อิสระทางอารมณ์ กระต่ายใต้เงาจันทร์

ดูสิใครอยู่ห้วงลึกล้ำยามค่ำคืน

หยาดน้ำตาเต็มตื้นคืนแห่งฝัน

ยามราตรีหนาวไข้จับในนั้น

โลกก็พลันหมองหม่นคือคนใด

อยู่ในห้วงฝันฉันคนเขียน

ยังเพ้อเพี้ยนขบคิดจมพิษไข้

เหมือนบางทีคลับคล้ายคนทนหายใจ

ซ่อนอยู่ในกริยาเก็บอาการ

ยิ้มให้กับบทเพลงบรรเลงพร

ข้าวยังค้างในช้อนมื้ออาหาร

มือกำแก้วกอดจินตนาการ

ถึงบ้านหลังอ่อนหวานธารแสงดาว

ในบางครั้งเศร้าในสายตาคน

ไหลเปียกปนเปื้อนหน้าเหลือใดกล่าว

แว่วเหมือนเสียงขับขานเนิ่นนานเนาว์

ผ่านเรื่องราวหลากหลายในวันนั้น

เหมือนซึ่งผู้คนทนรับใช้

เหมือนทาสอ่อนไหวในไพรฝัน

บางทีความเหงาเราเท่ากัน

จนบางวันทำคล้ายจะไม่จริง

จงยิ้มให้โลกโชคชะตา

ต่อเวลาวาดวางกับบางสิ่ง

ก้าวไม่ถูกเหมือนใครมาทอดทิ้ง

นี่คือจริงทุกนิยามทุกค่ำเช้า

ในสีหน้าคลับคล้ายคนอมโรค

จิตวิญญาณซึมโศกพิษโรคเหงา

ในบ้านเมืองเรืองรุ่งมุ่งแต่เอา

ยิ้มในเงารื่นในกำไรค้า

เรายังเป็นตัวตนเยี่ยงคนขลาด

ในรังน้อยเยี่ยงทาสไม่ค่อยกล้า

ใช้ปากกาขีดเขียนจินตนา

ผ่านอุราแห่งห้วงดวงฤดี

ด้วยวิญญาณแห้งกรอบหมายปลอบโลก

คนอัปโชคให้ส่วยเซ่นเห็นโลกผี

มาวัดวาดหัวใจใช่ลองดี

เรื่องชั่วดีมันคละเคล้าเจ้าชีวิต

แม้ฝนพร่ำพริ้วผ่านกาลล่วงคืน

อยากหยิบยื่นสิ่งในฝันที่ฉันคิด

ทุกข์ใดเล่าเป็นเงาที่ตามติด

ทุกในจิตคือความคิดในใจตน