ลอง “ตาย” สักวันละห้านาทีชีวิตนี้จะสงบขึ้นอีกมาก…

 

สำหรับชีวิตคนที่ต้องวกวนอยู่ในสังคมอันต้องเวียนวนอยู่ด้วยการงานอันยุ่งเหยิงและสับสน
ชีวิตนี้ต้องใช้ “ความตาย” ไว้เตือนตน เพื่อปลดปลงภาระอันหนักอึ้งออกจากใจ

จิตนี้ ใจนี้ที่ต้องวิ่งวุ่นศึกษา เล่าเรียน ทำงาน หากได้มีโอกาส “ตาย” บ้าง จิตนี้ ใจนี้จะปล่อยและวางภาระได้มาก
เมื่อรู้สึกตัวตื่นแล้วมีเวลาสักห้านาทีก่อนที่จะลุก ให้ลองสมมติตนว่า “ตายแล้ว” เราตายแล้ว ให้ปล่อยวางสิ่งต่าง ๆ ออกจากใจเสีย
หรือระหว่างเดินทาง เมื่อคราที่รถติด หรือนั่งอยู่ในรถ ในเรือ ในเครื่องบิน ก็สมมติตนว่า “ฉันตาย” ฉันต้องตาย ณ บัดนี้แล้ว จิตนี้จะคลายจากภาระลงได้มาก
อาจจะเป็นก่อนนอน เมื่อล้มตัวนอนลงไปแล้ว หลับตาลงเบา ๆ เราสมมติว่าเจ้าถึงแก่ความตาย จิตนั้นจะสงบลงได้อีกมาก

ลองตายเพื่อปล่อยวางภาระต่าง ๆ อันหนัก อันหนาเสีย
ลองตายเพื่อปลดปล่อยความลุ่ม ความหลง ในลาภ เกียรติยศ ชื่อเสียง
ลองตายเพื่อใช้ความตายดับเพลิงจากราคะ โทสะ โมหะ ที่ครุกรุ่นอยู่ในจิตใจ
ลองตายเพื่อ “ฝึกตาย” ครั้นถึงเวลาตายจริงแล้วจิตจะปล่อยไม่คล้องต่ำไปใน “นรกภูมิ”

เอ้า... ตาย ตาย ตาย

อยู่ก็ตาย ไปก็ตาย

หรือแม้นเมื่อเวลาโกรธใครสักคนหนึ่ง เราสมมติว่าตนได้ "ตาย" ตอนนั้นเลยก็ได้ เมื่อจิตรู้สึกได้ว่าตาย ความโกรธที่เหมือนดั่งไฟบรรลัยกันต์นั้นจักสงบลงได้อีกมาก

ถ้าหากชีวิตที่หนักอึ้งเหล่านั้นได้ “ลองตาย” สักเพียงวันละห้านาทีชีวิตนี้จักคลายซึ่งความลุ่มหลง จักปลดปลงภาระที่อันโซ่ทองที่คล้องใจลงได้มาก

ลองตายวันนี้ชีวีจัก “สงบ”

[ผึ้ง]

ท่านพุทธทาสกล่าวว่า

จะตายให้เป็น ต้องเรียนรู้ จะอยู่ให้เป็นด้วย

เตรียมตัวตายให้ดีที่สุดอย่างไร = เตรียมพร้อมสำหรับอยุ่ให้ดีอย่างสุดอย่างไร

การตาย และ การอยู่ เป็นเรื่องเดียวกันเสียแล้ว

ดังนั้น

จะขอ "ตายก่อนตาย" ขอปฎิบัติเพื่อตายจากกิเลส จากการยึดมั่นตัวตน

ยากง่ายอย่างไรก็จะปฎิบัติไป!

[สุชาดา บินยามัน]

หากเปรียบชีวิต คือ มือน้อย และเปรียบปัญหาคือก้อนหินก้อนใหญ่

ในวันที่มือน้อย กับ ก้อนหินต้องมาอยู่ด้วยกัน

คุณคิดว่า คุณควรจะทำอย่างไร ?

ระหว่าง 1. ใช้มือน้อย ๆ กำก้อนหินก้อนนั้นไว้แน่น ๆ

2. ปล่อยก้อนหินไว้อย่างนั้นแหละ

3. นำก้อนหินไปทับกับกระดาษรองนั่งที่กำลังปลิว..

?????????????????????????????????????????????

การตายดังบทความนี้อาจเปรียบได้กับวิธีที่ 2 ปล่อยก้อนหินไว้เฉย ๆ ไม่ต้องไปสนใจมัน

ในยามที่เรามีปัญหา การปล่อยวางอาจจะเป็นการแก้ปัญหาที่ดีที่สุด แยกตัวตนกับ

ปัญหาออกจากกัน แค่นี้ก็เท่ากับว่าเราไม่มีปัญหาแล้ว ? แต่นั่นจะได้ประโยชน์อะไร

หากเราตายแล้วไม่ฟื้น!!

ปัญหาเกิดจากการตัดสินใจที่ผิดพลาด และการตัดสินใจที่ผิดพลาดย่อมทำให้เกิด

ประสบการณ์...

จะดีกว่าไหม ? ถ้าเรานำก้อนหินนั้นมาใช้ให้เกิดประโยชน์ นำวิกฤติมาทำให้เป็น

โอกาส..

ปล่อยชีวิตให้ตายซัก 5 นาที จิตใจที่กำลังพลุกพล่านปล่อยให้มันสงบนิ่ง..

แล้วฟื้นขึ้นมาคิดถึงที่มาของปัญหา พร้อมทั้งวิธีการที่จะไม่ต้องเจอปัญหาอีก

ถ้าคุณคิดได้..นั่นก็แสดงว่าคุณฉลาดเพิ่มขึ้นแล้ว 1 เรื่อง

คุ้มไหม ? กับการยอมตายแค่ 5 นาที หรือคุณจะกำก้อนหินนั้นไว้ตลอดทั้งชีวิต

จนให้มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตคุณ

---- ลองคิดดู ? ---