คนไม่สำคัญ
สวัสดีครับสมาชิกทุกท่าน
บล็อกใหม่ผมนี้จะรวบรวมภาพถ่ายที่ผมเก็บไว้มาให้ชมพร้อมคำบรรยายเล็กน้อยนะครับ เพราะยังหลงเสน่ห์ภาพนิ่งมากๆ เก็บไว้คนเดียวมันยังไงไม่รู้ เอามาแบ่งๆกันดูดีกว่า เผื่อจะได้คำแนะนำดีดีให้ผมได้ถ่ายรูปต่อไปอย่างมีความสุขครับ :)
บันทึกนี้เอาภาพ "คน(ที่เรามักคิดว่า)ไม่สำคัญ" มาฝากครับ ท่านๆเหล่านี้เราเห็นกันได้ทั่วไปตามท้องถนนและซอกหลืบมุมเมือง บางทีเราอาจมองไม่เห็นเค้าด้วยซ้ำทั้งๆที่มีตัวคนและมีความสำคัญเช่นเดียวกันไม่ต่างจากเราเลย
ลองเข้าไปสนทนากับบุคคลเหล่านี้ดูนะครับถ้าวันไหนว่างๆ อาจได้แง่มองดีดีจากคนไม่สำคัญเหล่านี้ก็ได้ หรือถ้าไม่ได้อะไรเลย อย่างน้อยก็ปราถนาให้เค้าเหล่านี้รู้สึกดีกับเรา ไม่รู้สึกแปลกแยกจากสังคมมากกว่าที่เป็นอยู่ก็พอเพียงแล้วครับ :)
ภาพชุดลุงพร
คุณลุงคนแรกนี้ชื่อลุงพรครับ หลังจากได้สนทนากันก็ได้รู้ว่าลุงพรเป็นคนโคราชครับ แต่พลัดถิ่นมาอยู่ที่อุดรธานี เมื่อประมาณ ปี 2500 มาแรกๆนี้เจอนักเลงประจำถิ่นทั้งไล่ทั้งรักมาหลายครั้งหลายครา
จำได้ประโยคหนึ่งแกเล่าให้ฟังว่า สมัยนั้นมีนักเลงกลุ่มใหญ่เดินมาหาเรื่องแก เจ้าหัวหน้าถามว่า ทำไมเข้ามาในถิ่นข้า เอ็งเป็นใคร กล้าดีมาจากไหนวะ นายพรสมัยนั้นตอบไปอย่างซื่อๆว่า "ไม่ได้กล้าดีมาจากไหนหรอกครับ ความยากความจนเท่านั้นเองที่พัดผมมาถึงนี่ " จากนั้นลุงพรก็อยู่อุดรมาจนถึงทุกวันนี้ ด้วยอายุ 85 ปี
ชีวิตวันวันแกปั่นสามล้อถีบคันนี้ที่บรรทุกของใช้จำเป็น ปั่นไปจูงไปในตัวเมือง แต่แกไม่ขอใครกินนะครับ แกบอกว่าจะไม่ทำอย่างนั้นแน่นอน ที่ลุงพรได้อาหารมากินวันวันก็เพราะมีคนใจดีผ่านไปผ่านมาแวะเอาเข้ามาให้ ก็ให้เงินแกบ้าง ยังแข็งแรงมากครับคอนเฟิร์ม :)
ภาพคุณยายเดี่ยว
คุณยายท่านนี้แกไม่ได้ชื่อเดี่ยวหรอกครับ แต่ผมตั้งให้เพราะเห็นแววตาแกดูโดดเดี่ยวมากๆ เราไม่ค่อยได้สนทนากันนาน อีกอย่างแกไม่ค่อยพูดด้วยครับ แกหาตังค์โดยการเก็บขยะขาย และอาศัยอยู่ชุมชนแออัดในอุดรฯ
ผมก็ชวนคุยโน่นนี่ไปเรื่อย แต่ดันไปถามแกเข้าว่า แล้วยายพักอยู่กับใครล่ะจ๊ะ เท่านั้นแหละครับ แกก็เงียบ ไม่พูดซํกคำ สีหน้าเปลี่ยนเป็นเฉยชาขึ้นมาทันที ผมก็รู้แล้วว่าไม่น่าถามอย่างนั้นเลยเรา :(
ผมยังรู้สึกไม่ดีมาจนถึงทุกวันนี้ครับ
ลุงขายไอติม
อันนี้ห่วงกินไอติมมากครับเลยไม่ค่อยได้คุยกัน อิอิ :)
แม่บ้านห้างสรรพสินค้า
อาชีพเบื้องหลังความสะอาดคนเดินห้างครับ :)
คุณยายมาลัยเสี่ยงรักครับ
พอผมบอกว่าเดียวอัดรูปเสร็จแล้วจะเอามาให้นะ
คุณยายตอบว่า " ได้...ส่งโทรเลขมาเลย "
ผมตอบ " ........?!?!?!? " :)
ขอบพระคุณมากๆครับที่เข้ามาชม ผมจะมีภาพต่างๆมาให้ดูอีกเยอะครับ รอดูนะ :)
ความเห็น (20)
ทุกคนมีคุณค่าในตัวของตน มีสิทธิเท่าเทียม เพียงแต่ว่าจะรู้ค่าของตัวเองหรือไม่เท่านั้นเอง...ภาพคุณตาคุณยาย เป็นตัวอย่างที่ดีให้คนที่ท้อแท้และมีพละกำลังมากมาย....ขอเพียงทำตนให้สุจริตคะ
- เยี่ยมมากเลยค่ะ
- อายุที่เพิ่มขึ้นคือประสบการณ์ของชีวิตที่ได้สะสมเอาไว้
- มีคุณค่ามาก
- เราคนรุ่นหลังต้องหมั่นให้กำลังใจและใส่ใจท่านให้มาก
- บันทึกต่อนะคะ พี่จะมาติดตาม
สวัสดีครับคุณครูแอน
ขอบคุณมากครับที่แวะมาเยี่ยมชม
จริงอย่างว่าครับที่เราเท่ากัน แม้จะเหลื่อมล้ำบ้างนิดหน่อย แต่เราต้องไม่ดูถูกกันและเห็นค่าของตัวเองเยอะๆครับ :)
คุณครู วรางค์ภรณ์ เนื่องจากอวน ขอบคุณมากครับที่ชอบ คนรุ่นเราต้องใส่ใจคนรุ่นที่มาก่อนมากๆอย่างที่บอกครับ นึกดูสิครับถ้าเราได้คุยกับคนร้อยคนเท่ากับประสบการณ์เราก็เพิ่มขึ้นตามไปด้วย
ดีใจที่ได้ยินคำนี้จังครับ แล้วผมจะขยันเอามาให้ดูบ่อยๆนะ :)
เห็นไอติมแล้วอยากกินเลยอ่ะ...อ่าๆๆๆ
ผมชอบการถ่ายภาพแนวนี้จังเลยครับ มีเรื่องราวและมีชีวิตด้วย ภาพหนึ่งภาพแทนคำนับร้อยพัน..
ช่วงหลังนอกจากภาพวิวที่ชอบถ่าย ผมเน้นมาถ่ายแคนดิดมากขึ้น มีเสน่ห์ดีครับ
และ สีซีเปียก็ดูทำให้ภาพน่าสนใจมากขึ้น
ภาพสวย คำบรรยายเยี่ยม ครับ :)
สวัสดีครับ คุณ adayday :)
แอบตามเพื่อนผมที่เขียนความคิดเห็นที่ 5 มาครับ ...
ภาพถ่ายลักษณะนี้ คนถ่ายเป็น "นักวิจัยท้องถิ่น" ได้เลยนะครับ
เพื่อนผมคนนี้อธิบายไว้หมดแล้วครับ ... จึงขอแอบดูแล้วเดินจากไป
และจะเดินกลับมาใหม่ ครับ :)
ขอให้กำลังใจในบันทึกต่อ ๆ ไปเลยนะครับ
สวัสดีค่ะ
* แวะมาคุ้ยดูและทักทายค่ะ
* ขอชื่นชมที่คุณมีมุมมองที่ดีและงดงาม
* สุขกายสุขใจนะคะ
สวัสดีครับคุณchipmunks
ไอติม 10 บาทครับ หายอยากทุกทีที่กวักมือเรียก
สวัสดีครับคุณจตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร
ผมสนใจถ่ายแคนดิตมากๆครับ ชอบดูด้วย เสน่ห์ภาพสไตล์นี้มากมายไม่รู้เบื่อจริงๆ :)บังเอิญผมหาแว่นเทเลให้กล้องยังไม่ได้เลยครับ เลยเอาแนวนี้ไปก่อน
สวัสดีครับคุณWasawat Deemarn
มาแล้วเหรอครับ ขอบคุณมากเลยที่มาแวะชม และผมยังตามชมบล็อกของคุณอยู่เรื่อยๆนะครับ ล่าสุดก็ภาพสาวสวยนั่นไง ดูเพลิ๊น เพลิน :)
สวัสดีจ๊าพี่ พรรณา ผิวเผือก (ไม่มีชื่อกลาง)
ขอบพระคุณที่แวะมาที่ห้องนี้อีก ติดตามอ่านบล็อกของพี่เสมอเช่นกันครับ :)
แวะมาชมภาพ..ภาพสวยได้อารมณ์ดีทีเดียวนะคะ
คนไม่สำคัญเหล่านั้น..แต่ส่วนสำคัญในใจของเขาคือควาสุขใจที่ได้จากสังคมแม้เพียงน้อยนิด...เป็นกำลังใจให้ทุกท่านค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณเดย์
ภาพชุดพอลล่าเมื่อไหร่จะมีคะ คริคริ
สวัสดีครับคุณadd และคุณพอลล่า
บางทีต้องเริ่มคุยกับเค้าบ้างน่ะนะครับ เดี๋ยวเค้าจะปฏิเสธและเย็นชากับเราซะก่อน :)
ภาพชุดพอลล่า...........?!?!?!?
อิอิ
ตอบยากจัง เฮอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สวัสดีค่ะน้อง..adayday
- เป็นภาพที่ลึกซึ้ง..กินใจทีเดียว..
- คนเรา..รู้หน้าไม่รู้ใจค่ะ
- จิตใจสำคัญที่สุด..
- ดำแต่นอกในแผ้ว..อิ..อิ..
สวัสดีครับพี่ อมร
ดีใจจัง ขอบพระคุณทุกคำชมที่มีค่านะครับ ผมจะได้รู้ว่าไปถูกทาง มีกำลังใจถ่ายรูปต่อไปครับ :)
แวะมาขอบคุณ คุณ adayday ให้มี....รัก ใน ไดอารี่ เยอะ ๆ นะครับ
แวะมาชมภาพสวยๆด้วยคนค่ะ
สวัสดีครับคุณก้านคอคลับ
แซวหน่อยนะครับว่าเปลี่ยนโฉมรูปใหม่แล้วจำแทบไม่ได้
ที่สำคัญคือชอบเรื่องเล่าของเจอรรี่มากๆครับ อย่างน้อยเราก็จะได้เอามาปรับใช้ได้หลากหลาย มองแง่ไหนก็เจอแง่นั้น :)
ขอบคุณพี่แสงศรีเช่นกันครับ ผมชอบแวะไปฟังเพลงที่บล็อกของพี่นะครับ
รอลุ้นเสมอว่า ต่อไปจะได้ฟังเพลงอะไร :)
และคุณทรายชล ดีใจที่แวะมาชมว่าภาพสวยห้องนี้นะครับ แค่แวะมาผมก็ขอบคุณมากมายแล้ว เดี๋ยวจะแวะไปเล่นด้วยนะครับ :)
มา อุดร ไม่ยอมมาหาพอลล่าเลยค่ะ อด.....เจอเลย ไม่ต้องกลัวนะคะ พอลล่าฉีดยาแล้วค่ะ อิอิ
สวัสดีครับคุณพอลล่า
ตรงนี้แหละครับที่อยากรู้แต่ไม่อยากถาม...ฉีดยารึยังครับ? 555
มาอุดรธานีทั้งที กินแหนมเนืองรึยังเอ่ย? ถ้ายังเดี๋ยวเดย์ป้อนคำนี้เลยครับ อั้มมม!
พลาดได้ไงคะ วีทีแหนมเนือง อิอิ