ชุมชนไทยในภาวะอุเบกขาต่อคุณภาพการจัดการศึกษา (2)

 

ฝนฟ้าเดือนพฤษภาคมปีนี้ดูเหมือนจะเริ่มได้ดี ความชุ่มชื้นจากสายฝนสร้างความชุ่มช่ำใจให้ผู้คน  ท่ามกลางความฉ่ำเย็นของฝนฟ้าผมฉุกคิดขึ้นมาว่า ธรรมชาติของสรรพสิ่งมีเกิด ดับ  สิ่งมีชีวิตล้วนต้องพานพบการเกิด แก่  เจ็บ  ตาย  ในบางจังหวะของชีวิตคิดได้แต่ทำได้ไม่ดังคิด  อย่างไรก็ตามคำถามสำคัญคือเราจะอยู่กับตนเองและคนอื่นๆอย่างสงบสุขได้อย่างไร

 

ฝนช่วยเปิดฟ้าใหม่ของฤดูกาลเพาะปลูก  แต่หากถามว่าอะไรเล่าจะเป็นตัวเปิดฟ้าใหม่ให้ปีการศึกษาใหม่ 2552 หลายท่านคงมีหลากหลายคำตอบ และหากเราช่วยกันตั้งคำถาม ช่วยกันสร้างสรรค์วิธีการ  ช่วยกันค้นหาคำตอบ  พร้อมๆกับช่วยกันเอาคำตอบที่ได้ไปสู่การตั้งคำถามใหม่  หมุนเวียนกันไป องค์ความรู้ก็หมุนเวียน ช่วยกันเรียน ช่วยกันคิด สังคมแห่งการเรียนรู้ก็จะปรากฏกายให้เห็น

 

ผมเชื่อว่าทุกชุมชนทั่วแผ่นดินไทย มีสิ่งดีงามให้ลูกหลาน รวมทั้งตัวเราได้เรียนรู้อย่างมากมาย  ปีการศึกษาใหม่  2552  นี้หากคิดดีๆใช้วิกฤตให้เป็นโอกาสดีๆเพื่อจัดกระบวนการเรียนรู้ให้มีชีวิตชีวา ครูและทุกคนเข้าใจแล้วว่าสิ่งดีๆในทุกชุมชนคืออะไร  เพียงเราก้าวไปให้ใกล้ขึ้น  เข้าให้ถึงแก่นแท้ เราจะเห็นความงาม 

 

วันนี้ผู้คนในชุมชนไทยโดยภาพรวมกำลังอุเบกขาต่อการจัดการศึกษาในระบบโรงเรียนของไทย  กำลังจ้องดูว่า ครูไทย จะทำอย่างไรต่อภาวะเช่นนี้  และหากครูไทยยังใช้เกียร์ว่าง  ชุมชนอาจจะมีอะไรบางอย่างให้ตื่นเต้นกันบ้างและเมื่อนั้นการปฏิรูปการศึกษาฉบับตัวจริงเสียงจริงก็จะออกมากระโดดโลดเต้นอย่างร่าเริงให้พวกเราได้ชื่นชม 

[ฟ้าหลังฝน]

บางอย่างเราพยายามทำเต็มที่แล้ว

แต่ก็ยังไม่ไปไม่มา มันสมควรอุเบกขาอย่างว่า