จากประสบการณ์สู่การสังเกตเรียนรู้
จากประสบการณ์ที่เคยสอนนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 วิชาภาษาไทย ในกิจกรรมการเรียนการสอนที่ให้นักเรียนแบ่งกลุ่มและนำเสนองาน โดยการนำเสนองานนั้นใช้ห้องที่มีสื่อที่ทันสมัย ให้นักเรียนเลือกใช้อย่างอิสระ แล้วนักเรียนก็ยังไม่คุ้นเคยกับอุปกรณ์ ในการนำเสนองานครั้งนั้นเราได้สังเกตเห็นว่า พฤติกรรมของคนเรามีอยู่ 3 ประการคือ มีใจแต่ไม่รู้ รู้แต่ไม่บอก และบอกอย่างไรก็ไม่รู้
1. มีใจแต่ไม่รู้ มีนักเรียนกลุ่มแรกที่จะนำเสนอ มีความกระตือรือร้นมาก อยากนำเสนอ อยากให้เพื่อนได้รู้ได้เข้าใจ แต่เขาใช้เครื่องไม่เป็น เขาก็พยายามหาวิธีการเพื่อให้เขาสามารถนำเสนอได้ โดยเราไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว (ไม่ได้ใช้สื่อนำเสนอ)
2. รู้แต่ไม่บอก ในขณะเดียวกัน เรามองไปยังกลุ่มผู้ฟัง มีนักเรียนกลุ่มหนึ่งนักอธิบายว่าต้องใช้อย่างนั้น อย่างนี้ภายในกลุ่ม ซึ่งในความเป็นคนเขาต้องออกมาช่วยกลุ่มเพื่อน หรืออธิบายให้เพื่อนกลุ่มที่กำลังหาวิธีการอยู่ได้ใช้สื่อนั้นนำเสนอ เขาหวังที่จะได้ใช้ในกลุ่มของตนเอง
3. บอกอย่างไรก็ไม่รู้ กลุ่มสุดท้าย (ปกติจะเป็นกลุ่มที่เรารู้ๆ กันว่าพวกทำอะไรหลังๆ ก็เป็นพวกงั้นๆ) เพื่อนทำเสนอมาหลายกลุ่ม กลุ่มเพื่อนเริ่มเข้าใจวิธีใช้อุปกรณ์ เพื่อนพยายามช่วยอธิบายแต่เขาก็ไม่เข้าใจ เพื่อนกลุ่มที่ผ่านมาจึงได้ออกมาช่วย
ความเห็น (7)
ตามมาเรียนรู้ในฐานะครูภาษาไทย ใฝ่รู้ครับ
ขอบคุณมากครับ
สวัสดีครับคุณ เสียงเล็ก ๆ
ยินดีที่มีโอกาสและจะดียิ่งขึ้นหากเราได้สนทนากันมากกว่านี้ และในฐานนะผู้น้อยยินดีรับคำชี้แนะ แลกเปลี่ยน
เล็ก
ยินดีกับเพื่อนร่วมอาชีพคะ
เห็นด้วยกับคุณทุกประการอยากไปให้กำลังใจถึงที่เลยนะคะ
ขอชี้แนะนิดหนึ่ง
การสังเกตุเรียนรู้นำไปสู่ประสบการณ์คะ
มิใช่ประสบการณ์นำไปสู่การสังเกตุเรียนรู้นะคะ
เห็นด้วยนะ เคยมีประสบการณ์แบบนี้เหมือนกัน
สวัสดีครับ คุณรัชดาวัลย์ สว่างรัตน์ ยินดีที่ให้รู้จัก
ขอบคุณที่ชี้แนะ
สวัสดีครับ คนไร้นาม
ขอให้สู้ๆๆ
เอาใจเขามาใส่ใจเรา