เมื่อดอก อินทนิล ...บาน
วันนี้แม่ต้อยตื่นสายกว่าปกติ และรู้สึกเมื่อยไปทั้งเนื้อทั้งตัวเลยทีเดียว เหตุเนื่องจากว่าเมื่อวานนี้กว่าที่เครื่องบินจะบินจากจังหวัดพิษณุโลกถึงสนามบินสุวรรณภูมิ ก็ เป็นเวลาเกือบ ห้าทุ่มแล้ว และกว่าที่เราจะรอรับกระเป๋า สัมภาระต่างๆ( ใบเดียวนั่นแหละคะ อิอิ) แม่ต้อยถึงบ้านก็เกือบเที่ยงคืน หลับไปรวดเดียวถึงตอนเช้าชนิดที่ว่าไม่รู้เนื้อรู้ตัว
อย่างไรก็ตามในความคิดของแม่ต้อยก็ยังเรื่องราวเรื่องหนึ่งฝังในใจตลอดเวลา จนอยากที่จะเอามาเล่าต่อดังนี้
ในช่วงสองวันที่ผ่านมา แม่ต้อยและน้องๆ อีกสองคนคือ คุณวราภรณ์ ที่มีชื่อเล่นว่า พอลล่า และน้อง วรวรรณ ที่มีชื่อเล่นแสนน่ารักว่า ลูกหมี ได้ไปทำกิจกรรมการเรียนรู้ เพื่อสร้างแนวคิดการสร้างกระบวนการดูแลคนไข้ด้วยจิตใจที่เอื้ออาทร
แม่ต้อยได้บอกกับน้องๆที่มาร่วมการประชุมในวันนั้นว่า พวกเราได้เรียนรู้สิ่งต่างๆที่อาจจะนับได้ว่าเป็นความรู้ใหม่ๆ จากน้องๆนั่นเอง เป็นความรู้ที่เกิดจากการปฏิบัติของเขา อันเป็นความรู้ดั้งเดิมภายในของคนที่ทำงาน ( tacit knowledge ) ที่นับว่ามีค่ายิ่ง
จนบัดนี้แม่ต้อยยังจำได้ถึงเรื่องราวของน้องเภสัชกร คนหนึ่งที่ได้มาเล่าเรื่องราวให้กลุ่มการเรียนรู้ของพวกเราฟัง
“ เช้า วันนี้ ความสวยงามที่ผมเห็นสิ่งแรกคือ ดอก อินทนิลที่บาน สะพรั่งเต็มต้นครับ ”...น้องคนนี้ ออกมายืนหน้าห้อง อย่างเขินๆพร้อมกับเล่าให้เพื่อนๆฟัง
ในการประชุมวันที่สอง แม่ต้อยขอให้น้องๆทุกคนลองเขียนสิ่งที่เห็นว่าเป็นความงาม อาจจะ เป็นสิ่งที่เราไม่เคยเห็น หรือไม่เคยคิดว่าเป็นความงามมาก่อนเลยก็ได้
“ ดอก อินทนิล ที่ผมเห็นว่าเป็นความงามนั้น มันมีเบื้องหลัง ระหว่างผมกับคนไข้คนหนึ่ง.. และผมอยากจะเล่าให้ฟังดังนี้นะครับ...”
“ ทุกๆเย็น เมื่อผมเสร็จสิ้นภารกิจจากงานหน้าที่ในห้องยาแล้ว ผมมักจะเดินเข้าไปเยี่ยมคนไข้ ที่ป่วยหนักตามตึกต่างๆ เพื่อพุดคุยกับเขา ให้กำลังใจเขา..”
ผมได้พบคนไข้คนหนึ่งครับ เป็นคนไข้ผุ้ชายอายุประมาณ สามสิบกว่าปี เขาป่วยด้วยโรคภูมิคุ้มกันบกพร่อง มีแผลที่ปากเต้มไปหมด พ่อแม่ของคนไข้คนนี้มาเฝ้าทุกวัน..
ผมรู้ดีว่าคนไข้อยู่ในระยะสุดท้าย เมื่อผมเข้าไปพุดคุย ผมสัมผัสได้ว่า เขาเจ็บป่วยเฉพาะที่ร่างกายเท่านั้น กำลังใจคนไข้คนนี้ดีมากๆ
บังเอิญว่าคนไข้คนนี้นอนที่เตียง ที่หน้าต่างสามารถมองเห็นต้นอินทนิลต้นใหญ่ หน้าโรงพยาบาลอย่างชัดเจน วันหนึ่งผมจึงพูดกับคนไข้ว่า เขาจะยังไม่เป็นอะไร เขาจะอยู่จนกว่าจะได้
เห็นดอกอินทนิลบานเต็มต้น ในหน้าร้อนนี้อย่างแน่นอน..
“ เขา สัญญากับผม.. ว่าเขาจะอยู่จนกว่า ดอก อินทนิลต้นนี้จะบาน...”
วันนี้ ดอกอินทนิลต้นนั้น..บานดอกสวยสะพรั่งเต็มต้นแล้ว.. และผมก็ได้ทราบว่าคนไข้คนนี้เสียชีวิตไปแล้ว เมื่อเช้านี้เองครับ
... เย็นนี้ผมต้องไปงานของเขาครับ... เสียงพูดแผ่วเบา..
เรื่องเล่าของน้องเภสัชกรคนนี้ ทำเอาบรรยากาศในห้องประชุมเงียบกริบ แม่ต้อยรู้สึกว่ามีน้ำตาอุ่นๆมาคลอที่เบ้าตาเลยทีเดียว คนไข้คนนั้นคงมีชีวิตในระยะสุดท้าย ด้วยความอบอุ่นจากเพื่อนมนุษย์คนหนึ่งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เภสัชกรคนนี้ได้ทำหน้าที่ของผู้ที่ให้บริการที่ไม่เพียงแต่ทำหน้าที่ในความรับผิดชอบเท่านั้น แต่ยังใช้เวลาในยามว่างที่เหลือ เพื่อทำหน้าที่ของเพื่อนมนุษย์ ด้วยความรัก ความเอื้ออาทรอย่างแท้จริง
เมื่อถึงเวลาพัก แม่ต้อยจึงขอคุยกับน้องคนนี้เพิ่มเติม ด้วยความสนใจในวิธีคิด ของน้องคนนี้ให้มากขึ้น เราเดินคุยกันไปเรื่อยๆ บริเวณทางเดินที่ร่มรื่นของโรงพยาบาลพิจิตร
“ ผมคิดว่า การที่ผมเป็นเภสัชกร และทำหน้าที่เฉพาะในห้องยานั้น ผมมีโอกาสได้พูดคุยกับคนไข้น้อยมาก จะคุยกันเฉพาะเรื่องการใช้ยาเท่านั้น.. ผมจึงอยากลองเข้าไปเยี่ยมคนไข้ หลังเลิกงาน ด้วยตนเอง. เพื่อให้กำลังใจคนไข้ที่มีอาการหนักทุกคน ...”
“ บางครั้ง การที่เราทำอะไรที่นอกกรอบจากวิชาชีพของเรา การที่เราไม่มีข้อผูกมัดว่านี่คือหน้าที่ เราจึงรู้สึกเป็นอิสระในการทำ และเป็นการทำด้วยใจที่มีความสุข จริงๆ”..
อาจารย์ ครับ ผมได้เรียนรู้จากคนไข้คนนี้เลยว่า ที่จริงแล้ว คนไข้เขาป่วยเฉพาะร่างกาย แต่ใจเขาไม่ได้ป่วยเลย เขาเข้มแข็งมาก เขาไม่ได้น้อยใจ ที่เสียใจที่เกิดมาแล้วต้องเผชิญกับโรคร้าย”
“ จน ผมคิดว่าบางครั้ง พวกเรานี่แหละอาจจะเป็นคนที่ป่วย เรายังจิตใจไม่หนักแน่น ไม่เข้มแข็งพอ เราคิดว่ามันหมดหวังแล้ว ซึ่งคนไข้เขาอาจจะไม่ได้คิดเหมือนเรา..ก็ได้”
เภสัชกร สันทัศน์ ทองงามดี รพ.วชิรบารมี พิจิตร
เมื่อแม่ต้อยเดินทางกลับจากจังหวัดพิจิตร แม่ต้อยมีความคิดตลอดเวลาจนถึงบัดนี้ว่า ที่จริงแล้ว การเรียนรู้เกิดขึ้นได้ตลอดเวลา เรื่องราวเล็กๆ ที่ดุคล้ายๆไม่มีความหมายใดใดในสังคม กลับกลายเป็นเรื่องที่มีความหมาย มีคุณค่าระหว่างผุ้คนที่อยู่ร่วมกัน การแม่ต้อยมีโอกาสคุยกับน้องเภสัชกรคนหนึ่งนับว่าเป็นความรู้ที่ยิ่งใหญ่ ได้เห็นและเข้าใจวิธีคิดการทำงานของบุคลากร ด้านสาธารณะสุขเล็กๆคนหนึ่ง แต่มีหัวใจที่แกร่ง และยิ่งใหญ่ยิ่งนัก
วันนี้ ดอกอินทนิล บานสะพรั่งเต็มต้น กลีบดอกสีม่วงสวยแผ่กระจาย ...พร้อมๆกับที่ชีวิตหนึ่งที่รอคอยได้จากไป..ด้วยคำมั่นสัญญาจากจิตใจที่เข้มแข็งของคนๆหนึ่ง...
จากนี้ต่อไป....ทุกครั้งที่เห็นสีม่วงสวยของดอกอินทนิล .ไม่ว่าจะที่ไหน.. หรืออีกเมื่อไหร่ ก็คงจะเตือนใจให้แม่ต้อยรำลึกถึงคุณงาม ความดี ของน้องเภสัชกรคนนี้ตลอดไป
ขอขอบคุณ เรื่องเล่าของ เภสัชกร สันทัศน์ ทองงามดี รพ.วชิรบารมี จังหวัดพิจิตร ด้วยนะคะ
เรื่องนี้อาจจะตรงกับเรื่องเล่าของน้องพอลล่าที่เขียนไว้บ้างแล้ว เรื่องเล่าของแม่ต้อยส่วนนี้จะเป็นรายละเอียดเพิ่มเติมในแง่มุม วิธีคิด และ แนวทางในการทำงานของบุคคลที่แม่ต้อยชื่นชอบคะ
สวัสดีคะ
ความเห็น (39)
แวะมาอ่านเรื่องราวดีดีของแม่ต้อยค่ะ..ขอบคุณค่ะ
แม่ต้อยคะ..addมีกำลังใจที่ดีจากหลายๆท่านทำให้ยิ้มสู้ได้สบายสบาย
ขอบคุณค่ะ...
สวัสดีค่ะ
- ขอชื่นชมและเป็นกำลังใจให้คนดี
- คนดี..มีมากค่ะ แต่โปรดให้โอกาสคนดี ๆ
- โดยการส่งเสริ เห็นคุณค่าและเติมพลังค่ะ
- รักและคิดถึงแม่ต้อยค่ะ
แม่ต้อยคะ
- ความสวยงาม มีความหมายในความรู้สึกเสมอ
- แม้กับคนที่ อยู่อย่างไร้หวัง ก็ยังหวังจะเห็นความสวยงามเบ่งบาน
- แวะมาเชิญชวนแม่ต้อย ไปอ่านความเฉิ่มค่ะ
http://gotoknow.org/blog/phayorm04/253353 - ขอให้คนดี ๆ อยู่คู่สังคมไปนาน ๆ ค่ะ
สวัสดีครับ หลังจากเลิกประชุมเมื่อวาน ผมรู้สึกดีมากครับ เพราะทุกครั้งผมมักไปประชุมที่มันต้องเกี่ยวกับวิชาการด้านยา เรื่องโรค ล้วนๆ ไม่เคยได้มีการพูดถึงมิติทางใจเลยครับ ต้องไปเก็บวิชาการที่มากมายมาให้มากเท่าที่จะมากได้ แต่ใช้แค่นิดเดียว เพราะผมความจำสั้น มักต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง รออ่านอยู่ครับ อ่านแล้วเขินนะครับ แต่ก็ดีใจมากๆ ที่ทุกครั้งที่ทำงานอย่างนี้ ต่อไปนี้ ยังมีคนที่คิดถึงเรา หลายๆครั้งที่ผมอยากเล่าเรื่องราวดีดี เหล่านี้ให้กับคนอื่นฟัง ทั้งหมอ และพี่หรือน้องพยาบาลได้ฟัง อย่างที่บอกครับ มันกลัวจะมองว่าเราอวดตัวเอง เลยถ้าไม่ใช่เวทีเรื่องนี้จริงๆ ผมมักจะบอกตัวเองว่า เงียบไว้ เพราะสิ่งที่ทำเราก็มีความสุขทางใจให้ตัวเราแล้ว ถ้าพี่ๆ น้องๆ เขาเห็นว่าดี เขาก็อยากที่จะทำ น่าจะดีกว่า เขาเห็น เราทำ เขาอยากทำ ผู้ป่วยรายนี้มีเรื่องราวและแง่มุมดีๆมากมายครับถ้ามีโอกาส ถ้าไม่เป็นการใช้พื้นที่เจ้าของ ผมอยากเล่าเรื่องราวสั้นๆ ผ่าน ข้อคิดเห็น คงไม่ว่ากันนะครับ
สุดท้าย การที่ผมเป็นเภสัชกรแล้วเข้าไปทำงานตรงนี้ ดูแล้วไม่ค่อยมีทำกัน ทำไมไม่ไปดูเรื่องยาอย่างเดียว ตอนนี้คำนิยามว่า ยา ของผมมันได้ขยายความเพิ่มเติมแล้วครับ มันหมายถึง การให้ยาทางใจด้วยครับ หรือ ยา= ยารักษาโรคทางกาย + ยารักษาโรคทางใจ ผู้ป่วยดีขี้นแน่ครับ ใครว่าเภสัชกรดูเรื่องยาอย่างเดียวใช่ไหมครับ ขอบคุณครับ เห็นมีผู้ป่วยสูงอายุนอนน้ำตาซึม อยู่ ยังไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ต้องเข้าไปดูก่อนนะครับ ต้องมีอะไรดีดี แน่เลยครับ ถ้ามีโอกาสจะกลับมาเล่าให้ฟังครับ
0. สันทัศน์
โอ้โห ตัวจริงเสียงจริงมาเลยทันที ขอบคุณมากๆนะคะ
เมื่อกี้นี้แม่ต้อยแวะเข้าไปดูบล้อกใหม่ด้วยแต่คงยังไม่ได้เขียนอะไร
ขอให้กำลังใจในการทำความดี และการเล่าเรื่องที่ดีดี
มีคนให้กำลังใจมากมาย
นะคะ
ระลึกถึงเสมอคะ
- เรื่องของน้องเภสัชกร สามารถเรียกน้ำตาคนป่วยอย่างครูแจ๋วได้ทันทีที่อ่านจบ
- ขอบคุณกำลังใจที่น้องมีให้แก่ผู้ป่วยคนนั้นจนวาระสุดท้าย แทนผู้ที่จากไปด้วย
- ขอบคุณแม่ต้อยที่ถ่ายทอดประสบการณ์มาสู่พวกเราพี่น้องในชุมชนมิตรภาพแห่งนี้
- คุณพระคุ้มครองค่ะ
ประทับใจมากค่ะ แม่ต้อยคะ
อ่านเพลิน มีความสุขมากค่ะ ขอบคุณมากค่ะ
คุณครู วรางค์ภรณ์ เนื่องจากอวน
สวัสดีคะ
แม่ต้อยเอง เมื่อฟังก้นั่งนิ่ง ไปเลยนะคะ (มีแอบน้าตาซึมด้วยละ)
อยากให้ช่วยกันให้กำลังใจคนดีดี นะคะ
ขอบคุณคุณครูมากๆคะ
แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช
น้องแก้วคะ
โครงการ lean ที่คุยกันไว้ตอนนี้คุณ kelvin ยังไม่มาเมืองไทยเลยนะคะ
อดใจรอคะ
ให้ดูรุป กล้วยไม้ที่บ้านแทนคะ อิอิ
. ครูอ้อย แซ่เฮ
สวัสดีคะครุอ้อย
แม่ต้อยคิดว่าตอนนี้สุขภาพครูอ้อยต้องดีและแข้งแรงขึ้นมากๆเลยนะคะ
อ่านจากบล้อกที่ผ่านมาคะ อิอิ
- ประทับใจค่ะ
- บางครั้ง...เราอาจรู้ว่าเรามีคุณค่า...หากเราได้ทำสิ่งที่ไม่เคยได้ลองทำ
- งานประจำ...ทำให้มนุษย์ละเลย...อารมณ์ ความรู้สึก และสิ่งที่อยู่ในตัวตน
- การออกไปจากงานประจำ...ทำให้เราได้เรียนรู้ ได้ค้นพบค่ะ
- เป็นกำลังใจให้คุณสันทัศน์
- และขอบคุณแม่ต้อยค่ะ.
กลับมาอีกครั้งครับ ขอใช้พื้นที่เล็กๆนี้ที่เจ้าของน่าจะใจดีให้ใช้นะครับ จะขอเล่าเรื่องของการดูแลกัลยาณมิตรของผมที่แม่ต้อยพูดถึง โดยใช้ดอกอินทนิลเป็นชื่อเรื่องนะครับ เรื่องราวเริ่มต้นจากเมื่อประมาณ 1 เดือนก่อน เย็นวันหนึ่งประมาณ 5 โมงครึ่ง ผมเข้าไปบันทึกติดตามการใช้ยาให้แก่แพทย์และพยาบาล เพราะในเวลาไม่ค่อยมีเวลาครับ และก็ได้พูดคุยกับผู้ป่วยเตียงที่พบปัญหาเรื่องยา จนเสร็จสิ้น ปรากฏว่าได้เห็น ผู้ป่วยชายรายนี้ อยู่เตียง 12 ใกล้ห้องน้ำ อยู่ลำพัง ร่างกายผอม หนังหุ่มกระดูก หันหลังให้ ตัวงอ ด้วยการที่ผมทำงานดูแลผู้ป่วยเอดส์ของโรงพยาบาล เมื่อพบเห็น จึงรับรู้ถึงความเจ็บป่วยด้วยโรคนี้แน่นอน เขามีภาวะปอดอักเสบ หายใจหอบ สิ่งแรกที่ทำคือการสร้างความคุ้นเคยว่าเราห่วงใยเขา โดยการเข้าไปทักทายและถามสุขทุกขืทุกวัน ทั้งเช้าและเย็น จากที่ไม่มีรอยยิ้มวันแรก จนมีรอยยิ้ม เราคุยกันถูกคอครับ สิ่งที่บอกเขาทุกครั้งคือการให้กินให้มาก และถามว่าสู้หรือไม่วันนี้ ทุกครั้ง คำตอบคือสู้ทุกครั้ง ด้วยเพราะความคาดหวังว่าอยากที่จะทำให้ผู้ป่วยรายนี้ กลับมามีชีวิตใหม่ มาร่วมเป็นกำลังสำคัญในการช่วยเหลือคนอื่นที่ศูนย์องคืรวมของโรงพยาบาล จึงได้ใช้ความพยายามดูแลทั้งทางกายและใจ อย่างที่ไม่เคยทำมากเป็นพิเศษเท่าครั้งนี้ ทั้งๆที่รู้ว่า โอกาสน้อยมากจากประสบการณ์ที่ผ่านมา บอกตัวเองว่าต้องเป็น คนแรกที่ต้องไม่จากเราไปด้วยสภาพร่างกายแบบนี้ นอกจากผู้ป่วยแล้วผมได้คุยกับพ่อและแม่ ที่ถือว่าดีมากๆ อาจมีบ้างในเรื่องของความเข้าใจการดูแล ผมเป็นคนบอกพ่อและแม่เขาเองครับ หลังจากที่บอกแล้วเขาบอกว่ารู้แล้วก้ดีครับหมอ ไม่เป็นไร ผมไม่รู้ว่าเขาจะเป็นโรคอะไร แต่เขาเป็นลูกผม ประทับใจผมครับ เราก็คุยกันตลอดมาเกือบครึ่งเดือน ผู้ป่วยถูกส่งไป รพ.พิจิตร ก่อนไป ผมกับเขาสัญญาว่าจะต้องกลับมานะ เราใช้โทรศัพท์ติดต่อสอบถามสารทุกข์ และอาการ แทน แล้วเขาก็กลับมาบ้านหลังส่งตัว 2 วัน แต่น่าเสียดายเขาได้รับการตรวจพบวัณโรคร่วมด้วย ผมไปหาเขาที่บ้านทันทีในตอนพักเที่ยงเมื่อรู้ ไปพร้อมสมาชิกศูนย์องค์รวม เขายิ้มให้แล้วทักผมก่อนว่า เป็นยังไงหมอกลับมาแล้ว มีเล่าด้วยว่า ตอนที่อยู่ รพ.พิจิตร ถูกหิ้วชั่งน้ำหนัก ปรากฏว่า น้ำหนักมากกว่าคนอื่น ที่อยู่ต่างอำเภอ จะบอกว่า วชิรบารมี ชนะที่อื่น ครับ ก็ช่วยแนะนำการกินยาให้ตรงเวลา การป้องกันการติดต่อให้แก่พ่อแม่ และการจัดสิ่งแวดล้อมให้เหมาะกับคนไข้ สนทนาเชิงธรรมะกัน ก่อนลากลับด้วยการถามว่า สู้ไหม เขาก็ตอบว่าสู้ หลังจากนั้นทุกเย็นผมก็แวะไปคุยด้วย บางวันฝนตก มืดเลยครับ ไม่มีใครรู้ว่าผมอยู่กับคนไข้เลยครับ จนเมื่อไม่นานนี้ วันศุกร์ผมได้แวะไปตอนเย็น และบอกว่าหมอจะหยุด 3 วัน คงไม่ได้เจอกัน ถ้ามีอะไรให้ติดต่อทางโทรศัพท์ ผมโทรหาบ้าง แต่สายไม่ว่าง จนวันอังคารที่มาทำงานตอนเช้า ผู้ป่วยมีอาการไม่ดี มีแผลที่ปากตั้งแต่วันศุกร์แล้ว เลยกินข้าวไม่ได้ อ่อนเพลียมาก ต้องนอน รพ. เขาถูกแยกเข้าห้อง พิเศษ 6 ท้ายตึก แต่ผมก็เข้าไปเหมือนเดิมครับ อาการไม่สู้ดีนัก ร่างกายแย่มากแต่กำลังใจดีมาก คำถามเดิม ก้ยังได้รับคำตอบเดิมทุกครั้ง ข้างห้องจะมีต้นอินทนิล ให้ร่มเงาด้านหน้าต่างได้ดีเลยครับ ดอกยังตูมเป็นส่วนใหญ่ ผมกับเขาจึงตั้งคำสัญญาว่า เขาจะต้องอยู่รอดู ดอกของอินทนิลต้นนี้บาน เต็มต้นเลยนะ เขาก็สัญญา เขาก็แอบยิ้มผมก้แอบยิ้มและดีใจ ยังจำวันนั้นได้ดีครับ จนวันก่อนที่จะจากไป ประมาณ 1 วัน ผมได้คุยกับเขาอยู่นาน ตาเขาลืมไม่ขึ้น ผมจึงใช้การสัมผัสแทนการใช้คำพูด ผมใช้มือที่ไม่ต้องสวมถุงมือ ลูบขาที่ไม่มีแรง หนังหุ้มกระดูก เขารับรู้ครับ พูดไม่ได้ แล้ว พยายามตอบรับระหว่างการสนทนากัน ผมเห็น ยาที่เหลือวางเรียงกัน 2 ถ้วย หมายความว่าเขาไม่รับยาแล้ว จึงถามว่า ยาคืนนี้จะกินของหมอหรือไม่ เขาปฏิเสธ ด้วยร่างกายไม่สามารถกลืนได้อีกแล้ว จึงส่ายหน้าเบาๆ ผมจึงได้แต่บอกว่า ตอนนี้ถ้าสู้ไม่ไหวแล้วก็ปล่อยว่าง หมอรู้แล้ว ว่าเราได้สู้แล้ว ทำหน้าที่ของเราเต็มที่แล้ว ไม่เป็นไรนะ คุยกันอยู่นาน แล้วลากลับด้วยความกังวลถึ่งสิ่งที่อาจจะเกิดในคืนนี้จนถึงตอนเช้า จึงรีบเข้าไปดู เขาหลับ แต่ก้ยังขยับขาเบาๆ ผมไม่เรียกเขาครับแล้วกลับไปทำงาน ตอนบ่ายมีประชุม กลับมาก้แวะดูก่อน สิ่งที่เห็นคือ เขาถูกสวมถุงคลุมทั้งตัว เขาจากไปแล้ว ผมไม่ได้เสียใจ แต่จับขาเขาและบอกว่าขอบคุณ และขอเป็นคนสุดท้ายนะ ต่อไปนี้ผมจะต้องใช้ความรู้ แสวงหาความรู้ให้มากกว่านี้ และจะต้องค้นหาผู้ป่วยที่ยังดีอยู่มารับยาให้เร็วกว่านี้ ไม่ให้ถึงจุดนี้ที่ไม่อาจช่วยเหลืออะไรได้มากกว่านี้ เป็นคำมั่นกับตัวเองและบอกกับทีมไว้แล้ว วันนั้นผมพร้อมทีมศูนย์องค์รวมไปร่วมฟังพระสวดในตอนกลางคืน ด้วยความเต็มใจ มีเพียงพวงรีดเดียวครับ เป็นของพวกเรา มีหมอมานั่งฟัง ทักทายกัน ปนสงสัย แต่ก็ไม่มีอะไรครับ วันรุ่งขึ้น คือวันที่ต้องประชุม จริงๆแล้วบอกความจริงว่า จะไม่ยอมไปแล้วครับ แต่ผมว่าต้องมีอะไรดลใจให้ไปประชุมแน่นอน จนกระทั่งได้เล่าเรื่องนี้ให้ทุกคนฟัง ผมแวะศูนย์องค์รวมทักทายสมาชิกที่กำลังถูพื้น ต้นอินทนิลหน้าศูนย์ บานแล้วครับสีสดมากครับ แต่เสียดาย กัลยาณมิตรของผมเขาไม่ได้เห็นมัน เขาอาจจะคอยดูอยู่ และค่อยเป็นกำลังใจให้คนทำงานที่ศูนย์องค์รวมเพื่อผู้ป่วยเอดส์คนอื่นๆ และเมื่อไรก้ตามผมเห็นดอกอินทนิลต้นนี้บานอีกครัง ผมก็ยังคงนึกถึงเขา แม้จะบานปีละครั้ง เช่นเดียวกับที่แม่ต้อยเขียนไว้ ว่าจะนึกถึงผมเช่นกันใช่ไหมครับ การพูดคุยแต่ละครั้ง ผมไม่ได้อัดเทปไว้ครับ แต่เป็นเรื่องราวที่น่าประทับใจเล่าให้ฟังยากครับ ใช้ทุกเทคนิค ธรรมะสำคัญ ช่วยได้มากครับ แต่ไม่ใช่ธรรมะสดโต่ง ที่เน้นคือ หมอรักษาทางกายให้แต่เขาและเราต้องร่วมกันรักษาใจด้วยกัน ถึงแม้ว่าร่างกายเราจะแย่ อาจจะต้องหมดลมหายใจไป แต่อย่างน้อยเราก็ได้สู้และแสดงฝีมือแล้ว เมื่อเราเจ็บป่วย จริงๆแล้วเป็นโอกาสอันดีที่เราจะได้มีเวลาทบทวนเรื่องราวทั้งหมด เน้นที่ดีๆ นะครับ ดีกว่าตอนที่ไม่ป่วยมัวยุ่งกับเรื่องปากท้อง ทำงาน ไม่มีเวลา ทุกข์ใจก้แต่เรื่องปากท้อง เรื่องดีๆมักไม่ค่อยคิด ถ้าไม่มีเวลา คนที่เป็นอย่างเราก็มีหลายคน ความตายเป็นเรื่องของทุกคน เริ่มต้นเหมือนกัน สุดท้ายก้เหมือนกัน ร่างกายที่แย่ แต่จิตใจที่ดี เวลาตายแล้วดีกว่าร่างกายก็แย่ จิตใจก็แย่ อันนี้แหละครับสิ่งที่ผมใช้และพบเจอระหว่างที่ดูแลกัลยาณมิตรของผมคนนี้ ลงท้าย ทำเช่นนี้จริงๆ ไม่อายที่จะเล่า ขอบคุณกัลยาณมิตรของผมและทุกท่านที่ได้มาอ่าน ขอบคุณแม่ต้อยที่จุดประกาย ขอบคุณคุณพอลล่า ที่ช่วยนำเสนอ เรื่องขำขำ อ่นแล้วยิ่มก้มีครับ เป็นคนไข้จิตเวช ถ้ามีโอกาสจะขอใช้พื้นที่ครับ ขอบคุณอีกครั้งครับ ที่ทนอ่านครับ
9. สันทัศน์
ขอบคุณอีกสักครังนะคะ
ยิ่งเห็นความงดงาม มากขึ้นๆคะ
เข้ามาเขียนได้นะคะ เป็นเรื่องราวที่ดีกว่าที่แม่ต้อยนำมาถ่ายทอดด้วยซ้าไปคะ
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
สวัสดีครับ 
แม่ต้อย
อ่านแล้วเกิดพลัง...แบบบอกไม่ถูกครับ
ทุกคนในรพ. ทุกสาขาอาชีพ.. สามารถทำสิ่งที่ดีและมีพลังได้แบบไม่มีข้อจำกัดเลยนะครับ
...ผอ..ผมเคยสอนว่า เราควรจะขับเคลื่อนองค์กร ด้วยเรื่องเล่าที่ดีๆและเปี่ยมด้วยพลัง.... และเป็นเรื่องเล่าจากทั้งในและนอกองค์กร....
...
ผมว่าเรื่องเล่านี้ น่าจะเป็นทางเลือกหนึ่งที่ดีมากๆครับ ที่จะสื่อสารแบ่งปันให้กับเพื่อนๆ พี่น้องในองค์กรของเรา ..
...เหมือนเรื่องเล่าที่ผมได้มาเรียนรู้กับแม่ต้อย หรือจาก พรพ. ก็เกิดผลได้หลายอย่างเช่นกันครับ หลังจากที่นำมาเล่าต่อๆกัน
พี่ๆพยาบาลที่เข้าร่วมประชุม HA forum ถึงกับกล่าวว่า ที่หน่วยงานองค์กร หรือชีวิตของเขาก็มีเรื่องราวมากมายเช่นกัน เพียงแต่ไม่ได้เล่าหรือไม่รู้จะสื่อสารออกมาเช่นไร อาจจะยังไม่ได้เรียนรู้เทคนิคการเล่าเรื่องครับ...
...
กำลังขบคิด หาวิธีการกระจาย และสร้างกระแสเรื่องเล่าเร้าพลัง....ครับ (วันก่อนทำโครงการไปครั้งที่ 1 มีคนส่งประกวด 6 เรื่องครับ ^_^)
วันที่ 8 อาจจะได้ทำหน้าที่เป็นสารถี พาท่านอาจารย์มาจากตัวจังหวัดมาที่ปายครับ...
จองที่พักให้แล้วครับ 2 ห้อง ติดรพ. ปาย ^_^ .. http://www.thequarterhotel.com/html_version/
แต่เสียดายที่พี่อ้อมเล่าว่าอาจารย์ต้องกลับเครื่องตอนเที่ยง...
แต่จะพยามจะให้เห็นเมืองปายมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ครับ
วันที่ 7-8 ที่จังหวัดฝากทีมปายด้วยนะครับ งานนี้ท่าน ผอ นำทีมเข้าร่วมเรียนรู้แบ่งปันด้วยตนเอง พร้อมด้วยน้องหมอใหม่ใจดีอีกท่านครับ(วันนั้นหมอไปเรียนกับแม่ต้อย 2 จึงเหลือที่รพ 2 คนครับ)
....ขอบคุณมากครับ
สวัสดีคะแม่ต้อย มารับเรื่องราวดี ๆคะจากแม่ต้อยคะ มีหลายเรื่องที่อยากเล่า ได้เล่ายังบ่เป็น ต้องรอแม่ต้อยมาสอน มีภาพมาฝาก ดอกเดียวกันไหมคะ ไก่เรียกดอกตะแบกคะ
อินทนิลครับ แต่คล้ายตะแบกเหมือนกัน บางครังก็แยกยากครับ ตะแบกต้นมักจะสูงมากกว่าอินทนิล กลีบดอกบางกว่าอินทนิล ต้นของผม ดอกสีม่วง จริงๆแล้วอินทนิลสีชมพูก็มีครับสวยมากเหมือนกันครับ ถึงแม่ต้อยและทุกท่าน พอนึกถึงการใช้ต้นไม้แสดงสัญลักษณ์ถึงเรื่องราวบางเรื่องที่ดีๆ ทำให้นึกถึงหนังเรื่องหนึ่งที่เพิ่งไปดูมา เรื่อง ความจำสั้นแต่รักฉันยาว ในหนังใช้ต้นชมพู่มะเหมี่ยว ดอกสีแดงชมพูเข้ม สวยมากครับ แทนความอดทนหลังจากที่มันผ่านพายุเกที่ชุมพร ต้นไม้อื่นตายเกือบหมด มีต้นนี้ เจ้าของนึกว่าจะตายไม่มีใบเหลือเลย แล้ววันหนึ่งมันก็แตกยอดออกมาให้เจ้าของได้เห็น ตอนท้ายเจ้าของเป็นโรคความจำเสื่อม ลูกเลยนำมาอยู่ด้วยที่กรุงเทพ จึงมีคนหวังดีช่วยเหลือขุดล้อมต้นชมพู่มะเหมี่ยวทั้งต้น โดยตัดกิ่งใบออกหมด แล้วย้ายมาปลูกที่บ้านที่กรุงเทพ ให้เจ้าของได้เห็น ตอนแรกคิดว่าน่าจะไม่รอด แล้วมันก็แตกยอดใหม่ให้เจ้าของเห็นก่อนที่เจ้าของจะความจำเสื่อมจำอะไรไม่ได้ ถ้าท่านใดดูแล้วก็ถือว่าตอกยำความประทับใจนะครับ ถ้าใครไม่ได้ดูก้อยากให้ดูครับ ไม่รู้แม่ต้อย งานเยอะๆ ได้ดูบ้างหรือยังครับ ดอกชมพู่มะเหมี่ยวสวยนะครับ ถ้าร่วงเต็มพื้น สวยกว่า ซากุระญี่ปุ่น ผมเคยเห็นต้นจริงแล้ว ที่บ้านหมอพื้นบ้านท่านหนึ่ง (พอดีทำงานด้านสมุนไพรด้วยครับ) แด่กัลยาณมิตรต่างวัยแต่ใจเดียวกันครับ สวัสดีครับ
นำดอกชมพูมะเหมี่ยวมามอบให้คะ ที่บ้านมีหนึ่งต้น ออกดอกสวยงามคะ
สวยเหมือนที่บอกใช่ไหมครับ ขอบคุณครับที่หาภาพมาให้ประกอบ เขาบอกว่านอกจากผลแล้วเกษรยังนำมาทำยำรัประทานได้ครับ และแล้วก้กลายเป็นคุยเรื่องต้นไม้ไปแล้ว นอกจากหนังยังมีเพลงที่ดีๆ ที่ผมชอบ ชื่อเพลงว่า ก่อนมะลิจะบาน ของวง TIME เป็นเพลงที่บอกให้เรานึกถึงคนอื่น เนื้อเพลงมีอยู่ว่า
มันเป็นประจำตรงสี่แยกนี้ ที่รถมันติดเหลือเกิน แต่ใครๆก็คงต้องผ่าน บังเอิญวันนั้นได้เหลือบไปเห็น แววตาของเด็กน้อยนั่งมองเหม่อ อยู่ริมข้างฟุตบาท เลยสะกิดใจ ค่อนข้างห่วงเขาเป็นอะไร จึงได้ทักไป ให้ช่วยไหม ได้ฟังเขาตอบ น่าแปลกใจ ก็อยากให้ไฟแดงนานกว่านี้หน่อย เผื่อว่าจะได้ขายมาลัยให้หมด ถ้าหากว่าวันนี้มีไฟเขียวบ่อย ก็คงขาดทุน ไม่มีใครอยากซื้อมะลิบานๆ และทุกวันนี้ต้องผ่านทางนั้น ที่รถมันติดเหลือเกิน แต่ตัวฉันไม่เคยจะเบื่อ เพราะฉันนึกถึงคำตอบเด็กน้อย ที่คอยเตือนใจฉันให้รู้สึก ให้นึกถึงคนอื่น ลองเอาใจเขา เข้ามาใส่หัวใจสักที โลกในแง่ดี มีความหมาย ให้ฉันได้เปลี่ยน เปลี่ยนความคิด
ถ้าอยากฟังลองเข้าไปที่ http://www.imeem.com/iamsmileofleaf/music/dbkPMoAO/time/
อรุณสวัสดิ์วันเชงเม้งค่ะคุณพี่ แม่ต้อย
....
อินทนิล บานเบ่ง เร่งประสาน
เรื่องงามๆ จรรโลงใจ มีเสมอ
ทุกๆครา พานพบ ประสบเจอ
สิ่งดีๆ มาพร้อมเธอ วันงดงาม
...
มีความสุข และปลอดภัยในทุกเส้นทางที่คุณพี่ต้อยไปทำงานนะคะ
... โลกนี้ช่างรื่นรมย์ มีหวัง พลังใจ กับกลไกแห่งความดี ที่กระจาย และเบ่งบาน
ขอบคุณค่ะพี่ แม่ต้อย ...
kmsabai [IP: 125.25.26.0]
สวัสดีคะ แม่ต้อยเชื่อแน่นอนว่าที่รพงายต้องมีสิ่งที่ดีดี
แม่ต้อยอยากให้พวกเราส่งเสริม รดน้าพรวนดิน เมล็ดพันธ์ดีดี ให้งอกงามไปทั่วๆ
เรื่งของน้องสันทัศน์ นี้ ทำให้หลายๆคนได้เห้นแล้วว่า บุคลากรสาธารณสุขเรายังมีความดี ความงาม อีกมากมายคะ
ขับรถให้แม่ต้อยดีดีน้า.
ยิ่งเวียนหัวด้วยคะ ต้องเตรียม เครื่องยาไปมากไหม..อิอิ
น้องไก่คะ
เห้นดอกอินทนิลแล้ว นึกถึงน้องสันทัศนื ด้วยนะคะ
คงสวยงามเหมือนต้นที่น้องสันทัศน์ เขาชวนให้คนไข้สัญญานะคะ
อย่าลืมให้กำลังใจน้องเขาด้วยนะคะ
สันทัศน์
แม่ต้อยไม่ได้ดุหนังเลยคะ เชยมากๆๆนะ
แต่ฟังจากที่น้องเล่าแล้วก้ประทับใจคะ เขาสามารถเชื่อมความจำได้จากธรรมชาติที่เราคุ้นเคย แม่ต้อยว่า คล้ายๆกับที่น้องช่วยด้านกำลังใจกับคนไข้
ที่จริงเอาไปทำหนังได้เหมือนกันนะคะ
ดีไหม?
น้องไก่คะ
มีรูปมากมายจริงๆคะ
สวยด้วยคะ ดอกม่ะเหมี่ยวนี้ สงสัยแม่ต้อยต้องไปดุหนังแล้วละคะ จะทันไหมเนี่ยคะ
สวัสดีค่ะ
มาอ่านเรื่องเล่าดี
น้ำตาก็จะไหลเหมือนกัน
สันทัศน์ [IP
น้องสันทัสน์ คงจำเรื่องที่แม่ต้อยเล่าให้ฟังว่า อยากซื้อของจากเด้กที่มาขายของ หรือคนแก่ที่มาขายของ เพราะจะนึกถึงลุก และพ่อ
ความรู้สึกเช่นเดียวกับเพลงนี้คะ
แต่ทางการบอกว่าอย่าสนับสนุน
ลองอ่านเรื่องเด้กชายขายข้าวเกรียบของแม่ต้อยสิคะ เป้นเรื่องแรกที่แม่ต้อยเขียนคะ
คิดถึง
น้องปุคะ
เรื่องของน้องเภสัชกรคนนี้ต้องถุกใจน้องปูมากใช่ไหมคะ
ขอบคุณแทนน้องด้วยนะคะ
น่าชื่นชมเภสัชกรคนนี้มากค่ะ
อยากให้ทุกคนมีความคิดแบบเภสัชคนนี้จังเลย
พี่ขออนุญาตไปเล่าให้เพื่อร่วมงานฟังต่อนะค่ะ
สวัสดีตอนเช้าครับ วันนี้วันหยุด ทำงานจนลืมเลยครับนึกว่าไม่หยุด รีดเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ได้ยินในทีวีบอกว่าเป้นวันหยุด จึงได้รู้ ได้พักหนึ่งวัน เพราะอาทิตย์นี้อยู่เวร 2 วันเลย เมื่อวานตอนเย็นหลังเลิกงาน เกิดอยากได้ต้นชมพู่มะเหมี่ยวขึ้นมาทันที เลยไปที่บ้านหมอพื้นบ้านที่มีต้นนี้อยู้ กลับมืดเลย นั่งคุยกันอยู่นานครับ ได้มาหลายต้น เป็นต้นที่งอกจากเมล็ดที่ร่วงใต้ต้น โชคดีได้ชิมลูกชมพู่ หวานอมเปรี้ยว เจ้าของบอกว่า ลูกใหญ่นะ เหมือนแอปเปิ้ลเลย แก่จัดจะหวาน จะเอาไปปลูกที่บ้าน 1 ต้น และที่ศูนย์องค์รวม ที่รพ อีก 1 ต้น จะรดน้ำดูแลอย่างดีเลยครับ อ้อ เข้าไปอ่านเรื่องเด็ก ของแม่ต้อยแล้วครับ โดนใจดีครับ และอย่าลืมดูหนังเรื่อง ความจำสั้นแต่รักฉันยาวนะครับ ถ้าไม่ทันลองหาแผ่นมาดูก็ได้ครับ รอหน่อยนะครับ หนังเพิ่งออกจากโรง แต่ไม่แนนะครับ ที่ กรุงเทพ อาจมีบางโรงหนังฉายอยู่ก้ได้นะครับ ขอบคุณทุกท่านที่ให้กำลังใจครับ สวัสดีครับและจะระลึกถึงทุกครั้งครับ
สวัสดีค่ะ อ่านเรื่องเมื่อดอกอินทนิลบาน รู้สึกซาบซึ้งกับความจริง ความดี ความงาม ที่คุณสันทัศน์ได้ปฏิบัติกับผู้ป่วยรายหนึ่ง คิดไม่ถึงเลยว่าเภสัชกรจะมีจิตใจที่งดงามเช่นนี้ เป็นบทเรียนที่ยิ่งใหญ่สำหรับป้าน้องและคนอื่นๆที่ได้รับทราบเรื่องราวดีๆเช่นนี้ ให้กำลังใจคุณสันทัศน์นะคะว่าความดี ความงามที่ทำเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่เราควรมีความรัก ความเมตตา ความเอื้ออาทรต่อเพื่อนมนุษย์ แม้ไม่ใช่หน้าที่ของเราโดยตรงก็ตาม สำหรับแม่ต้อยที่ช่วยเป็นสื่อนำเรื่องราวดีๆที่คนอื่นทำมาขยายมาเผยแพร่ให้คนอื่นๆได้รับทราบ ได้รับรู้นับว่าเป็นความจริง ความดี ความงามที่ยิ่งใหญ่เช่นเดียวกัน ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ใครสักคนจะสามารถนำเรื่องราวดีที่มีคนทำไว้มาเล่าเพื่อให้คนอื่นๆเกิดแรงบันดาลใจ เกิดโดนใจให้อยากทำความดีต่อเพื่อนมนุษย์ คนที่ทำดีอยู่แล้วก็อยากทำให้มากขึ้น ขอบคุณแม่ต้อยที่ทำให้ได้อ่านเรื่องราวดีๆหลายๆเรื่องค่ะ สวัสดีค่ะ
สันทัศน์
น้องสันทัศน์คะ แม่ต้อยเพิ่งกลับมาจากแม่ฮ่องสอนคะ
พรพ.พาทีมไปเยี่ยมทั้งจังหวัดคะ
เรื่องดอกอินทนิลของน้อง เป็นที่รู้จักนะคะ
แม่ต้อยจะพยายามไปดุหนังคะ หากว่า ที่กทม. เข้าไปดุได้ อิอิ
ดีใจด้วยนะครับ เดินทางปลอดภัยแล้ว