คนใช้ไม่ได้

สะกัดจุดผิดที่

เรื่อง...คนใช้ไม่ได้

                กิระ  ดังได้สดับมา    ภิกษุรูปหนึ่งในสมัยพุทธกาล  ถูกความกำหนัดยินดีมากวนใจทำให้องคชาตเเข็งตัวอยู่ำร่ำไป  เธอเกิดความฟุ้งซ่านรำคาญไม่เป็นอันบำเพ็ญเพียร  คิดแต่เรื่องเพศเรื่องกามารมณ์จึงตัดสินใจตัดองคชาตเสียด้วยคิดว่าเอาไว้ก็ไม่มีประโยชน์  ก่อแต่เรื่องเดือดร้อนใจให้ฟุ้งซ่านไม่หยุดหย่อน  เมื่อตัดเเล้วค่อยสบายใจขึ้น  หลังจากรักษาเเผลหายเเล้วจึงไปเล่าให้เพื่อนภิกษุฟัง ภิกษุเหล่านั้นจึงไปกราบทูลเล่าเรื่องของเธอให้พระพุทธเจ้าทรงทราบ พระุพุทธเจ้าทรงตำหนิเเล้วทรงบัญญัติเป็นข้อห้ามไว้ว่า..."ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  โมฆบุรุษนั้น  เมื่อสิ่งที่พึงตัดอย่างอื่นยังมี ไพล่ไปตัดเสียอีกอย่างหนึ่ง ภิกษุไม่พึงตัดองคชาตของตน รูปใดตัดต้องอาบัต"

               ท่านขยายความกันว่า   สิ่งที่พึงตัดสำหรับพระภิกษุคือกิเลสได้แก่  ราคุ  โทสะ  โมหะ  กิเลสเป็นสิ่งที่พึงตัดให้ขาดมิใช่ององคชาต  ภิกษุผู้ตัดองคชาตเรียกว่า"โมฆบุรุษ" คือเป็นคนใช้ไม่ได้  ทำไม่ถูกตน้อง  สิ่งที่ควรทำไม่ทำ  กลัีบไปทำเสียอีกอย่างหนึ่งซึ่งเป็นส่ิงที่ไม่ควรทำ....

เรื่องนี้สื่อให้เห็นว่า..

              คนเรามีงานที่จะต้องจัดต้องทำด้วยกัน  ไม่ว่าจะเป็นงานส่วนตัว  งานส่วนรวม  หรืองานในหน้าที่ราชการ  แต่ละงานล้วนเป็นสิ่งที่ต้องบริหารจัดากรให้ถูก  อันไหนควรทำก่อนทำหลัง  อันไหนควรทำเร็วทำช้า  ต้องคิดต้องวางเเผนล่วงหน้า  คนที่มีงานมีหน้าที่แล้วทำงานทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด  ไม่ให้ขาดตกบกพร่อง  ย่อมได้รับความนับถือจากคนทั่วไปว่าเป็นคนรู้งาน  รู้จักงาน  รักทำงาน  เเละบริหารจัดการงานเป็น  แม้เมื่อทำด้วยความต้งใจด้วยความรุ้ความสามารถเต็มที่เเล้วงานไม่เสร็จไม่เรียบร้อยอย่างที่ต้องการ  ผู้คนเขารู้เขาเห็ฯอยู่เขาก็ไม่ตำหนิ  แต่กลับจะให้กำลังใจทำต่อไปเสียด้วยซ้ำ  ส่วนผู้ใดตัวเองก็มีงานมีหน้าที่อยู่แต่ไม่รุ้งานไม่รู้หน้าที่ของตนบ้าง  รู้แต่ไม่ทำบ้าง  หรือไพล่ไปทำงานอย่งอื่นซึ่งไม่ใช่เรื่องของตนบ้าง  เป็นเหตุให้งานให้หน้าที่ของตนบกพร่องเสียหาย  คนเช่นนี้ย่อมเข้าข่ายเป็น"โมฆบุรุษ"คือเป็นคนไม่รับผิดชอบ  บริหารงานไม่เป็น เสียรับวัดเสียคะเเนนไปโดยใช่เหตุ....