นักฆ่าความฝัน

อย่างน้อยๆ การไม่ทำตัวเป็น “นักฆ่า” ก็เป็น "นักบุญ" ได้ค่ะ

คุณต้องเคยล่ะน่าที่เวลามีคนช่างคิดเสนอความคิดใหม่ๆ ขึ้นมาในที่ประชุม ก็จะมีคนบางคน หรือหลายคน ขัดขึ้นว่า “โอ๊ย..เป็นไปไม่ได้” “เฮ้อ...ยากนะ อย่าไปยุ่งเลย” “ทำแบบเดิมดีแล้วแหละ”

คุณประภาส ชลศรานนท์ เรียกมนุษย์พันธุ์นี้ว่า “นักฆ่าความฝัน”

เวลาเจอคนแบบนี้ในห้องประชุม คำๆ นี้จะโผล่มา ฉันจะแอบหงุดหงิด แอบพึมพำในใจว่า “มาอีกแล้ว นักฆ่าความฝัน” และจะพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้เป็นนักฆ่า

คุณประภาส เป็นนักคิดนอกกรอบ และน่าจะเป็นนักอ่านตัวยง เขาเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเกมโชว์ของเวิกพอยน์ที่ประสบความสำเร็จสูงมาก

คุณประภาสเขียนหนังสืออ่านง่าย น่าอ่าน สร้างแรงจูงใจ ให้กำลังใจผู้คน

เมื่อปี ๒๕๔๘ คอลัมม์ คุยกับประภาส ใน นสพ.มติชน ประภาสตอบจดหมายผู้อ่าน ผู้อ่านเขียนมาปรารภเรื่องน้องชายที่เรียนจบแล้วไม่ยอมทำอะไรเป็นเรื่องเป็นราวสักที เอาแต่เบรคความคิดที่พี่สาวเสนอไปทุกเรื่อง ประภาสตั้งชื่อเรื่องตอนนี้ว่า “โครงการที่ไม่น่าสนใจ”

คุณประภาสยกบทสนทนาที่พบเห็นในชีวิตประจำวัน ที่ข้อเสนอดีๆ ถูกฆ่าทิ้ง ให้เห็นเป็นรูปธรรมหลายเรื่อง

เขาบอกว่า นักฆ่าความฝันแบ่งเป็น ๒ ประเภท พวกแรก เป็น “นักฆ่าสมัครเล่น” ที่มองอะไรก็เห็นว่าเป็นไปไม่ได้หมด กับพวก “นักฆ่ามืออาชีพ” พวกนี้ต่างจากพวกสมัครเล่นก็คือ “ไม่เพียงแต่มองไม่เห็นความเป็นไปได้แค่นั้น พวกนี้ยังออกโรงออกแรงค้านอย่างจริงจังจนทุกโครงการที่นักฝันคนไหนก็ตามเสนอขึ้นมา เป็นหมันตั้งแต่ออกจากปากแล้ว”

จบด้วยเรื่องเล่า “โครงการที่เป็นไปไม่ได้” ๒-๓ โครงการ ขออนุญาตคุณประภาส (ด้วยความเคารพอย่างสูง) เอามาเล่าต่อบางเรื่องแบบเกือบคำต่อคำนะคะ

เรื่องที่ ๑ โครงการของอากิโอะ

อากิโอะ โมริตะ ประธานฯบริษัทโซนี่ เห็นอีฟูกะ ผู้ร่วมก่อตั้งโซนี่อีกคนหนึ่งหิ้วเครื่องเล่นเทปพร้อมกับหูฟังติดอยู่ที่หูเดินไปไหนมาไหนอยู่เรื่อย อีฟูกะบอกว่า เขาชอบฟังเพลงเป็นชีวิตจิตใจ ไปตรงไหนก็อยากเอาเพลงไปฟังด้วย แต่ไม่อยากเปิดเบาๆ และก็ไม่อยากให้หนวกหูคนอื่นจึงจำต้องใช้หูฟัง

อากิโอะ ได้ยินเข้าก็เกิดความคิดสว่างวาบขึ้นที่จะทำสินค้าออกขาย โดยคิดย่อเครื่องเล่นเทปให้เล็กลง พร้อมหูฟังที่เล็กลงด้วย

แต่ฝ่ายการตลาดไม่เห็นด้วย "จะมีใครที่ไหนโง่มาซื้อเครื่องเล่นเทปที่ไม่มีส่วนของการบันทึกเสียง"

อากิโอะไม่ยอมให้ใครฆ่าความฝันของเขา เขาเชื่อว่าซาวนด์ อะเบาต์นั้นมีไว้เพื่อ

ฟังไม่ใช่เพื่ออัด การจะใส่ส่วนของการบันทึกเสียงลงไปด้วยจะทำให้เครื่องใหญ่ขึ้น

เพื่อไม่ต้องทะเลาะกับฝ่ายการตลาด เขาขอเป้าการขายแค่เพียงปีละหนึ่งแสนเครื่องเท่านั้น และไม่ต้องทุ่มโฆษณาให้สินค้าตัวนี้มากนักด้วย

ปีแรกที่วางตลาด ซาวนด์อะเบาต์ ทำยอดจำหน่ายให้โซนี่มากถึง..สี่ล้านเครื่อง !

เรื่องที่ ๒ วิทยุติดรถยนต์ของ บิล เลียร์

บิล เลียร์ คิดเรื่องวิทยุติดรถยนต์ขึ้นมาครั้งแรก คนรอบๆ ข้างเขาต่างรุมถล่ม

ความฝันของเขาอย่างหูดับตับไหม้ "มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ผู้คนจะติดวิทยุไว้ในรถ เพราะมันจะทำให้คนขับเสียสมาธิได้"

ในที่สุด เลียร์ยอมขายความคิดนี้ให้กับบริษัทกัลวิน แมนูแฟคเตอร์ไป
หลังจากร่ำรวยจากการขายวิทยุติดรถยนต์ บริษัทกัลวินได้เปลี่ยนชื่อมาเป็น โมโตโรลา บริษัทที่เป็นยักษ์ใหญ่บริษัทหนึ่งในวงการโทรศัพท์มือถือตอนนี้

ได้ยินเรื่องแบบนี้แล้วอาจทำให้เรามีกำลังใจที่จะคิด “โครงการที่เป็นไปไม่ได้” ขึ้นมาบ้าง แม้ยังคิดไม่ได้ อย่างน้อยๆ การไม่ทำตัวเป็น “นักฆ่า” ก็เป็น "นักบุญ" ได้ค่ะ.

จันทร์ที่ ๑๐ พ.ย.๒๕๕๑

เขียนใน GotoKnow โดย nui
ใน พักใจ

คำสำคัญ (Tags): #ความฝัน#นักฆ่า#โครงการที่เป็นไปไม่ได้

หมายเลขบันทึก: 222046เขียนเมื่อ 10 พฤศจิกายน 2008 22:17 น. ()แก้ไขเมื่อ 5 มิถุนายน 2014 15:27 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน