เมื่อวันที่ ๑๐ มกราคม ที่ผ่านมาซึ่งเป็นวันเด็กแห่งชาติมิกได้ไปทำกิจกรรมที่โรงเรียนวัดย่านซื่อ (ในชั้นอนุบาล)กับชุมนุมที่มิกอยู่ คือ ชุมนุมศิลปการดำรงชีพ โดยมีครูพรรณาพาไป
พอถึงโรงเรียนวัดย่านซื่อเเล้ว...น้องๆนักเรียนที่นั่นให้การต้อนรับกันอย่างดี (แถมขยันอีด้วยละครับ) ๑๐.๑๕ น.โดยประมาณ กิจกรรมของมิกก็ได้เริ่มขึ้นน้องๆ นักเรียนชั้นอนุบาลได้ให้ความสนใจในกิจกรรม ดังนี้
๑ . พี่ครับเล่นเกมนี้เสร็จแล้วให้ขนมหนูหน่อยนะครับ !
๒. พี่ครับผมอยากกลับบ้าน !
๓.พี่......ไอ้นั่นมันเเกล้งผม ! ฯลฯ
เสียงเหล่านี้ล้วนเเต่เป็นเสียงของเด็กผู้ชาย มิกก็ได้คิดว่า "เราทำกิจกรรมไม่สนุกหรือ"
สักพักไม่นานอาจารย์ขจิตได้มาช่วยชีวิตพวกกลุ่มมิกไว้ อาจารย์เขามีเทคนิคทำให้เด็กติดใจและยอมที่จะทำกิจกรรมต่อ
ภาพนีครูพรรณา จิ๊กมาจากพี่กล้วยแขกครับ
ฝากไว้แค่นี้ก่อนนะครับ เสียงออดดังแล้ว
มาเขียนต่อแล้วครับผม..........
พอถึงเวลารับประทานอาหารกลางวัน พวกกลุ่มมิกได้ กลายเป็นคนรับใช้น้องไปทันที่ทันใด และมิกได้คิดในใจว่า"เดี๋ยวก่อน น้องกินอิ่มเมื่อไรพี่จะกินให้เต็มคราบเลย คอยดู !" ไม่นานน้องๆ ก็อิ่มแล้วแยกยายกันไปเล่น
ทีนี้ถึงคราวผมบ้างนะครับในโรงเรียนวัดย่านซื่อนั้นมีร้านอาหารมาตั้งเรียงรายประมาณสัก ๑๒กว่าร้าน มิกก็ได้กินข้าวมันไก่เป็นชามแรก "ทำไมไม่อิ่มละ" ว่าแล้วในเมื่อกินไม่อิ่มมิกก็กินทุกร้านเลย(เพราะมันเป็นของฟรี)
ถึงเวลากลับโรงเรียนบางลี่วิทยา รุ่นพี่ที่ไปด้วยก็ให้มิกเก็บเสบียงที่เป็นอาหารกลับไปกินบ้าน "มิกเก็บโดนัทไปกินบ้าน พี่อิ่มแล้ว พี่ยังไม่ได้กินเลย" ว่าแล้วมิกก็ได้เก็บตามคำสั่ง
ขึ้นรถกลับโรงเรียน ไปถึงประมาณวัดไผ่โรงวัว มิกก็หลับเพราะความอิ่ม เท่านั้นหละขนมที่มิกเอามาได้ถูกโจรกรรมไปโดยรุ่นพี่ที่ขี้อายไม่กล้าเอามา….ขอเผาหน่อยครับ
อ้อ ! ก่อนที่จะกลับมีน้องๆ จากโรงเรียนวัดย่านซื่อถามมิกว่า "พี่จ๊าบ(ครับ).....รักอะไรไม่มากและไม่น้อย" "รักอะไรล่ะ" ก็ "รักเธอเสมอไง..." มิกเอามาเล่าให้ครูพรรณาฟังครูพรรณาเขาหัวเราะก๊ากเลยละครับ
โอ๊ะๆ น่ารักมากคับ
กรรมมีจิงนะ เด็กๆทำไงไว้โตขึ้นไดรับทุกอย่าง
แต่นี่ทำดี แสดงว่า เด็กๆ เป็นเด็กดีใช่ปล่าววววว
ขอบคุณ...
อ.ขจิตมากครับที่เเวะมาเยี่ยมและเอาน้องๆที่น่ารักมาฝาก
ขอบคุณ...
คุณ krutoi มากครับ ที่มาให้คำแนะนำว่า "เวรกรรมมีจริง"