ปรัชญา พลัง ปัญญา

พาหุในตัวตน

และเมื่อฉันค้นหาไปที่คำว่า  ความเป็นเหตุผลของจุดหมายสูงสุด ใน google

พบ  http://www.parst.or.th/soc1.htm   

 

ฉันไปเจอ  ผู้มีพระคุณแห่งปัญญาและแรงบันดาลใจของฉัน

ท่านคือ รศ.ดร.มารค ตามไท   

 

จากบทสรุปจากปาฐกถาเนื่องในโอกาสครบวาระการดำรงตำแหน่งนายกสมาคมปรัชญาและศาสนาแห่งประเทศไทยสมัยแรก  ในการสัมมนาวิชาการประจำปี 2547  ของสมาคมปรัชญาและศาสนาแห่งประเทศไทย  ร่วมกับภาควิชาปรัชญาและศาสนา  คณะศาสนศาสตร์แมคกิลวารี  เมื่อวันที่ 21 ตุลาคม 2547  ที่มหาวิทยาลัยพายัพ  จังหวัดเชียงใหม่

 

ความในวรรคหนึ่ง

“   ในการใช้เหตุผล  เรามักเชื่อมโยงสิ่งหนึ่งเข้ากับสิ่งอื่นที่ถือว่าดีกว่าโดยถือว่าสิ่งหลังนี้เป็นเหตุผลของสิ่งแรก  และสิ่งอื่นที่ดีกว่านี้ก็จะถูกเชื่อมโยงเข้ากับสิ่งอื่นที่เราคิดว่าดีขึ้นไปอีก  แต่การเชื่อมโยงกับสิ่งอื่นนี้จะต้องมีจุดจบ  กล่าวคือ  เป็นสิ่งสุดท้ายที่เราคิดว่าดีที่สุด  ซึ่งเรียกว่า “จุดหมาย”  และจุดหมายนี้เองคือจุดปลายทางของการใช้เหตุผล  ”

..................................................................................................

 

อ่านแล้วทำให้รู้สึกถึงตนเองเป็นเพียงละอองฝุ่นกลางอากาศ ในชั่วขณะหนึ่งทีเดียว

 

เพราะจากเบื้องต้นที่ฉันพยายามทำความเข้าใจในตัวฉันว่า ฉันกำลังสับสนอะไรนักหนา  จึงกลับมาค้นหาตัวตนที่หายไปของฉันฟื้นกลับคืนมา

แต่เมื่อ  ฉันอ่าน  ความใน ปาฐกถา  ของท่านผู้มีพระคุณ

ทำให้ฉันเริ่มคลายความสับสนที่ออกจะไร้สาระสำหรับใครก็ตาม

 

แต่มันคือ  “  พลัง  ”  ที่จะให้ใช้กลับคืนสู่ปัญญาที่ฉันคิดว่าฉันมีอยู่ในตัวบ้างแม้ปัญญาของฉันจะมีเพียงเสี้ยวอันน้อยนิดก็ตามที

 

จุดหมาย  หรือ  สาเหตุ   ที่ฉันต้องถามตนเองว่า  

ทำไม  ฉันต้องค้นหาตัวตน 

แสวงหาตัวตนเพื่อสิ่งใดหรือเพื่อตอบสนองสำนึกห้วงเหวลึกภายในใจ

แล้วอะไร  คือ  เหตุผล  นั้น

 

ขอเวลาฉันครุ่นคิดอีกสักนิด

และคิดว่าเวลาคงให้อภัยฉัน

ถ้าฉันสร้างเหวแห่งกาลเวลาเพิ่มขึ้นอีกนิดจักเป็นไรเล่า

ถ้าเหวแห่งกาลเวลานั้นคือคำตอบสุดท้ายในชีวิตของฉัน

ที่จะนำไปสู่  การตัดสินใจในลมหายใจสุดท้ายในชีวิตที่เหลืออยู่

ชีวิตที่เหลือที่ฉันจะมุ่งมั่นกับมันอีกครั้ง 

และครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายกับคำ ครหาที่ผ่านมา  ที่ว่า

“ ทำไม ไม่เลิกสับสนสักที ไอ้อ้วนนุช ”

ขอหัวเราะเยอะกับตัวเองสักนิดเถอะน่านะ ท่านกาลเวลา