- คำถามที่ถามมา ไม่ทราบข้อมูลเหมือนกันค่ะ แต่จริงๆแล้วนัยยะสำคัญของการปฏิรูปการศึกษาหรือการปฏิรูปอะไรก็ตาามมันน่ามันอยู่ที่ผลมากกว่าการคำนึงว่าเมื่อไหร่ แต่ก็เห็นด้วยกับอีกคำถามหนึ่งที่เราควรย้อนกลับมาดูว่าที่ได้ทำกันไปนั้นจริงจังพอหรือยัง
- ระบบการศึกษาไทยในมุมมองคนเรียนครู(ที่อาจหาญเรียกตัวเองว่าครูไปแล้ว) อ้อว่ายังห่างไกลดวงดาวนัก คงได้แค่ฝันต่อไปอ่ะค่ะ ว่าซักวันมันจะดีขึ้น เริ่มกันตั้งแต่ค่านิยมเลยจะดีกว่า ต่างชาติเค้ามองคนเป็นครูเหมือนพระเจ้า น่าเคารพสรรเสริญ แต่บ้านเรายังไม่ให้ความสำคัญกับครูมากพอ พูดกันตามตรงเลยก็เหมือนจะเป็นอาชีพสุดท้ายที่จะเลือกทำ เป็นคณะสุดท้ายที่จะเลือกเรียน (คนที่เป็นด้วยใจก็ไม่ว่ากันนะคะ แบบอ้อ ^^ ) ในเรื่องการสอนปกติโดยทั่วไปที่เราทราบกันดีอยู่แล้วว่าเด็กปฐมวัยเนี่ยควรจะได้รับการพัฒนาให้ดีที่สุด เพราะถือเป็นฐานที่สำคัญ แต่ครูปฐมวัยของบ้านเราก็มักจะเป็นคนที่ไม่รู้จะทำอะไร ก็มาเป็นครูซะอย่างนั้น เข้าใจกันไปเองว่าสอนๆไปเถอะ พ่อแม่เอาลูกมาฝากเลี้ยง แทนที่รร.อนุบาลจะเป็นสถานที่กระตุ้นพัฒนาการ เตรียมความพร้อมให้เด็ก ก็กลายเป็นสถานรับเลี้ยงเด็กไปซะอย่างนั้น
- ส่วนเรื่องความเปลี่ยนแปลงนั้น อ้อว่าทุกสิ่งอย่างย่อมมีการเปลี่ยนแปลงเสมอนะคะ แต่อาจจะแทรกตัวอยู่ในความไม่เปลี่ยนแปลง ค่อยๆเปลี่ยนจนเรามองไม่เห็นด้วยตาเปล่า แต่ก็อีกนั่นแหบ่ะค่ะ การเปลี่ยนแปลง เราก็ต้องมองเป็น 2 ประเด็น คือการเปลี่ยนแปลงที่ก่อให้เกิดผลดี และการเปลี่ยนแปลงที่ก่อให้เกิดผลเสีย แฮะๆ ไม่รู้ว่าบ้านเราจัดไปในทางไหนนะคะ
ปล. ขออภัยเจ้าของกระทู้(ศักดิ์พงษ์ หอมหวล) ที่อ้อพูดซะยืดยาวเลย แต่พอดีเนื้อความของกระทู้มันโดนใจมากเลยค่ะ อัดอั้นตันใจมานานเกี่ยวกับเรื่องระบบการศึกษา จริงๆอยากจะพูดมากกว่านี้ แต่เอาไว้ไปเขียนในบล็อคของอ้อเองจะดีกว่าค่ะ แฮะๆ
