กวีวรรคทอง (๗๗) หวาดภัย

กวีวรรคทอง (๗๗)  หวาดภัย

            จะพูดไปใยเล่าว่ารักชาติ

รักราษฎร์ เพื่อราษฎร์ ให้ราษฎร์ขำ

ป่วยการพูดป่วยการคิดให้เปลืองคำ

ราษฎร์หน้าคล้ำอย่าย้ำมากไม่อยากฟัง

ใครยิ่งใหญ่ใครอยากโกยก็โกยเถิด

ยังจะเลิศกว่าหลอกล่อก่อความหวัง

เดี๋ยวออดอ้อนเดี๋ยวปลอบโยนเดี๋ยวปึงปัง

ทำเหมือนดังเขาเห็นราษฎร์เป็นควาย

เพียงร้อยแดดร้อยไอภัยธรรมชาติ

ประชาราษฎร์อ่อนเพลียเสียเหลือหลาย

หากเพิ่มร้อนจากภัยรัฐผูกมัดกาย

ราษฎร์คงวายกลายเป็นผง...ลงเกลือกดิน

                                    จาก หวาดภัย

บันทึกหลังบทกลอน

เมื่อคนยังมีชีวิตอยู่ เราก็วัดอำนาจและคุณค่าของเขาจากการกระทำ

หรือลักษณะเฉพาะตัวต่าง ๆ ที่เลวที่สุด

แต่พอเขาตายลง 

เราก็จำได้และวัดเขาจากสิ่งที่ดีที่สุดของเขาเท่านั้น

 

 

                                    นลินี