ตกหลังม้า
3 พฤศจิกายน 2551
หลังจากที่ได้นำพ่อแม่ที่มีหมายเลขประจำตัว 13 หลัก ไปแจ้งเกิดลูกเป็นที่สำเร็จผ่านไปได้ด้วยดีหลายราย และได้ค้นคว้าหาข้อมูลทางวิชาการเพื่อการเขียนอุทธรณ์จาก www.archanwell.org โดยเฉพาะเมื่อเจองานเขียนที่สำคัญที่สุดในการทำความเข้าใจการจดทะเบียนเกิดของมนุษย์ทุกแง่มุมจาก
www.archanwell.org/autopage/show_page.php?t=1&s_id=339&d_id=338
ของอ.แหววแล้ว ผมก็มีความมั่นใจในการที่จะถูกปฏิเสธ และต่อสู้มากขึ้น
หลังจากจิบกาแฟ ชื่นชมบรรยากาศยามเช้า ผมก็เชิญตินีลามิมาตัดสินใจอีกครั้งถึงเรื่องที่เราได้คุยกันเมื่อ 2 สัปดาห์ที่แล้ว เพราะหากเธอตัดสินใจต่อสู้ มีแต่ต้องเดินไปข้างหน้า มิอาจถอยหลังกลับจนกว่าจะรู้ผล การถอยหลังกลับจะทำให้มะเฮตีไท้ซานพ่ายแพ้ตลอดกาล
“จะเปลี่ยนใจมั้ย” ผมถามตินีลามิ
“หากเปลี่ยนใจ ผมจะหาคนที่พร้อมต่อสู้มากกว่านี้” ผมถามต่อโดยไม่รอคำตอบ
“ตกลง” ตินีลามิตอบชัดถ้อยชัดคำ
ผมจึงร่างหนังสือมอบอำนาจ ให้ตินีลามิเซ็นเป็นผู้มอบอำนาจ โดยผมทำหน้าที่ผู้ร่วมต่อสู้ และให้พยานอีก 2 คน ร่วมรับทราบการต่อสู้ของเรา 2 คน
ชั่วสายลมหนาวเอื่อย ๆ โชยพัดเข้ามาในตึกสำนักงานสูงโล่ง ผมขับมอเตอร์ไซค์คันเก่าไปที่สำนักงานเทศบาลเมืองระนอง เข้าไปหาพี่สุรินทร์ ยกมือไหว้ยื่นความประสงค์ โดยใช้เอกสารดังนี้ ท.ร.1/1 ของมะเฮตีไท้ซาน, หนังสือมอบอำนาจ. แบบใบรับแจ้งการเกิด, สำเนาบัตรประชาชนของผม ส่วนเอกสารของแม่พ่อของมะเฮตีไท้ซานไม่มี
“สวัสดีครับพี่สุรินทร์ ผมมาแจ้งการเกิดครับ”
“พ่อแม่ละ” พี่สุรินทร์รับไหว้ ถามสั้น ๆ
“ไม่ได้มาครับ ผมมาในฐานะผู้รับมอบอำนาจ แม่พ่อเป็นคนพม่าหลบหนีเข้าเมือง ไม่มีเอกสารของไทยครับ”
“แจ้งเกิดไม่ได้นะ”
“ครับผม ผมขอให้พี่สุรินทร์ปฏิเสธในคำร้องครับ” ผมยื่นคำร้องท.ร.31 ที่เตรียมเอาไว้ให้พี่สุรินทร์
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวผมพิมพ์ออกจากเครื่องให้”
ผมนั่งใจเต็มตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ว่าพี่สุรินทร์จะปฏิเสธหรือรับคำร้องของผม
ชั่วอึดใจ ผมก็เห็น…
ความเห็น (1)
ตาจะปิดแล้วค่ะ แต่ก็ยังอ่านอย่างตั้งใจ