รู้ตัวรึเปล่า

ในความเป็นจริง ในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง พวกเราทุกคนล้วนได้รับกล่องของขวัญสีทองซึ่ง บรรจุด้วยความรัก ที่ปราศจากเงื่อนไข และรอยจูบจาก ลูกๆ , ครอบครัว และ เพื่อนๆ ไม่มีสมบัติใด ล้ำค่าไปกว่านี้อีกแล้ว

ปราชญ์ทั้งหลายได้สะท้อนว่าการเรียนรู้ที่จะทำให้เกิดความงอกงามของความรู้พึงใช้การตั้งคำถาม เพื่อให้ได้คำถามที่ดีที่สุด ที่จะปลดปล่อยตัวตนให้มีวิวัฒน์ นำพาตัวตนไปพบกับความมหัศจรรย์ในโลก เรื่องราวหลายเรื่องที่เกิดขึ้นกับผู้คนมีเหตุเนื่องมาจากความคาดหวังที่มีต่อความรักแล้วมีการทำงานของตัวตนกับความคาดหวังจนเกิดคำตัดสินอันสร้างทั้งความทุกข์และความสุขให้กับตน

เมื่อย้อนไปรำลึกถึงประโยค 2 ประโยคนี้ "What the system did to us!" และ "What did we do to ourselves!!" แล้วตั้งคำถามเพื่อเรียนรู้ว่าการทำให้ "What the system did to us!" กลายมาเป็น "What did we do to ourselves!!" ยากเย็นรึไม่สำหรับตัวเรา

ลองเรียนรู้จากนิทานเรื่องนี้กันหน่อยไหม เรื่องนี้ถูกส่งต่อมาโดยน้ำมือของกัลยาณมิตรคนหนึ่งค่ะ รู้สึกดีกับมันจึงนำมาใช้เรียนรู้ในเรื่องของ "What did we do to ourselves!!"ค่ะ

เรื่องมีอยู่ว่า..... ชายคนหนึ่งเคยลงโทษลูกสาววัย 5 ขวบของเขา เพราะนำเงินไปซื้อกระดาษห่อของขวัญสีทองม้วน หนึ่งซึ่งมีราคาแพง ในขณะที่การเงินที่บ้านฝืดเคือง แล้วเขาก็อารมณ์เสียอีกครั้งเมื่อลูกสาวของเขานำกระดาษสีทองราคาแพงนั้น มาห่อกล่องของขวัญเพียงเพื่อตกแต่งไว้ใต้ต้นคริสต์มาส

แต่กระนั้น...ลูกสาวตัวน้อยก็ได้มอบกล่องของขวัญนั้นให้พ่อของเธอในเช้าวันรุ่งขึ้น และพูดว่า ' นี่สำหรับพ่อค่ะ '

พ่อของเธอกระอักกระอ่วนกับอาการที่ได้แสดงออกไปก่อนหน้านี้ แล้วความโกรธก็ได้พุ่งพล่านขึ้นอีกครั้งเมื่อเขาพบว่ามันเป็นเพียงกล่องเปล่า

เขาพูดด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราดว่า ' ลูกไม่รู้จริงๆอย่างนั้นหรือว่าการจะให้ของขวัญใคร มันจะต้องมีอะไรอยู่ในกล่องของขวัญด้วย ? ' เด็กน้อยมองไปที่พ่อของเธอด้วยน้ำตา และพูดว่า ' โอ...พ่อจ๋า มันไม่ใช่กล่องเปล่าเลย หนูเป่าจูบเข้าไปจนเต็ม '

ชายคนนั้นสะอึก ตัวชาด้วยความเสียใจ เขาทรุดตัวลงแล้วโอบกอดลูกสาวไว้แน่น เขาขอให้ลูกสาวยกโทษให้เขา กับท่าทางโกรธเกรี้ยวเกินเหตุของเขา

ต่อมาไม่นานอุบัติเหตุก็ได้คร่าชีวิตลูกสาวของชายคนนั้นไป และว่ากันว่าเขาเก็บกล่องของขวัญสีทองล้ำค่านั้น ไว้ข้างเตียงตลอดชีวิตของเขาเลยทีเดียว

เมื่อใดก็ตามที่เขารู้สึกท้อแท้ใจ หรือต้องเผชิญกับปัญหาที่ยากเย็นแสนเข็ญ เขาจะเปิดกล่องใบนี้ เพื่อหยิบจูบในจินตนาการขึ้นมาหนึ่งจูบ แล้วรำลึกถึงความรักของลูกน้อย ที่ได้ใส่จูบนั้นไว้ให้เขา

ในความเป็นจริง ในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง พวกเราทุกคนล้วนได้รับกล่องของขวัญสีทองซึ่ง บรรจุด้วยความรัก ที่ปราศจากเงื่อนไข และรอยจูบจาก ลูกๆ , ครอบครัว และ เพื่อนๆ ไม่มีสมบัติใด ล้ำค่าไปกว่านี้อีกแล้ว

แต่ละบทแต่ละตอนของเรื่องราวนี้ ท่านเรียนรู้อะไร และรู้สึกอย่างไรกับเรี่องราว มีความรู้ใหม่อะไรบ้างที่เรียนรู้จากเรื่องราวที่ได้อ่านนี้

สำหรับตัวฉันซึ่งเป็นผู้นำมันมาเล่าต่อได้ตั้งคำถามกับตัวเองว่า เรื่องนี้มันกระทบใจอะไร และสรุปกับตัวเองว่าเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าความโกรธทำให้เกิดแรงพลังทางอารมณ์และความคิดพุ่งออกไปจับคนที่โกรธ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันกระทบใจ ใจจึงไม่ยอมคลายออก ไม่ยอมผ่อนวางง่ายๆ

ท่านละค่ะเรียนรู้อะไร และรู้สึกอย่างไรกับเรี่องราว มีความรู้ใหม่อะไรบ้างเกี่ยวกับใจท่าน และอะไรละที่ท่านได้เรียนรู้เมื่อใจเป็นอย่างนี้

เขียนใน GotoKnow โดย หมอเจ๊ คนสวย แซ่เฮ
ใน MJ learn

คำสำคัญ (Tags): #บันทึกประจำวัน#เติมเต็มเรื่องราววันหนึ่ง

หมายเลขบันทึก: 246947เขียนเมื่อ 7 มีนาคม 2009 16:26 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 20:24 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้าจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (20)

ศิริวรรณ

เขียนเมื่อ 7 มีนาคม 2009 19:38 น. ()

มันมักจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ คนมากมายตัดสินผู้อื่นโดยไม่ยุติธรรมเลย เพียงแค่คิดถึงจิตใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกันว่าบอบบางแค่ไหน ก็ไม่อาจจะทำร้ายจิตใจกันได้เลย

kmsabai

เขียนเมื่อ 14 มีนาคม 2009 12:29 น. ()

thank you..

for best story telling...

หมอเจ๊ คนสวย แซ่เฮ

เขียนเมื่อ 26 มีนาคม 2009 00:48 น. ()

ศิริวรรณ
สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักมิตรใหม่ค่ะ
การตัดสินนี่ทำร้ายคนมามากมายจริงแท้ค่ะ
แม้แต่การใช้คำว่า "ยุติธรรม" ตัดสิน บางครั้งก็ทำร้ายคนเช่นกันนะค่ะ
ชอบที่แลกเปลี่ยนนะค่ะ "เพียงแค่คิดถึงจิตใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกันว่าบอบบางแค่ไหน ก็ไม่อาจะทำร้ายจิตใจกันได้เลย
ขอบคุณค่ะ

หมอเจ๊ คนสวย แซ่เฮ

เขียนเมื่อ 26 มีนาคม 2009 00:50 น. ()

น้อง kmsabai ค่ะ
ดีใจที่ได้เจอะเจอแล้วคุยกันแบบเจอตัวจริงเสียงจริงค่ะ
ทีมงานปายมาถึงกระบี่แล้ว
ได้คุยกันแป๊บเดียวค่ะ
ฟังว่าได้ปิ๊งแว๊บอะไรกลับไปนะค่ะ
ลองดูนะค่ะน้อง
ขอให้โชคดี สำเร็จตามที่หวังค่ะ
แล้วจะไปเยือนปายสักครั้งค่ะ

สุรีย์พร

เขียนเมื่อ 26 มีนาคม 2009 01:47 น. ()

แวะมาอ่านคะ

ขอบคุณมากนะคะสำหรับเรื่องราวเตือนใจคะ

วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--

เขียนเมื่อ 26 มีนาคม 2009 01:50 น. ()

สวัสดีครับคุณหมอเจ๊ แซ่เฮคนงาม.

นานแล้ว ที่ไม่ได้เข้ามารังควาญ(ก่อกวน)

แต่ก็ติดตามดูอยู่ห่างๆครับกับกิจกรรมของหมอ

การทำลายความคิด มองไม่ถึงแก่น เป็นความจรีงของสังคม ครับ

Sila Phu-Chaya

เขียนเมื่อ 26 มีนาคม 2009 02:11 น. ()

เรียนรู้ว่า "มันเป็นเช่นนั้นเอง" แต่จิตเราที่สัมผัส "ความสะเทือนใจ" เหลือเกิน จิตเราที่ทำให้เราทุกข์ค่ะ
ขอบพระคุณสำหรับบันทึกดี ๆ ขณะกำลังฟุ้งซ่านค่ะ (กำลังนั่งทำงานหลังหลับมา 1 ตื่นค่ะ)