การจัดการความเป็นเลิศทางวิชาการผ่านตำแหน่งวิชาการ

 

          ผลงานที่นำเสนอเพื่อขอตำแหน่งวิชาการน่าจะเป็นตัวชี้วัดที่บอกศักยภาพทางวิชาการของตัวบุคคลได้ไม่ใช่น้อย    ตัวบุคคลที่มีความเด่นเป็นพิเศษควรได้รับการสนับสนุนพิเศษเพื่อสร้างสรรค์ความเข้มแข็งทางวิชาการของมหาวิทยาลัย   ความเห็นแบบ pick the winners และสนับสนุนแตกต่างไปจากคนทั่วไป ตามที่ผมเสนอนี้ จะมีคนไม่เห็นด้วยแค่ไหน ผมอยากฟังความเห็นครับ 

          ผมเกิดคำถามว่า เรามองผลงานวิชาการที่เจ้าของนำมาเสนอประกอบการขอตำแหน่งวิชาการอย่างไร   มันคืออะไร   ผมอยากให้มองว่า มันคือทรัพย์สมบัติที่มีค่าของสถาบัน และของสังคมไทย   ผลงานที่ดี คือทรัพย์สมบัติที่มีค่า เป็น “ทองแท้”    ผลงานด้อยคุณภาพ เป็นทรัพย์อันตราย   คนที่ผลิต “ทองแท้” ได้จริงควรถือเป็นบุคลากรที่มีค่ายิ่ง    และควรได้รับการสนับสนุนพิเศษให้ทำงานแก่สถาบัน และแก่สังคม   วิธีคิดแบบนี้ คือคิดแบบ “ไม่เท่าเทียม” นะครับ   และเป็นการคิดแบบสนับสนุนคนมีผลงานดี   และไม่สนับสนุนคนมีผลงานด้อยคุณภาพ

          วงการมหาวิทยาลัยไทยเรายังด้อยขีดความสามารถในการแยกแยะดังกล่าว    และบางกรณีก็ไม่แยกแยะ   หรือยิ่งกว่านั้นคือเมื่อแยกแยะแล้วกลับสนับสนุนคนด้อยความสามารถ   เพราะใช้แนวคิดว่าคนที่มีความสามารถย่อมช่วยตัวเองได้   ระบบบริหารจึงควรช่วยคนที่อ่อนแอก่อนหรือมากกว่า   วิธีคิดเช่นนี้แหละที่ฉุดรั้งความเจริญก้าวหน้าทางวิชาการของอุดมศึกษาไทย

          ผลงานที่ดี ต้องนำไปสู่การตอบแทนในรูปแบบต่างๆ   ได้แก่ตำแหน่งวิชาการ   เงินเพิ่ม  และโอกาสได้รับการสนับสนุนทรัพยากรในการทำงาน  

          มหาวิทยาลัยมีวิธีกรองหาผลงานที่ดีอย่างไรบ้าง   คำถามนี้น่าจะนำไปสู่การกำหนดให้อาจารย์แต่ละคนเขียนสรุปผลงานของตนประจำปี   เพื่อมหาวิทยาลัยจะนำไปจัดทรัพยากรตอบแทนผลงานเด่น   โดยที่คนส่วนใหญ่ต้องได้รับผลประโยชน์จากข้อมูลผลงานนี้   และผมอยากเห็นการพิจารณาตำแหน่งวิชาการจากผลงานนี้โดยที่เจ้าตัวไม่จำเป็นต้อง “ขอ”   แต่ถ้ารู้สึกว่าตนเองไม่ได้รับการดูแล จะขอเองก็ไม่ห้าม 

 

วิจารณ์ พานิช
๑๐ ม.ค. ๕๒

            

[อนงค์ ลิ้มสกุล]

เห็นด้วยที่สุดคะ คุณค่าของคนอยู่ที่ผลของงาน ผลงานดีควรมีรางวัลแห่งความดีคะ