แต่สิ่งที่มนุษย์มีอยู่จำกัดจนดูเหมือนคับแคบเห็นแก่ตัวก็คือ
"ความอดทน"
ยิ่งรักมากก็ยิ่งต้อง "อดทน" กับปัญหาต่างๆ รอบข้าง
. . เพื่อรักษาความรักนั้นไว้ให้ยั่งยืน
แต่ในทิศทางตรงกันข้าม เมื่อใดที่สิ้นรัก เมื่อนั้น "ความอดทน"
ก็หามีไม่
สิ่งใดที่เคยทนได้ ก็กลับแปรเปลี่ยนไป
สิ่งใดที่เคยเห็นดี เห็นชอบ กลับกลายเป็นขวางหูขวางตา
ทั้งๆ ที่อีกฝ่ายหนึ่งกระทำต่อกันอย่างเสมอต้นเสมอปลาย
ท้ายที่สุดอีกฝ่ายหนึ่งก็ทอดทิ้งปล่อยให้ความรักนั้นต้องจบลง
บางครั้งความรักนั้นอาจจบลง ทั้งๆ
ที่ความรู้สึกรักของเรายังมีอยู่เต็มหัวใจ
เพียงแต่การถูกกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า . .
จนกระทั่ง "ความอดทน" บอกให้เราต้องไป...ไปทั้งที่ยัง "รัก"
เพราะหากรักแล้วต้องเจ็บ ต้องช้ำ
ทางเลือกที่ดีที่สุดก็น่าจะหมายถึง
"การจากไปในวันนี้เพื่อที่จะเข้มแข็งและลุกขึ้นได้ใหม่ ในวันข้างหน้า"
. .
อย่างนั้นไม่ใช่หรือ . .
หากรักแล้วต้องทนร้องไห้ไปตลอดชีวิต . .
คุณก็จะเจ็บเพราะความรักไปตลอดชีวิต
แต่หากคุณร้องไห้วันนี้ . . แม้จะเจ็บกว่า
แต่ก็จะเป็นความรู้สึกก็จะเจ็บไม่นาน ไม่กี่วันคุณก็ลืมไปเอง .
.
สุดท้ายก็ขึ้นอยู่กับตัวเองแล้ว ว่าจะร้องไห้ไปตลอดชีวิต
หรือร้องไห้แค่วันนี้ แล้วยิ้มไปตลอดชีวิต . . .
หากเรามอง และย้อนถาม "ตน"
ในเรื่อง "รัก"
ว่าที่ว่า "รัก" นั้น..รักอย่างไร
หาก "รัก"..ที่หวังผล
เราย่อม..เจ็บ..เมื่อผลนั้นไม่ได้ตาม "หวัง"
หากเมื่อใด ได้"รัก"...อย่างที่"รัก"
รักอย่างที่ "ใจ" อยากจะ "รัก"
"รักอย่างไร้...ซึ่งเงื่อนใดใด"
เราจะรู้สึก...เบา...สบาย
รักนั้นที่ว่า...
"รัก...เมตตา"