คำเรียกขานสามัญ


บังเอิญมีคำหนึ่งในใจ ที่ไม่ค่อยได้กล่าว วันหนึ่งเมื่อนึกขึ้นได้ว่า เวลาได้พัดพา ได้พรากให้ชีวิตได้ห่างหายบางสิ่งบางอย่าง จนเมื่อชีวิตได้วนเวียนกลับมา ได้โอกาสสำคัญที่จะตอบคำเหล่านั้น ซึ่งอยู่ภายในใจ จนกระทั่งได้ตอบความ ได้อธิบายเรื่องราวซึ่งปรากฎอยู่ในใจ จนได้ขานไขเรื่องราวเหล่านั้นออกมา เป็นตัวอักษร

คำเรียกขานสามัญ

 

อ้างอิง - ภาพ Kati1789

นานหลายเดือน

ที่ชีวิตผ่านเรื่องราว

นานในแต่ละเดือนที่ผมคิดถึง

 

และทำความเข้าใจกับสิ่งที่ขาดหายไปในชีวิต ผมคิดถึงการเขียนบันทึก คิดถึงเรื่องเล่าของใครหลายคน คิดถึงคำทักทายมากมายหลายประโยค คิดถึงบทวิพากษ์แสบแสบคันคัน คิดถึงความมันส์ในแต่ละบทเชือดเชือนของนักเขียนมากมายในชุมชนแห่งนี้ นานหลายเดือนที่ผ่านมา ผมคิดถึงคำสามัญมากมายที่แวดล้อมอยู่ในชุมชนอันอบอุ่น

ใครหลายคนได้ทำให้ผมเข้าใจ

และเรียนรู้สิ่งที่เรียกว่า

มิตรภาพ

 

ในท่ามกลางความสามัญธรรมดา ของสิ่งซึ่งจับต้องไม่ได้ แม้มีเพียงคำสนทนาโต้ตอบ มีเพียงคำทักทายสวัสดี ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบของชีวิต ถามไถ่ว่าทำมาหากินอยู่ที่ใดบนโลกใบนี้ กระทั่งค้นพบว่า มีเพื่อนมากมายที่ไม่ได้พบปะกันมาเนิ่นนาน ได้เข้ามาทักทายผูกสัมพันธ์ พูดคุยถึงเรื่องลูกเรื่องหลาน เรื่องเมีย หรือเรื่องความหลัง

ใครจะรู้ว่า

คำธรรมดาธรรมดา

และสิ่งสามัญที่เรียกว่า มิตรภาพ

 

ช่างงดงามและน่าหลงใหลเพียงใด ยิ่งในความจริงที่ชีวิตซับซ้อน และเราไม่ต้องการความยอกย้อน เราทุกคนยิ่งรู้ดี ถึงคำว่ามิตรภาพอันเรียบง่าย เห็นง่ายเห็นตรงเห็นชัด และไม่ต้องตีความใดใด ในแต่ละความเห็นเหล่านั้น ใครบางคนจึงมักเขียนคำสามัญมากมายไว้ ในยามเห็นหน้าคนที่ตนรัก เห็นความจริงในเสียงถอนหายใจของเพื่อนฝูง

ระยะนี้ของชีวิตในช่วงหลายเดือน

ภาระบางสิ่งอย่างมากมาย

ทำให้ผมต้องเรียนรู้

 

และพยายามเข้าใจ ในความธรรมดาของโลก ความสามัญของชีวิต ยิ่งในยามที่ชีวิตวุ่นวายวกวน ซับซ้อน และประกอบด้วยเรื่องราวที่ตัวเองไม่อาจตัดสินใจได้เพียงลำพัง ผมยิ่งต้องคิดให้ง่าย และเข้าใจให้ง่าย ว่าควรทำอะไรและไม่ควรทำอะไร

บางครั้ง

ก็ทำให้ผมต้องนั่งอ่าน

และมองความเห็นมากมาย

 

ที่วนเวียนผ่านไปมาในชุมชนแห่งนี้ บางครั้งอยากตอบความ อยากแสดงความคิดเห็น อยากทักทาย และถามตอบผู้คนที่วนเวียนผ่านไปมา แต่หลายครั้งก็ผ่านไป จนไม่ได้ตอบ ไม่ได้ทักทาย และไม่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ นั่นคือ การเขียนและบอกเล่า

 

 

สำหรับเรื่องราวชีวิตที่วนเวียนผ่านไป

วันนี้ผมมีโอกาสนั่งนิ่งนิ่ง

เพื่อมองสิ่งเบื้องหน้า

 

มองเห็นคำด่าทอ มองเห็นความเครียดในชีวิต มองงาน มองภาระหน้าที่ มองผู้คนที่แวดล้อม และเริ่มต้นอ่านเรื่องราวของมิตรภาพในชุมชนแห่งนี้อีกครั้ง วันนี้ ผมเพียงแต่อยากเขียน อยากบอกเล่า และอยากบอกความ ในสิ่งที่เรียบง่ายที่สุด

ยิ่งสำหรับ

ความคิดถึงของใคร

ใครต่อใครหลายคนที่นำมาฝากไว้

 

ผมยิ่งนึกถึง คำและความสามัญในชีวิตผู้คน เหมือนครั้งหนึ่งจากบ้านเกิดไปนาน จนพบว่า ข้าวสวยร้อนร้อนวางไข่เจียวฟองงามงามปะไว้ ช่างเป็นอาหารที่เลิศรสเสียกระไร เหมือนครั้งที่นอนน้ำตาไหลตอนวัยเด็ก เมื่อกลับมาถึงบ้าน ได้นอนกอดหมอนข้างใบเก่า นอนในฟูกนอนเบาะเดิม และคิดถึงกลิ่นของบ้านตัวเอง วันนั้นผมไม่คิดอะไร

ในท่ามกลางสิ่งที่คิดและสิ่งที่ไม่ได้คิด

คำว่าการใคร่ครวญและคำนึงถึง

น่าจะเป็นเรื่องเศร้าอันงดงาม

 

ยิ่งในยามที่เราไม่อาจกำหนดกะเกณฑ์ ไม่อาจควบคุมคาดการณ์ ไม่อาจบังคับบัญชาชีวิต ไม่อาจแข็งขืน ขบถหรือดื้อแพ่งกับสิ่งที่ไม่อยากกระทำ วันนั้นเราแต่ละคน จะได้เรียนรู้โลกแห่งเสรีภาพ โลกแห่งอิสรภาพ โลกที่ถนนเบื้องหน้าเป็นดั่งท้องฟ้า

แต่ในหนทางกลับกัน

แค่เพียงกำแพงบางบางที่กางกั้น

กำแพงของชีวิตที่ตัวเราแต่ละคนไม่อาจข้ามพ้น

 

ตัวตนของภาระในชีวิต ที่เพียงแค่กด รอคอย อ่านและเรียบเรียง แค่เพียงเท่านี้ที่โลกกำลังบอกกับเรา ว่าเราสามารถสื่อสารทุกสิ่งอย่างได้ ในโลกที่การโทรคมนาคม การสื่อสารเหล่านั้นง่ายเพียงปลายนิ้ว แต่เราไม่อาจสลัดงานเบื้องหน้า ไม่อาจกำหนดจังหวะกะเกณฑ์ชีวิต หรือเพียงแค่นั่งลงมีสมาธิกับการเขียนเรื่องเล่าที่อยากบอกกล่าว

ในเบื้องหน้าผมยามนี้

ผมเพียงแต่คิด

ถึงคำสามัญ

 

คำเรียกขานสามัญธรรมดาในชีวิตผู้คน คำที่เรามีไว้ใช้เรียกสิ่งของ เรียกขานนามของมากมายที่รายล้อมตัวเรา แม้ในท่ามกลางขีดจำกัดของการสื่อสาร ที่ผู้คนพยายามจะบอกว่า การคิดถึงกันนั้น ช่างง่ายดายเพียงใด แม้ห่างไกลสุดขอบโลก เราก็คิดถึงกันและกันได้ แต่ในทางกลับกัน เรากลับมีกำแพงอันยอกย้อนซับซ้อนในใจ ที่ยากจะก้าวพ้น

ในคำสามัญของวันนี้

ผมเพียงแต่ใคร่ครวญถึงคำสามัญ

ผมกำลังจะบอกทุกท่าน ถึง ความคิดถึง

ในยามที่ห่างหายจากชุมชนแห่งนี้

 

หมายเหตุ : ขออนุญาตแทนสิ่งที่คิด สิ่งที่คิดไม่ออก สิ่งที่มิได้กระทำ สิ่งที่มิได้บอกกล่าว ด้วยงานเขียนบอกเล่าชิ้นนี้ ในขณะที่ผมยืนอยู่ในห้องน้ำ และเห็นสิ่งที่ธรรมดาที่สุดในชีวิต เห็นแสงแดดยามบ่าย และเห็นถึงความเรียงของมิตรสหายหลายชิ้นในบางแห่งนี้ ด้วยคำสามัญธรรมดาที่สุดในชีวิต วันนี้ผมเพียงแต่ คิดถึง คิดถึงมิตรภาพอันมากมาย  ขอบคุณมากครับ

 

หมายเลขบันทึก: 252558เขียนเมื่อ 1 เมษายน 2009 17:16 น. ()แก้ไขเมื่อ 24 พฤษภาคม 2012 15:51 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (1)

สวัสดีค่ะคุณ kati

...

เมื่อวานช่วงเย็น ฟ้าครึ้มๆ เดินเล่นๆ และอ่านบันทึกนี้

รู้สึกดีๆ กับสำนวนเดิมๆ ที่เคยคุ้น และโปรดปราน

...

ขอบคุณสำหรับ เรื่องราว มุมมองดีๆ ที่ทำให้ต้อง คิด ถึง

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท