เพื่อนเก่า

    วันที่ 21 พย.51 ที่ผ่าน ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะได้ยินเสียงโทรศัพท์มาจากแดนไกล  หลายปีแล้วที่ฉันไม่ได้ยินเสียงของเพื่อนคนนี้  เธอเป็นเพื่อนหญิงที่อยู่ในกลุ่มเดียวกัน  ชื่อของเธอ คือ  อิ๋ง  ชื่อจริง  นิตยา  โพธิ์ชัย  คนทั้งประเทศมีชื่อนี้หลายคนเหมือนกัน  แต่คนที่เกิด 26 มิ.ย. มีคนเดียว  เธอชอบเรียนกฏหมาย  เธอจบรามคำแหง  พ่อ  และน้องสาวก็จบกฏหมายเหมือนกัน  ปัจจุบันเธอทำงานที่ศาลปกครอง  ฉันตื่นเต้นและแปลกใจในคราวเดียวกัน ฉันแค่อยากรู้ว่าเพื่อนยังอยู่ดีและมีความสุข  ถึงแม้ว่าเธอบอกว่า  ยังไม่มีครอบครัว  ฉันก็ไม่แปลกใจ  เพราะผู้หญิงยุคใหม่ในสังคมเมืองอย่างเพื่อนของฉันมีไม่น้อย  ที่สามารถอยู่ได้ด้วยตนเอง  ประเทศไทยในเขตเมืองอาจจะมีบางคนที่มีแนวคิดคล้ายผู้หญิงสิงคโปร์ที่ไม่อยากมีครอบครัว  เพราะต้องมีหน้าที่และความรับผิดชอบเพิ่มมากขึ้นก็เป็นได้  ส่วนฉันก็ได้แต่ยินดีและเล่าเรื่องราวของตนเองและครอบครัว  และได้ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบเพื่อนบ้างให้หายคิดถึง 

    เพื่อนคนนี้ดีกับฉันมาก  นับจากวันที่รู้จักกัน  ไม่มีวันไหนที่เธอจะไม่ดีกับฉัน  บอกตามตรงว่าเพื่อนอาจจะหาได้ไม่ยากสำหรับฉันแต่เพื่อนที่จริงใจและเป็นเพื่อนแท้นั้น  ฉันมีไม่มาก  และอิ๋งถูกจัดอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย  ในกลุ่มเพื่อนเดียวกันตอนมัธยมปีที่ 1 - 6  โรงเรียนสตรีสิริเกศ  กลุ่มเพื่อนสนิทของฉันจะมี  อิ๋ง  น้อย(วราภรณ์ เกษกุล)  ใหม่   หนูผ่อน   ต่าย (นันทิยา  สุขวงศ์  เพื่อนคนนี้รักฉันมากแต่เธอได้ลาจากโลกนี้ไปแล้วด้วยอุบติเหตุทางรถยนต์)  ส่วนตัวฉัน  ยังคงอยู่  ตอนนี้ฉันได้เจอเพื่อน 1 คน  คือ อิ๋ง  ที่เราไม่ได้เจอกันมาประมาณ 5-6 ปีได้   ส่วนน้อย  ไม่ได้เจอกันเลยร่วม 11 ปี  ฉันรู้ว่าเธอทำงานที่ รพ.หัวเฉียว   แต่ไม่รู้ว่าปัจจุบันยังอยู่ที่เดิมหรือเป็นอย่างไรบ้าง  ส่วนใหม่ กับหนูผ่อนไม่เคยเจอกันเลยตั้งแต่จบ ม.6 รวมแต่ 15 ปีพอดีที่เพื่อนทั้งหมดไม่เคยเจอกันอีกเลย  งานเลี้ยงรุ่นของโรงเรียนสตรีสิริเกศครั้งสุดท้ายที่ฉันไปตอนนั้นต่าย(เจ้าแว่นเพื่อนรักของฉันยังมีชีวิตอยู่)  หลังจากนั้นฉันก็ไม่เคยไปอีกเลย  แต่ข่าวว่าเพื่อนคนอื่นๆ ที่อยู่นอกกลุ่ม เขารวมรุ่นกันทุกปี ช่วงปีใหม่  แต่เพื่อนของฉันไม่เคยมา  เพื่อนนอกกลุ่มฉันเจอเขาได้บ่อยๆแต่เพื่อนในกลุ่มฉันไม่เคยเจอกันเลย

    สำหรับอิ๋ง  ฉันได้รับความเมตตาปราณีจากคนในครอบครัวของอิ๋ง  พ่อ  แม่  อิ๋งและน้องๆมาโดยตลอด  นับจากการไปกินข้าวที่บ้านอิ๋งในตอนเลิกเรียน  วันหยุด  หรือวันไม่หยุดตามแต่จะไป  บางทีก็มานอนที่บ้านอิ๋งด้วย ไว้ใจกันมาก สนิทมากๆไม่เคยมีความลับต่อกัน  วันที่ฉันไปสอบ นักวิชาการสาธารณสุข  อิ๋งก็มารับ  ไปนอนพักที่บ้านอิ๋ง  ที่ปทุมธานี  ฉันไปกับ ดร.อารี  บุตรสอน (รุ่นพี่กำลังเรียน ดร.อยู่เลยเรียกไว้ก่อน) ( หลังปี 38-39 พ่อของอิ๋งย้ายครอบครัวเข้าไปอยู่ที่ปทุมธานี เพราะลูกๆต้องไปเรียนที่กรุงเทพ) วันที่รับปริญญาตรี  มสธ.ปี 41 ฉันก็ไปนอนพักที่บ้านอิ๋ง  งานแต่งงานของฉัน  อิ๋งก็มาล้างจานให้ แล้วจะไม่ให้ฉันยกตำแหน่งเพื่อนที่แสนดีและวิเศษที่สุดให้อิ๋งได้อย่างไร  เหตุการณ์ทุกอย่างฉันไม่รู้ว่าจะตอบแทนเพื่อนได้อย่างไร  ฉันพยายามเป็นเพื่อนที่ดี  นำแต่ความสุขใจมาให้   ไปเยี่ยมก็มีข้าวสารไปฝากบ้าง  แต่  ฉันว่ามันยังน้อยเกินไป  ศรีสะเกษ - ปทุมธานี  ความจริงก็ไม่ไกลนะ  แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่า  การไปเจอเพื่อนแต่ละครั้งยากเหลือเกิน  ขนาดฉันไปเรียน  ปริญญาโทที่ ม.รังสิต  จนจบฉันยังไม่สามารถไปพบเพื่อนได้เลย ฉันไม่อยากถูกตำหนิว่าเป็นเพื่อนที่แย่นะคะ  แต่ฉัน  มีแต่หัวใจที่จริงใจ  ความคิดถึงและมิตรภาพที่ไม่มีวันลืมเลือน หากคุณมีเพื่อนรักทีดีกับคุณมากๆ  ตอบแทนเขาด้วยการเป็นเพื่อนที่จริงใจและห่วงใยเขาด้วยใจจริงนะคะ  มิตรภาพระหว่างเพื่อนจะได้ไม่ห่างเหินไป