หนูไม่มีทางเลือก

          โบอิ้งเป็นโดเบอร์แมนเพศเมียอายุกว่า ๘ ขวบ  เทียบอายุคนก็ ๗๐ ต้นๆ  เดิมเป็นสุนัขของน้องแพท มาอยู่กับลุง-ป้าได้ ๒ ปีแล้ว  

โบอิ้งมีคุณสมบัติดีๆ ของสายพันธุ์โดเบอร์แมนครบถ้วน  คือ ฉลาด ปราดเปรียว ว่องไว  หูไว แต่ตาถั่ว (เพราะความชรา)   เสียงนิดเดียวจะปลุกโบอิ้งตื่นมาวิ่งตรวจตรารอบบ้าน   โบอิ้งเป็นนักล่าชั้นเยี่ยม  เคยจัดการงูเห่ายาว ๒ เมตร  ตัวเงินตัวทองขนาดยาวกว่า ๑ เมตรนับสิบตัว  ตะขาบยักษ์ยาว ๑ ฟุต ที่บังอาจเข้ามายุ่มย่ามในบ้าน   ไม่เว้นแม้แต่บรรดานกที่ลงมาหากินที่สนาม  มีโบอิ้งในบ้านทำให้เราอุ่นใจ

สองอาทิตย์ก่อนโบอิ้งไข้ขึ้นสูง  มีน้ำเหลืองไหลออกมาจากช่องคลอด  สัตวแพทย์บอกว่าเป็นมดลูกอักเสบ  แถมด้วย “ก้อนที่เต้านม”  ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นอะไร  จะฉีดยาให้สัก ๓ วัน  ถ้าไม่ดีขึ้นต้องพาไปโรงพยาบาลสัตว์เพื่อตัดมดลูก 

เราได้ความรู้ใหม่ว่า  มดลูกอักเสบในสุนัขมี ๒ ชนิด คือ ชนิดที่มีหนองไหลออกมาให้เห็น  กับที่ไม่มีหนองไหลออกมา ซึ่งกรณีหลังนี้จะเป็นอันตรายมาก  และสุนัขมักตายเพราะไม่ได้รับการรักษา   และแม้จะรักษาโดยตัดมดลูกแล้ว เขาก็อาจตายจากการติดเชื้อในกระแสเลือด

ฉีดยา ๓ วันแล้ว โบอิ้งไม่ทุเลา  ป้องอาสาพาโบอิ้งไปโรงพยาบาลสัตว์ที่จุฬา 

วันแรกโบอิ้งถูกเอ็กซเรย์  ทำอุลตร้าซาวน์ ตรวจเลือด ตัดชิ้นเนื้อไปตรวจ  แล้วหมอก็วินิจฉัยว่ามดลูกอักเสบ และอาจเป็นมะเร็งชนิด “ลิมโฟม่า” (Lymphoma)   คือมะเร็งต่อมน้ำเหลือง   เราเองก็ไม่เข้าใจเรื่องโรคของสุนัข   แต่ถ้าคนเป็นลิมโฟม่า   การรักษาทางเคมีจะได้ผลดี  ไม่ต้องผ่าตัด 

วันรุ่งขึ้น  หมอนัดไปผ่าตัด  น้องแพทบอกเราว่าผ่าตัดสุนัขไม่น่ากังวลหรอก  วันสองวันมันก็ลุกวิ่งแล้ว  ป้องขับรถพาโบอิ้งไปผ่าตัดโดยมีน้าแพทมาให้กำลังใจ  ก่อนเข้าห้องผ่าตัด  ป้องโทร.มาว่า  หมอถามว่าก้อนที่เต้านมจะให้ตัดด้วยหรือไม่  ลุงเป็นคนตัดสินใจตอบหมอไปตามหลักการว่า  “ถ้าจำเป็น และสามารถตัดได้ก็ตัด”  เป็นการมอบอำนาจตัดสินใจให้หมอโดยเด็ดขาด

ลุงตอบตามแนวการรักษามะเร็งในคนว่า  มะเร็งที่ยังอยู่เป็นที่เป็นทาง  ไม่ลุกลาม ก็เอาออกได้  แล้วใช้การรักษาอย่างอื่นต่อท้าย  แต่ถ้าเนื้อร้ายมันกระจายไปแล้ว  เราจะไม่ไปแตะต้อง  เลือกที่จะใช้การรักษาวิธีอื่นที่ดีกว่าสำหรับคนไข้

บ่ายวันพฤหัส โบอิ้งถูกตัดมดลูก กับ เต้านมไปทั้งก้อน ตัดหูดกลางหลังแถมให้อีก ๒ ก้อน และ  ส่งไปปรึกษา Oncology เพื่อรักษามะเร็ง  

          สามทุ่ม เราขับรถไปเยี่ยมโบอิ้ง 

ที่โรงพยาบาล  มีสุนัขหลายตัวนอนรักษาอยู่บนเตียงคอก โดยมีเจ้าของเฝ้าอาการอยู่ข้างเตียง  เหมือนหอผู้ป่วยยังไงยังงั้น  โบอิ้งที่เคยปราดเปรียว นอนนิ่งอยู่บนเตียง  มีน้ำเกลือแขวนข้างเตียง ที่คอสวมปลอกคอกันเลียแผล  ดูเทอะทะน่ารำคาญ  ฉันเข้าไปบอกว่า  “ป้ามารับกลับบ้าน”  ดวงตาโบอิ้งแห้ง  หวาดกลัวอย่างน่าสงสาร  เราย้ายโบอิ้งลงรถเข็น  ยกขึ้นรถ  ป้องขับรถช้าที่สุดเท่าที่จะช้าได้บอกว่า   “กลัวโบอิ้งกระเทือน”    ฉันขับรถอีกคันตามไปติดๆ

ถึงบ้านเกือบเที่ยงคืน  เราปูที่นอนหนากว่าปกติ เพราะอากาศหนาวมาก วางนอนแล้วห่มผ้าให้  ลุงบอกว่า  “อิ้งดูสงบกว่าตอนที่อยู่โรงพยาบาล เพราะได้กลับบ้าน”

แม้จะยกศีรษะไม่ขึ้น  แต่โบอิ้งก็มองตามเราตลอดเวลา  เรานั่งลูบหัวจนโบอิ้งหลับ  ก่อนจะไปนอน

เคยอ่านเจอนานแล้วว่า  สัตว์มีความต้านทานโรคสูงกว่ามนุษย์ถึง ๒๐๐ เท่า  และเขาจะ “เจ็บปวด” ตามความเป็นจริง  คือ  ไม่มี “จิตปรุงแต่ง”  แบบมนุษย์  นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้มนุษย์แต่ละคนมีปฏิกิริยาต่อความเจ็บปวด และ ความเจ็บป่วยไม่เท่ากัน

สัตว์ที่ป่วยมาก หรือ ปวดมากเท่านั้นที่จะนอนซม

สองวันเต็มที่โบอิ้งนอนนิ่งๆ ไม่กิน ไม่ขยับ  ไม่ส่งเสียง ได้แต่ส่งสายตาเศร้าสร้อยมองเวลาที่ลุงกับป้าเข้าไปนั่งใกล้ๆ  ทำให้เราใจไม่ดี   

วันที่ ๒ หลังผ่าตัด  โบอิ้งกินกล้วยน้ำว้า (ของชอบ) ที่เราบิป้อนแค่ ๒ ลูก กับน้ำเล็กน้อย  ตกค่ำตัวร้อน  หายใจเร็ว คิดว่าเขาขาดน้ำ   โชคดีที่หมอคาเข็มไว้ที่ขา  เราเพียงแต่ต่อสายน้ำเกลือเข้าไป และนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ ราว ๒ ชั่วโมง  ได้น้ำเกลือไป ๕๐๐ ซีซี.

นอนให้น้ำเกลือ  ตาเศร้าๆ มองป้า

วันที่สาม โบอิ้งยกศีรษะตั้งขึ้นมองโน่นนี่ได้  กินได้บ้าง  ตอนเย็นส่งเสียงเห่าสุนัขที่ผ่านหน้าบ้าน  แค่ ๑ โฮ่ง  เป็นสัญญานว่าเริ่มฟื้นตัวแล้ว

          โบอิ้งมีแผลตั้งแต่ท้องยาวไปจรดก้น  แผลส่วนบนคงผ่าลึกลงไปในช่องท้องเพื่อเอามดลูกออก  แผลส่วนล่างเป็นแผลจากการตัดเต้านมเลาะก้อนขนาดใหญ่ออก  ไม่ได้ผ่าลงไปในช่องท้อง  แต่เป็นแผลที่น่าห่วงเพราะหนังดึงรั้งมาก  จากลักษณะแผล เราคาดว่า  สัตวแพทย์ต้องกรีดผิวหนังจากต้นขาลงมาเพื่อเย็บปิดผิวหนังให้ได้  ทำให้บริเวณนี้ตึงมากและลึกเป็นหลุม  ผิวหนังรอบแผลตัดเต้านมแข็งแดงเพราะเป็นเนื้อร้าย  เราห่วงว่าแผลตรงนี้จะไม่ติด  และปริแตกออก  กังวลว่าแผลจะแยกลึกลงไปในช่องท้อง  อาจติดเชื้อในช่องท้องและตายได้

          วันที่ ๔ เราใจชื้นขึ้น  เพราะโบอิ้งเริ่มพยุงตัวลุกยืนได้  กินอาหารได้บ้าง  แต่เราต้องล่ามเอาไว้ไม่ให้เดินมาก  เกรงแผลแยก

          ถึงวันนัดไปให้หมอดูแผล  ป้องกับโบอิ้งหายไปทั้งวัน  หมอรักษามะเร็งเริ่มกระบวนการรักษาด้วยการให้วิตามินซีเข้มข้นเข้าเส้นเลือด  เพื่อ  “เพื่อลดอนุมูลอิสระ ป้องกันการแพร่กระจายของมะเร็ง”  และนัดไปให้วิตามินซีทุกวันศุกร์

          เราไม่เต็มใจนักที่ให้โบอิ้งเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง และด้วยความรู้ที่ยังไม่ชัดเจนพอทำให้เราไม่แน่ใจว่าวิตามินซีความเข้มข้นสูงจะรักษามะเร็งได้ผล   ลุงตัดสินใจว่า  “เราจะรักษาแผลให้หายก่อน  แล้วจะไปคุยกับสัตวแพทย์ด้วยตัวเองในวันฟังผลชิ้นเนื้อ”

          ทุกครั้งที่ล้างแผล  ลุงได้แต่บ่นว่า  “ไม่น่ายอมให้หมอตัดเต้านมเลย  ไม้งั้นอิ้งก็วิ่งปร๋อแล้ว”

          เรากังวลเรื่องแผลไม่ติด และ  ติดเชื้อ   นำเรื่องนี้ไปปรึกษาหมอที่เป็นศัลยแพทย์ เพื่อนบ้านของเรา  หมอรณเคยช่วยเย็บลิ้นลูกสุนัขให้เราเมื่อหลายปีก่อน ตอนที่มันถูกรถชนลิ้นฉีก  หมอเป็นคนรักสัตว์และใจดี  อาสามาดูโบอิ้งให้ถึงบ้านในวันที่ ๘ หลังผ่าตัด

คุณหมอตัดไหมให้โบอิ้ง (โก้มากนะโบอิ้ง  ศัลยแพทย์มือหนึ่งของโรงพยาบาลมาตัดไหมให้เจ้าเชียวนะ)  แผลหลังตัดไหมดีกว่าที่เราคิด  โดยส่วนใหญ่แผลติดดี  มีส่วนที่ลึกเป็นโพรงตรงรอยแผลที่ตึงมากๆ กว้างขนาดเหรียญสิบ ลึกราว ๓ นิ้ว  ลึกมาก

เราได้ความรู้ใหม่เกี่ยวกับการรักษาแผล  คือ เราต้องทำให้แผลชุ่มชื้นเสมอ  ด้วยการใส่ยาพิเศษชนิดหนึ่งที่จะละลายเนื้อตายให้เป็นของเหลวหลุดออกมา เป็นการชะล้างซีรั่ม และเศษเนื้อตายออกมาให้หมด  เปิดโอกาสให้เซลล์ใหม่เจริญเติบโตขึ้นมาแทนที่เนื้อเยื่อที่ตายไป  แผลที่แห้งจะติดกรัง ปิดบนแผล เนื้อเยื่อเติบโตไม่ได้  แผลก็ไม่หาย

หมอรณบอกเราว่า  การตัดเต้านมในคนก็จะมีปัญหาเกิดโพรงใต้แผล  แต่มันจะค่อยๆ ตื้นขึ้น  ไม่ต้องห่วง

ก่อนไป  หมอรณกำชับเราว่า  “พี่เอาสายยางฉีดน้ำล้างในแผลเลย  ไม่ต้องกลัว”  โบอิ้งได้รับยาใส่แผลอย่างดีที่เป็นยาตัวอย่างผลิตใหม่ล่าสุด ๑ หลอด (ราคาแพงจัด) เป็นของกำนัล

ฉันไม่รีรอที่จะทำตามคำแนะนำ  โบอิ้งถูกจับอาบน้ำชำระกายด้วยแชมพูตั้งแต่หัวจรดหาง  ไม่ลืมฉีดน้ำล้างแผลจนสะอาดเอี่ยม

ฉันทำแผลเช้า-เย็นให้ เกือบสิบวันแล้ว โบอิ้งเดินคล่อง  กลับมาเป็นโบอิ้งผู้ปราดเปรียวตัวเดิม ประสาทไว ชอบประจบ และ เห็นแก่กิน  แม้ลุงจะคลำพบว่า  ต่อมน้ำเหลืองของโบอิ้งโตหลายจุด  แต่เราก็เลิกกังวลเรื่องมะเร็ง และการคาดการณ์ของหมอว่าโบอิ้งจะอยู่ไม่นานได้แล้ว

หลังผ่าตัด หมอสวมเสื้อแบบนี้ให้  คงป้องกันไม่ให้รื้อแผล 

กลับมาบ้านเราซื้อผ้ามาตัดตามแบบสำรองไว้หลายตัว  วันไหนไม่สวมเสื้อ

โบอิ้งรื้อแผลที่ทำไว้ดีๆ ออกหมด 

วันอาทิตย์ก่อนโน้น เราไปที่ “เกาะสุนัข” พุทธมณฑล  เพื่อมองหาเพื่อนสี่ขาสักตัวที่เห็นหน้าแล้วถูกชะตา  แต่ปรากฏว่า  คนอื่นๆ ในบ้านไม่ถูกชะตาด้วย  โครงการนี้จึงพับไป  ทุกคนลงความเห็นว่าเราจะหาลูกสุนัขมาเลี้ยง 

ฉันซื้อหนังสือเกี่ยวกับสุนัขมาอ่าน ๒ เล่ม  แล้วพบว่า  มีความรู้มากมายที่เราควรรู้ถ้าเราจะเลี้ยงเขาเป็นสมาชิกในครอบครัว  ไม่ใช่แค่ให้ข้าวกิน และ ใช้งานให้มันเฝ้าบ้าน

เราได้ความรู้ว่า  สุนัขตัวเมียที่ไม่เคยผสมพันธุ์และตั้งท้อง  พออายุเกิน ๗ ปีไปแล้ว  มีโอกาสสูงที่จะเป็นมดลูกอักเสบ  ทั้งนี้เพราะฮอร์โมนโปรเจสเตอโรนทำให้ผนังมดลูกหนา เกิดการอักเสบได้ง่าย

ถ้าเราเลี้ยงสุนัขตัวเมีย และไม่ต้องการให้มีลูก  ควรพาไปให้สัตวแพทย์ “ตอน” คือตัดรังไข่ทิ้งเสีย ก่อนที่มันจะเป็นสัดครั้งแรก

เราคิดว่า  “โหดจัง”  แต่ การทำแบบนั้นจะเป็นผลดีคือ ลดความเสี่ยงที่จะเป็น มะเร็งเต้านม เนื้องอกรังไข่ มดลูกอักเสบ มะเร็งอวัยวะสืบพันธุ์

สุนัขตัวผู้ที่ได้รับการ “ตอน” จะลดความเสี่ยง การติดเชื้อต่อมลูกหมาก  มะเร็งอัณฑะ  ทั้งจะลดพฤติกรรมก้าวร้าวลงได้มาก

เชื่อหรือไม่ว่า  อุบัติการณ์โรคมะเร็งของสุนัขมากเท่าๆ กับคนทีเดียว    

อาหารที่สุนัขกินมีผลต่อการเป็นมะเร็ง  เช่น  เนื้อติดมัน  อาหารแท่งคุณภาพต่ำ (ใส่สีและสารเคมีที่เป็นอันตรายต่อสุขภาพ) การกินขนมกรุบกรอบของคน  การไม่ได้กินผัก ผลไม้  (โอ้ย...ใครจะไปคิดไปถึง)  เหมือนคนเปี๊ยบ

เราควรให้สุนัขกินเนื้อติดมันน้อยลง  ควรให้กินปลา  ผัก ผลไม้  และได้ออกกำลังกาย  (เข้าหลัก ๓ อ. ของกรมอนามัยเป๊ะ  คือ  อ. อาหาร  อ. ออกกำลังกาย  ตัด อ.อารมณ์ไป ๑ อ. บอกแล้วไงว่าสัตว์ไม่มีจิตปรุงแต่ง)

การเจ็บป่วยของโบอิ้งทำให้เราตระหนักว่า  ความรักความผูกพันระหว่างคนกับสัตว์นั้นมีจริง แต่ก่อนนั้น  เราเคยได้ยินว่า  เจ้าของร้องไห้เมื่อเจ้าสี่ขาที่เลี้ยงดูมาต้องจากไป  เราแอบค่อนในใจว่า  “เว่อ”  ตอนนี้เรารู้ว่า ความผูกพันห่วงใยนั้นมีจริงๆ  

เราตัดสินใจว่าจะหาลูกโดเบอร์แมนมาเลี้ยงสักตัว  เพราะทำใจลำบากถ้าไม่ได้เห็นเจ้าตัวโตปราดเปรียววิ่งเข้ามาประจบเวลาที่เรากลับบ้าน  ตอนนี้เรากำลังเตรียมการเพื่อรับสมาชิกใหม่เข้าบ้าน  อย่างแรกที่เราต้องเรียนรู้คือ วิธีแนะนำสมาชิกใหม่ให้รู้จักกับโบอิ้งที่เป็น “เจ้าแม่” ประจำบ้านอยู่เดิม  และหลายๆ เรื่องที่น่าสนุกรออยู่

รวมทั้งการอำลาโบอิ้งแบบไม่ต้องเศร้ามากนัก.

อาทิตย์ที่ ๒๓ พฤศจิกายน ๒๕๕๑

 

 

 

[เพื่อนร่วมทาง]

• เห็นสัจจธรรมเลย "มีเกิด แล้วก็ต้องมีดับไป"
• วันนี้ ก็ทำในสิ่งที่ดีที่สุดก็แล้วกันเน๊อะ

[ดุจดาว ทิพย์มาตย์]

สงสารโบอิ้งจัง...จริงค่ะ..ความรักความผูกพันระหว่างคนกับสัตว์นั้นมีจริง...เคยมีประสบการณ์ที่ต้องดูแลสุนัขเหมือนกัน ไม่ได้รัก แต่มันเป็นความรับผิดชอบ เพราะเอากระดูกไก่ให้เค้ากิน เป็นอะไรก็ไม่รู้ ต้องผ่าไปโรงพยาบาล ผ่าคอ เจ็บอยู่นาน เดินไม่ได้ กินต้องป้อนนม สุดท้ายก็...ตาย...เศร้าไปเลย ร้องไห้เจ็บไปกับเค้าด้วย ... แต่เข็ดแล้วล่ะ...ไม่ชอบความผูกพัน ไม่อยากเจ็บปวดกับการสูญเสีย

[คนพลัดถิ่น~ต้นตอ-natachoei(หน้าตาเฉย)]

• น่าสงสารจังครับ
• ผมล่ะเศร้า
• กรรมครับ สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม พระท่านว่า
• สบายกายสบายใจนะครับ

• 

  เอาข้อคิดดีดี มาฝากครับ

[nui]

สวัสดีหมอนน

เกิดเป็นสุนัขนี่น่าสงสารจัง วันนี้คุยกับน้องจอย บ้านหมอรณ เล่าว่า สุนัขจรจัดที่เข้ามาอาศัยข้าวกินที่บ้านเขากำลังเดือดร้อน เพราะฝ่ายบริหารโทร.มาบอกว่าจะต้องกำจัดสุนัขจรจัดที่เข้ามาในบริเวณบ้านพัก เพราะไปทำความเดือดร้อน (คือเห่า) อันนี้เราเข้าใจนะ แต่วิธีกำจัดของโรงพยาบาลคือ เอาอาหารผสมยาให้มันกิน บ่ายนี้เค้าจะไปคุยกับประธานบ้านพักว่า เอาใส่รถโรงพยาบาลไปฝาก (ปล่อย) ที่เกาะสุนัขจะได้มั๊ย ไปกำจัดแบบนั้น มันบาป และโหดร้ายเกินไป

คนบางคนเลี้ยง พอเบื่อก็ทอดทิ้ง สุนัขก็ต้องเร่ร่อนหาอาหารปะทังชีวิต..มันคือ ๑ ชีวิตนะ

[nui]

สวัสดีค่ะ คุณดุจดาว

เพิ่งอ่านหนังสือมาว่า กระดูกไก่ เป็นอาหารต้องห้ามเด็ดขาดสำหรับสุนัข เพราะกระดูกไก่เปราะ เวลาสุนัขเคี้ยวจะหักเป็นปากฉลาม ทิ่มแทงคอ กระเพาะ เขาจะเจ็บปวดมาก ทำไปเพราะไม่รู้ ไม่ตั้งใจ ไม่เป็นไรนะคะ

ช๊อคโกเลตอีกอย่าง เป็นอาหารมีพิษสำหรับสุนัข แต่ยังหาเหตุผลไม่เจอ ไว้เจอจะมาบอกค่ะ

[nui]

คุณคนพลัดถิ่นคะ ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมโบอิ้ง ตอนนี้ขอไปกู้ชีพสุนัขจรจัดแถวบ้านก่อนนะคะ

[หนุงหนิง]

หนูก้อเลี้ยงสุนัขพันะนี้เช่นกันค่ะ

ซนมากๆๆเรย

น้องโบอิ้งน่าสงสารจังเรยนะค่ะ