ข้อมูลแน่นดีมากเลยครับ ผมเคยเขียนบันทึกของบักหลอดนี้เพราะที่บ้านเมืองเลยผมก็ปลูกไว้ต้นหนึ่งครับ (http://gotoknow.org/blog/attawutc/222684) แต่ไม่ได้ถ่ายรูปมา รูปถ่ายสวยดีครับ
ผมเป็นคนเมืองเลยโดยกำเนิด แต่มาขายแรงงานในเมืองกรุงครับ งานของผมก็เกี่ยวกับการเรียนการสอนเหมือนกับอาจารย์พิกุลครับ แต่เป็นการสอนคนทำงานครับ แลกเปลี่ยนเรียนรู้เรื่อง การเรียนการสอนได้ครับ ยินดีที่รู้จักครับ
น้ำลายสอเลยค่ะ
สวัสดีครับ
แถวนี้เรียกมะหลอด เด็กๆส่วนใหญ่ไม่รู้จักกัน ปลูกไว้ต้นนึง ปีนี้ออกลูกดกมาก เลยลองมาจัดใส่ถาดดู น่าทานไหมครับ
ต้องขอขอบคุณสำหรับชื่ออื่นๆที่เรียก ต่างๆกันนะครับ
สลอดต้น, หมากหลอด, หมากทาง, หมากยอง, มะข่าง, มะคัง, มะตอด, หัสคืน, ลูกผลาญศัตูร
(ชงโคขาว )
สวัสดีครับคุณพิกุล แวะมาชมผลไม้พื้นบ้านครับ ขอบคุณที่ไปทักทายผมนะครับ
ตอนนี้กำลังกินเปรี้ยวมาก
ไปซื้อที่ตลาดโต้รุ่งมาค่ะ
ถุงละ 10บาท
คนส่วนมากจะเข้าใจว่าหมากหลอดก็คือลูกสลอดที่นำเนื้อในของเมล็ดมากินเป็นยาละบาย แต่นี้ไม่ใช่เลยคนละอย่างกันครับ ลำต้นก็แตกต่างกันสิ้นดี สลอดเป็นไม้พุ่มแต่หมากหลอดเป็นไม้เถา(เถาวัน)บ้านผมเรียกเป็นเครือต้องมีค้างหรือร้างเพื่อให้มันเลื้อยขึ้นไป หรืออาศัยไม้อื่นเลื่อย เป็นพืชที่มีลักษณะค่ายต้นกระดังงา(ในความคิดของผม)ส่วนมากแล้วมีมีอยู่จ เลยมาก ที่บ้านผมอยู่ในป่าก็มีนะ เถาเท่าต้นขาเห็นจะได้และมีรดเปรี้ยวมากลูกเล็กเรียวไม่ใหญ่เท่าบักหลอดบ้าน
เป็นคนหนองบัวลำภูจ้า...เคยกินเมื่อสมัยตอนเป็นเด็กบ้านย่าปลูกเอาไว้เมื่อสิบกว่าปีที่แล้วละมั้งแต่ตอนนี้แถวบ้านไม่มีเหลือแล้วแหละถามหลายๆมันยังไม่รู้จักกันเลยแต่ก็อยากกินอีกนะชอบแต่ไม่รู้จะหาที่ใหนอยากได้ตนมันมาปลูกกลัวจะสูญพันธุ์ซะก่อน
เข้าใจว่าน่าจะเป็นตัวเดียวกัน พอดีกำลังทานอยู่พอดี เลยหาข้อมูลส่งมาให้เพราะเข้าใจว่าข้อมูลประกอบของคุณเป็นคนละตัวกัน
<table><tbody><tr><td><img style="margin: 10px;" src="http://www.biogang.net/upload_img/biodiversity/icon-biodiversity-145162-1.jpg" width="150">
<table>
<tbody>
</tbody></table><p>
0 </p> </td></tr></tbody></table><table>
<tbody><tr>
<td>
<strong>ชื่อที่เรียก</strong></td>
<td>
ส้มหลอด (มะหลอด)
</td>
</tr>
<tr>
<td>
<strong>ชื่ออื่นๆ</strong></td>
<td>
-</td>
</tr>
<tr>
<td>
<strong>หมวดหมู่ทรัพยากร</strong></td>
<td>
พืช</td>
</tr>
<tr>
<td>
<strong>ลักษณะ</strong></td>
<td>
<div>ส้มหลอด (มะหลอด)
ชื่อวิทยาศาสตร์ Elaeagnus latifolia ชื่อวงศ์ ELAEAGNACEAE
ชื่อภาษาอังกฤษ WILD OLIVE
ชื่ออื่นๆ มะหลอด, บ่าหลอด (ภาคเหนือ), ส้มหลอด ( ภาคใต้), สลอดเถา
ส้มหลอด เป็นไม้เถาเนื้อแข็ง ที่พาดพิงต้นไม้อื่น ลำต้นและกิ่งมีเกล็ดสีเงิน ความสูงของ
ต้นส้มหลอด จะขึ้นอยู่กับความสูงของต้นไม้ที่อาศัยพึ่งพิง ใบ เป็นใบเดี่ยว เรียงสลับ
รูปรี กว้าง 3.5-4.5 ซม. ยาว 6-12 ซม. โคนสอบ ปลายแหลม ขอบเรียบ แผ่นใบด้านบน
สีเขียวอมน้ำเงิน เกลี้ยง ด้านล่างมีเกล็ดเล็กๆ สีเงิน ก้านยาว 0.8-1.2 ซม. ดอก ออก
เป็นกระจุกตามง่ามใบ เป็นดอกสมบูรณ์เพศ หรือมีดอกเพศผู้ปะปนด้วย กลีบดอกเชื่อม
ติดกันเป็นหลอดสามเหลี่ยมปลายแยก 5 กลีบ ผล รูปรี ยาว 1-2 ซม ผลอ่อนสีเขียว สุก
สีแดงหรือแดงออกส้ม รสเปรี้ยว ฝาดจนถึงรสหวาน แล้วแต่สายพันธุ์ เมล็ดสีน้ำตาล
เหลือง ตัวเมล็ดเป็นพู ลักษณะทางนิเวศน์ ส้มหลอด (มะหลอด)เป็นพืชที่เติบโตได้เร็วในที่ๆมีอากาศค่อนข้างเย็น ดินร่วนปนทราย
น้ำไม่ท่วมขัง ให้ผลผลิตเมื่อต้นมีอายุ 2-3 ปี ในช่วงธันวาคม-มีนาคมการขยายพันธุ์ทำได้
ด้วยการเพาะเมล็ดหรือตอนกิ่งปักชำ ส้มหลอด (มะหลอด) เป็นไม้ผลพื้นเมืองที่พบมาก
ทางภาคเหนือตามป่า ทุ่งนาหรือปลูกตามบ้าน ในเขตภาคใต้จะพบได้บริเวณริมป่าเขาหลวง แถบอำเภอพิปูน-ฉวาง จังหวัดนครศรีธรรมราช
ส่วนที่ใช้ประโยชน์ ผลดิบ เนื้อจะค่อนข้างกรอบใช้เป็นยาฝาดสมาน, ผลกึ่งดิบกึ่งสุก คนไทยถิ่นใต้ใช้แกง
ส้ม, ผลสุก เนื้อจะนิ่ม เป็นอาหาร(ทานกับน้ำพริกหวาน), เป็นยาระบายแก้ท้องผูก, ใช้ทำ
ไวน์มะหลอด
ดูข้อมูลเกี่ยวกับ ส้มหลอด (มะหลอด)ในเวบไซท์อื่น- "มะหลอด"ไม้ผลพื้นเมืองสู่เส้นทางงานวิจัย
</strong></div></td></tr></tbody></table>