ทำเท่าไหร่ก็ไม่ดีที่สุด...ต้องพยายามกันต่อไป

วันนี้เป็นวันวุ่นวายอีกวันสำหรับห้องแล็บ Chem ของเรา เพราะเรามีพี่ๆไปประชุมวิชาการกัน 3 ท่าน แล้วก็มีคนลาด่วนอีกหนึ่ง ทุกคนในแล็บก็เลยต้องช่วยกันรับงานพันกว่ารายกันหัวหมุนพอสมควรทีเดียว

ได้รับโทรศัพท์ไถ่ถามจากคุณหมอท่านหนึ่งว่า ผลแล็บที่ค่าสูงๆอันตรายนี่เราโทรแจ้งไหม เสียงคุณหมอก็นุ่มนวลดีนะคะ ตอบไปตามปกติว่า เรามีแล็บอยู่ 5-6 ชนิดคือ Calcium, Glucose และ electrolyte 4 ตัว คือ Sodium, Potassium, Chloride, Total CO2 ที่มีค่าวิกฤตที่เรามีการประชุมตกลงกับแพทย์ไว้แล้วว่าหากสูงหรือต่ำกว่าเท่าไหร่ต้องโทรแจ้งทันที คุณหมอท่านแจ้งว่า เมื่อวันที่ 21 ที่ผ่านมามีคนไข้รายหนึ่งของท่านที่เราไม่ได้โทรแจ้งมีค่า Potassium สูง คนไข้เกือบแย่ ตรวจสอบดูแล้วก็ปรากฎว่าไม่มีในบันทึกแจ้งค่าวิกฤตจริงๆ ก็เลยถามรายละเอียดเพื่อจะจดไว้เป็นข้อร้องเรียนที่เราต้องติดตามแก้ไข และเมื่อทราบว่าเป็นคนไข้ OPD อายุรกรรมก็เลยไม่ค่อยสงสัยว่าเราอาจจะพลาดได้ เรียนให้ท่านทราบไปว่า การโทรแจ้ง OPD อายุรกรรม นี่เป็นเรื่องที่หนักอกพวกเราคนทำแล็บจริงๆ เพราะใช้เวลานานมากเสมอ กว่าจะมีคนรับ เพราะเป็น OPD ที่งานเยอะมาก คนน่าจะไม่เพียงพอ แถมบางทีรับแล้ว พอเราบอกว่ามีผลของคนไข้ที่เป็นค่าวิกฤตจะแจ้งให้ทราบ ก็จะได้รับการบอกให้รอพูดกับพยาบาล กว่าพยาบาลจะว่างรับ เราก็ต้องรอต่อไปอีก (ในขณะที่งานก็กองรอมากขึ้นๆ แทบจะอยากวางหูไปทำต่อก่อน) บางครั้งเราต้องวิ่งไปวิ่งมาระหว่างการทำแล็บที่มีอยู่อีกมากมายกับการพยายามโทรศัพท์แจ้งผลค่าวิกฤต เมื่อเราออกผลผ่านคอมพิวเตอร์ไปแล้วก็เลยอาจจะทำให้หลงลืมไปได้ เพราะงานที่ต้องทำรออยู่มากมายไม่หมดสิ้นจริงๆ

นอกจากกรณีนี้แล้ว เราก็ยังพบกรณีที่โทรแจ้งค่า Potassium สูงแล้วคนรับบอกว่า คนไข้นี้สูงอยู่แล้ว (เหมือนจะบอกว่าไม่ต้องโทรบอกก็รู้แล้ว) ทำเอาหมดแรงเล็กน้อยกับความพยายามที่ลงไป น่าเห็นใจทั้งคนทำแล็บและคนที่ต้องรับแจ้งเลยล่ะค่ะ

ปัญหาการรอให้คนรับทราบค่าวิกฤตเกิดน้อยกว่าในกรณีที่เป็นหอผู้ป่วย แต่อีกกรณีก็คือคนไข้ที่ระบุในใบสั่งตรวจว่ามาจากห้องผ่าตัด ที่เมื่อเราโทรไปบอกค่าวิกฤตที่ห้องผ่าตัด ก็ไม่มีคนไข้เสียแล้ว ต้องตามหากันว่าจะต้องโทรแจ้งไปที่ไหนกันดีอีก ใช้เวลากันไม่น้อยทีเดียว

พรุ่งนี้เที่ยงจะมีการประชุมร่วมกันระหว่างแล็บกับทีมดูแลผู้ป่วย คงได้ยกเรื่องนี้ไปคุยกันอีกรอบเพื่อช่วยกันหามาตรการมาปรับปรุงกระบวนการในเรื่องนี้ ต้องบอกว่าเราพยายามทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้เสมอ แต่ก็ยังไม่เคยได้ดีเท่าที่ต้องการเอาเสียเลย ต้องพยายามกันต่อไปค่ะ เหนื่อย...แต่ไม่ท้อ...แน่นอนค่ะ

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

สวัสดีค่ะคุณโอ๋ที่คิดถึง

มาเรียนให้ทราบว่า  ต้องอ้าแขนโตโต  ในการกอดครูอ้อยนะคะ  เพราะ อ้วนมากๆๆค่ะ