น้ำตาที่ "ตกใน..."

เมื่อจิตใจต้องเจ็บแปลบ เหมือนกับโดนเข็มทิ่มแทงจิตใจอยู่ทุกขณะนั้น “ทุกข์” อย่างที่สุด

การต้องต่อสู่กับอารมณ์อันมีศีลเป็นเครื่องกั้น เป็นขอบข่ายนั้น บาดลึกเข้าถึงก้นบึ้งแห่ง “หัวใจ...”

ความเจ็บปวดใด ก็ไม่เทียบเท่าความเจ็บเมื่อศีลเข้าไปกั้นกิเลสตัวร้ายอย่างถูกจุด
ศีลข้อใดโดนใจ ข้อปฏิบัติใดแทงจิต ศีลและข้อปฏิบัตินั้นเองคือข้อพิสูจน์ “กรรม” แห่งชีวิตและจิตใจ

โลกนี้ช่างดูมืดมน ท้องฟ้าที่สวดสดใส แต่ใจฉันบอกว่านั่นเป็นสีหม่น ด้วยความหม่นหมองแห่งจิตใจ

สายลมเย็นเอื่อย ๆ ที่เคยสบาย แต่ยามนี้สายลมนั้นกลายเป็นสายลมแห่งความทุกข์

เรี่ยวแรง กำลัง ที่เคยสร้างพลังในการทำงานต่าง ๆ สูญหาย หมดสิ้น
นกน้อยที่หมดแรงจะโผบิน แทบแดดิ้น ตรอมตรม ด้วยขมใจ

แววตาที่เคยสด กับฝ้าฟางด้วยความวิตกกังวล
เสียงที่เคยพูดอย่างฉะฉาน กลับเอื้อนเอ่ยด้วยความหย่อนยาน
สองมือที่แข็งขัน วันนี้ไม่มีแรงที่จะค้ำยันกายนี้ให้ลุกขึ้นได้
โอ้หนอชีวิตนี้แสนเศร้านัก....

ทำไมล่ะเราต้องยอมทนทุกข์อยู่เช่นนี้
แม้คอที่เคยแข็ง เชิดหน้าสู้กับทั้งคนแลทั้งงาน คราวนี้กับต้องคืบคลานฟุบหน้าลงแล้วจมด้วยคราบน้ำตา
ถึงแม้สายน้ำหยาดเล็ก ๆ จากดวงตาจะไม่รินไหล แต่สายน้ำนั้นกลับ “ตกใน” กลับกลายเป็นน้ำตาที่ไหลออกจากหัวใจอันซึมเซา

ความทุกข์อันแสนยิ่งใหญ่ในชีวิต หนักหนาเสียยิ่งกว่าขุนเขาสุธาลัย ที่ยกมากองทับบนจิตใจในกาลนี้
ความตายที่เคยคิดว่าเป็นความทุกข์ กับมิสามารถเทียบเท่าจุดเสี้ยวหนึ่งแห่งทุกข์นี้