้าน ก็เลยตัดสินใจได้ว่า อ๋อ ไม่ต้องต่ออายุเลย เลิกซื้อละกัน หนังสือมีมากมายที่สามารถอ่านได้ ความจริงเป็นสมาชิกทั้ง ชีวจิตด้วยนะนี่ เลิกต่อไปพร้อมๆ กัน เลย.....ได้หนังสือจากซีเอ็ด หลายเล่มนั่งอ่านอย่าง วางไม่ลง ดีจริงๆ ลืมเรื่องราวอย่างอื่นๆ ไปได้เป็นชั่วโมง มานั่งบันทึก เพื่อทบทวน และ ทบทวน
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น