เมื่อต้องอาเจียนแต่เช้า…
เช้าวานนี้ (๑ เมษายน ๒๕๕๒) เมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นปรากฎว่ามึนหัวและปวดกระบอกตามาก...
ครั้นเมื่อพยุงตัวลุกขึ้นมานั่งแล้วหายใจเข้า หายใจออกสักพักหนึ่ง อาการปวดกระบอกตาตุ้บ ๆ ก็ยังไม่หาย
ครั้นถึงเวลาต้องออกไปทำกิจวัตร เราก็พยายามลุกเดินไปทำโน่น ทำนี่ ปล่อยความทุกข์ให้อยู่กับกาย แล้วคลายความเจ็บป่วยนั้นออกจากจิต
ครั้นเมื่อเวลาผ่านไปสักครึ่งชั่วโมง พอได้เข้าไปในห้องน้ำปรากฎว่าต้อง “อาเจียน...”
ความคลื่นไส้เข้าครอบงำทั่วสรรพางค์กาย แล้วก็มิเว้นวายต้องอาเจียนเป็นสายน้ำ
อื่ม... ก็เราไม่ได้รับอาหารตอนเย็นอยู่แล้วนี่ จะมีอะไรออกมาเล่านอกจากน้ำ น้ำที่มีรสชาดเป็นกรด
พออาเจียนแล้วก็รู้สึกโล่งขึ้นสักพักหนึ่ง ตอนนั้นจำเป็นต้องโล่งเพราะมีภาระกิจสำคัญที่ต้องกระทำ
ช่วงนั้นต้องข่มใจ ฝืนนิวรณ์ ประกอบกับปฐมพยาบาลตัวเองเบื้องต้นโดยการใช้ปลายนิ้วและอุ้งมือเคาะที่ศรีษะเป็นเวลาติดต่อกันสักห้านาที เพื่อปรับประจุไฟฟ้าในหัวสมอง
จากนั้นก็ค่อย ๆ ลดมือลงมาบีบคลายเส้นบริเวณต้นคอ เพราะอาการป่วยเช่นนี้เคยเกิดมาครั้งหนึ่งแล้ว (เมื่อเครียดจนจะ "อาเจียน..." )
ช่วงนั้นอาการพอที่จะทุเลาลงจนสามารถทำภาระกิจในช่วงเช้าที่ได้รับมอบหมายให้ผ่านไปได้
จากนั้นเองเราก็ต้องกลับลงมานอนพักสักครู่ โดยได้ “กอเอี๊ยะ” ซึ่งเป็นยาแปะเพื่อแก้ปวดต้นคอแบบแผ่นช่วยรักษา พยาบาลให้อาการตึงและปวดบริเวณต้นคอให้ทุเลา
พอเราได้กอเอี๊ยะแปะต้นคอสักสิบห้านาที อาการคลื่นไส้อยากจะอาเจียนก็ลดลงไปมาก
อาการปวดเส้นก้านคอฝั่งซ้ายก็ทุเลาลง จนสามารถออกไปทำภาระกิจคุมงานก่อสร้างได้ตามปกติ
นี่แหละน๊อ “การนอนที่ไม่เตรียมพร้อม”
ไม่เตรียมพร้อมที่จะนอน ไม่เตรียมพร้อมที่จะ “ตาย...”
หลายคืนแล้วที่เรานอนยังไม่เตรียมพร้อมทั้งกายและใจ
กายหนึ่งคือ ไม่เตรียมพร้อมเรื่อง “หมอน” ให้เรียบร้อย
เราไม่มีหมอนหนุนนอนมาได้สักสองสัปดาห์แล้ว ตอนนี้เพียงแต่ใช้ผ้าห่มพับ ๆ ม้วน ๆ ใช้หนุนแทนหมอน
จิตอีกหนึ่ง คือ ไม่เตรียมพร้อมที่จะตาย ไม่ปล่อยวาง ภาระ หน้าที่ ความรับผิดชอบที่แบกอยู่เต็มทั้งสองบ่า “ไม่ยอมตายก่อนนอน” เวลานอนจึงไม่สามารถถ่ายถอนความเหนื่อยและความทุกข์ที่ต้องเผชิญมาตลอดทั้งวันได้
การนอนเป็นสิ่งที่สำคัญ การนอนที่ไม่เตรียมพร้อมนั้นเป็นสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่า
เตรียมกาย เตรียมใจให้พร้อม ให้เหมาะสม
ถ่ายถอนภาระต่าง ๆ จากจิต ปลิดทิ้งปัญหาชีวิตก่อนนอน
ทำเช่นนี้ได้การนอนย่อมถอดถอน ความทุกข์ที่หนักอึ้งในชีวิตทั้งกายใจ...
ความเห็น (1)
ตามมาแวะเวียนอ่าน
แบบว่าเตรียมตัวตาย เผื่อว่าจะไม่ตื่นอีก
ขอให้ท่านหายเร็วๆ