พลังแห่งการทำ "ความดี..."

มีหลายครั้งที่เรานั้นมีวันแห่งการพักผ่อน คือ ไม่มีงานอะไรมากมาย ไม่ต้องมีอะไรรับผิดชอบมาก แล้ววันนั้น ๆ เรามักคิดและตั้งใจว่า นั่นแหละเป็นโอกาสที่ดีที่จะเอื้ออำนวยให้เราทำงานได้มาก ๆ

แต่ความจริงที่เกิดขึ้นนั้นกับตรงกันข้ามกับความคิด

วันว่าง ๆ สบาย ๆ ที่เราไม่ค่อยได้ทำอะไร กลับเป็นวันที่เราไม่มีทั้งแรงกายและแรงใจ

แต่วันที่เรายุ่ง ๆ วุ่นวาย ๆ กลับกลายเป็นวันที่มี "พลัง..."

วันใดเป็นวันพักผ่อน เป็นวันที่ได้หลับได้นอน " นอนมาก ก็ต้องยิ่ง “นอนมาก...!” "

หากวันใดยุ่งวุ่นวายตั้งแต่เช้าจรดมืด จากมืดจรดค่ำ เป็นทั้งพระ เป็นทั้งกรรมกร ลำบาก ตรากตรำจากค่ำจรดดึก โอ้โห... วันนั้นมีกำลังวังชาอย่างมากหลาย ดึกแล้วยังไม่หลับไม่นอน ทำงานได้แบบสบาย ๆ

 

ชีวิตนี้ ร่างกายนี้ หากเรามีโอกาสได้ทำความดี ได้เสียสละ จิตนี้ กายนี้จักมี "พลัง"

ชีวิตนี้ ร่างกายนี้ หากอยู่เฉย ๆ ไม่ได้ทำอะไร จิตนี้ ร่างกายนี้ก็จะอ่อนเปลี้ย เพลียแรง

ดังนั้นหากตั้งใจจะทำงานให้ได้มาก ก็ขอรีบเร่งทำความดีให้ "มาก มาก"

เปลี่ยนวันที่ว่างที่ตั้งใจว่าจะเอามาทำงานนั้น เป็นวันแห่งการทำงานแห่งความดี งานแห่งความเสียสละ

พลังแห่งการทำ "ความดี" เป็นพลังที่อัศจรรย์ ทำให้เรานั้นทำงานได้โดยแม้เหนื่อยกาย แต่ไม่เหนื่อยใจ

วันใดที่เราทำความดีมาก มีเวลานอนน้อย วันนั้นจะไม่เพลีย "นอนน้อยแต่อิ่ม"

วันใดที่เราทำความดีน้อย มีเวลานอนมาก วันนั้นจะเพลีย "นอนมากแต่ไม่อิ่ม" ตรรกกะของชีวิตเป็นเช่นนี้

ความสุขในทุกย่างก้าวที่เราได้ทำความดีทำให้ชีวิตเรานั้น "สูงค่า"

การพักผ่อน การหยุด การนอน ร่างกาย ชีวิตนี้นั้น "ด้อยค่า" 

ร่างกายที่มีเรี่ยวแรงทำงานในตอนกลางคืน ก็เพราะเมื่อตอนกลางวันได้ทำความดี

ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงทำงานในตอนกลางคืน ก็เพราะตอนกลางวันไร้ซึ่งการทำความดี มีเวลาว่าง มีเวลานอน

คนที่มีสุขภาพกายที่ดี สุขภาพจิตที่เยี่ยมนั้นเป็นคนที่นอนน้อย ตื่นนาน

เวลาที่ตื่นล้วนแล้วแต่นำไปทำงาน นำไปสร้างความดี มุ่งไปสู่ความเสียสละ

คนที่จะนอนน้อยแล้วอิ่มได้ คือ คนที่ตอนกลางวันทำงาน ทำความดีมาอย่างเต็มที่

แต่คนที่ไม่ได้ทำงาน มีเวลาว่างเยอะ นอนมากอย่างไรก็ไม่อิ่ม...

คนที่มีสุขภาพกายทรุด สุขภาพจิตโทรมนั้นเป็นคนที่ตื่นน้อย นอนนาน

เวลาที่ตื่นก็มุ่งที่จะหาผลประโยชน์จากการหลับนอน เวลานอนก็มุ่งคิดหาผลประโยชน์ในยามตื่น ชีวิตนี้จึงต้องสับสน อลวน

มุ่งหน้าใช้เวลากับชีวิตที่เหลืออยู่นี้ให้มีค่า

นำเวลาแห่งชีวิตที่คิดว่าว่างมาทำความดี แล้วชีวิตนี้จะมีพลังเพื่อทำความดีได้อีกมาก...

[ศุภชัย จะยันรัมย์]

วันใดที่เราทำดีวันนั้นก้รู้สึกสบายใจแถมยังได้รับคำชม แต่ทำไมวันที่เราทำพล่าดถึงได้มีแต่คนประนาม