เส้นทางเมี่ยง-ชา "ศรีนาป่าน-ตาแวน" ตอนที่ ๑

ตามรอยเมี่ยง...

 

               

                  หลายคนคงสงสัยว่าเมี่ยงคืออะไร? รูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร? โดยเฉพาะเยาวชนคนรุ่นใหม่น้อยคนนักที่จะรู้จัก นอกจากจะอาศัยอยู่ในชุมชนที่มีวิถีการผลิตเมี่ยงแบบดั้งเดิม  บางบ้านยังคงผูกพันอยู่กับเมี่ยง เพราะได้รับการสืบทอดวิถีนี้มาจากบรรพบุรุษ อาศัยเมี่ยงเป็นพืชหนึ่งที่คอยเป็นกำลังทางเศรษฐกิจให้กับครัวเรือน ความจริงแล้วเมี่ยงเป็นชาพื้นเมืองชนิดหนึ่งที่พบในประเทศไทย และเป็นชาชนิดเดียวกันกับชาตระกูลอัสสัม เติบโตได้ดีในสภาพป่าดิบเขา และป่าดิบแล้งที่มีความชื้นและมีร่มเงา ต้นชาที่พบมีขนาดเล็ก สูงประมาณ ๕ เมตร มีใบขนาดใหญ่กว่าชาจีน

                หมู่บ้านที่ยังคงมีวิถีผลิตเมี่ยงดั้งเดิมในจังหวัดน่านมาอย่างเหนียวแน่น ก็คงจะเป็นหมู่บ้านศรีนาป่าน-ตาแวน ซึ่งเป็นหมู่บ้านของคนพื้นเมือง ตั้งอยู่ติดเทือกเขาที่กั้นเขตแดนจังหวัดน่าน กับจังหวัดพะเยา ศรีนาป่านเป็นหมู่ที่ ๑ ของตำบลเรือง อำเภอเมือง ส่วนบ้านตาแวนเพิ่งแยกหมู่บ้านทีหลัง  เป็นหมู่ที่ ๔ อยู่ในตำบลเดียวกัน หมู่บ้านทั้งสองอยู่ห่างจากตัวอำเภอเมืองประมาณ ๑๕ กิโลเมตร              บ้านศรีนาป่าน-ตาแวนมีพื้นที่ปลูกเมี่ยง ประมาณ ๕,๐๐๐ ไร่

ตามหลักฐานที่บันทึกจากพ่ออุ้ยหนานอโนชัย วงศ์ราช ชาวบ้านตาแวนซึ่งเสียชีวิตไปเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๗๗ เล่าประวัติบ้านป่าเมี่ยง (ศรีนาป่าน) ว่า บรรพบุรุษของคนในหมู่บ้านอพยพมาจากแถบสิบสองปันนา สิบสองจุไท โดยมีพันธุ์เมี่ยงติดตัวมาด้วย ปลูกไว้ที่สันบวกปู่หนานโน สันบวกแม่เลี้ยงห้วยขาม สันเก๊าหม่าจุก สันขอนดู่     หรือสันป่อเลี้ยงถง นับแต่เริ่มตั้งถิ่นฐานก็มีการทำสวนเมี่ยงสืบต่อกันมา ซึ่งหากนับเอาตามประวัติการสร้างวัดของชุมชนเมื่อปี ๒๐๗๕ หมู่บ้านนี้มีอายุไม่น้อยกว่า ๔๗๕ ปี

ขอขอบพระคุณ

แกนนำศูนย์บริการท่องเที่ยวเชิงเกษตรตำบลเรือง ทุกท่านที่ให้ความรู้

และพี่ถนัด  ใบยาที่เอื้อเฟื้อภาพ