กฎแห่งกรรม โดย ท.เลียงพิบูลย์ ๓
กีฬาที่ผิดศีล
แต่พวกนักล่ากลับฉวยโอกาสซุ่มคอยท่ายังไม่ยอมไปเก็บนกที่ตก เพราะรู้ดีว่านกที่บาดเจ็บปีกหักเหล่านั้นจะส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด หรือด้วยความกลัว ในไม่ช้าก็จะมีนกจากทิศต่างๆ ที่ได้ยิน ก็จะบินวนเวียนรอบบริเวณนั้น
บางตัวก็บินลงมาใกล้นกที่บาดเจ็บ พร้อมทั้งส่งเสียงร้องแสดงความเห็นอกเห็นใจ มิได้นึกถึงพญามัจจุราชที่กำลังคอยล่าชีวิตอยู่ เพื่อความสนุกสนาน พวกเราเมื่อเห็นนกมาอีกมากมายที่บินลงมา พอเห็นว่ามากพอแล้วก็ปล่อยกระสุนออกไปอย่างย่ามใจ และพอใจพอสิ้นเสียงปืน นกที่เคราะห์ร้ายถูกกระสุนปืนลูกซองก็หล่นลงมาราวกับใบไม้ร่วง เป็นที่ชื่นชมในฝีมือของเหล่านักล่าชีวิตนกยิ่งนัก
ผมยังสงสัยว่า ปัจจุบันนี้พวกนกทะเลยังมีใจรักพวก บินตามส่งเสียงร้องจะช่วยพวกที่บาดเจ็บเหมือนครั้งก่อนหรือไม่ เพราะอำนาจของเสียงปืนทำลายชีวิตจนเข็ด หรือจิตใจนกอาจเสื่อมไม่รักพวกเหมือนก่อนก็ได้ เมื่อเด็กชาวบ้านมาช่วยเก็บนกรวบรวมนกได้ประมาณ ๗๐-๘๐ ตัวแล้ว เราก็พากันกลับด้วยความภาคภูมิใจในฝีมือ โดยไม่ได้พะวงถึงชีวิตสัตว์ที่ตกเป็นเหยื่อเลย เมื่อหวนมานึกถึงในปัจจุบัน ก็รู้สึกชิงชังตัวเองในอดีตที่ยังคะนองฆ่าสัตว์ตัดชีวิตเป็นกีฬา นึกถึงขึ้นมาเมื่อใดแล้ว รู้สึกเสียวเข้าหัวใจละอายต่อบาปที่แล้วๆ มา
ใน เวลานี้ ผมคิดว่าคนที่คิดว่าการยิงนกตกปลาล่าสัตว์ ถือเป็นเกมกีฬาอย่างหนึ่งที่ไม่บาปคงมีไม่น้อย และคิดว่าเมื่อมีอายุแล้วก็คงมีผู้คิดได้อย่างผมไม่มากก็น้อย และเมื่อนั้นแหละจะนึกชิงชังตัวเองที่ได้ประกอบกรรมทำบาป ขณะที่ยังอยู่ในวัยคะนอง เมื่อเวลาทำบุญผมก็ได้แผ่กุศลทุกครั้งเป็นการใช้หนี้กรรม ถ้ารู้ว่าผิดแล้วยอมรับผิดเช่นนี้บาปกรรมก็คงเบาบางลงบ้าง
สิ่ง ที่น่าเศร้าใจที่เห็นได้ชัดเจนก็คือ เมื่อสมัยก่อนพวกนกต่างๆ เท่าที่เราเห็นแถวบางปูมีมากมาย ตลอดจนนกเป็ดน้ำก็มีจำนวนมากเป็นฝูงใหญ่ๆ เวลาบินผ่านได้ยินสนั่นคล้ายเครื่องบิน และพวกนกทะเลที่เคยได้ยินเสียงร้องอยู่ตลอดเวลาหากินแถวชายฝั่งทะเล ปัจจุบันนี้หาดูได้ยากเต็มที จะมีก็เพียงฝูงย่อยๆ ไม่กี่ตัว เนื่องจากถูกทำลายโดยผู้ที่เห็นการยิงสัตว์เป็นเกมกีฬาของผู้เจริญแล้ว จนค่อยๆ สูญสิ้นไปทีละน้อย
คิดแล้วก็เศร้าใจที่เมืองเรานับถือพระพุทธศาสนา แต่กลับเห็นการฆ่าสัตว์เป็นกีฬาที่สนุกน่าตื่นเต้น ความสนุกสนานเมื่อหนุ่ม ซึ่งนำมายังความเศร้าเสียใจเมื่อแก่ แต่เวลานี้ก็คิดว่าสิ่งใดที่ผ่านไปแล้วก็ให้ผ่านไป เหลือไว้เพียงแต่บทเรียนเพื่อสั่งสอนลูกหลาน
ส่วนเรื่องสัตว์ใหญ่ ผมเคยร่วมทางไปกับเพื่อนๆ ครั้งแรกในชีวิตที่ผมได้เห็นสัตว์ป่าอยู่อย่างอิสระในป่า เวลานั้นผมยังเด็ก แต่เมื่อเพื่อนชวนไปก็อดไม่ได้ ผมยังจำได้ดีว่าครั้งนั้นผมได้นัดหมายไว้กับญาติรุ่นพี่ ซึ่งเป็นลูกของลุงของป้าให้มารับผมที่ปากน้ำเพื่อจะเดินทางไปยิงเก้งและกวาง กันแล้ว ผมกับเพื่อนอีกสองคนก็ขึ้นรถไฟกรุงเทพฯ - สมุทรปราการ เวลานั้นทางสายนี้ยังใช้รถไฟลากรถพ่วงและรถบรรทุกปลา และสินค้าต่างๆ รวมทั้งรถโดยสารยังใช้รถจักรไอน้ำอยู่ ต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงสำหรับการเดินทาง
พอไปถึงปากน้ำเห็นญาติ ของผมได้มารอรับอยู่ก่อนแล้ว เมื่อเราลงจากรถไฟแล้ว ญาติผู้นั้นเป็นผู้นำทางก็พาไปลงเรือจ้างไปขึ้นที่บ้านแหลมฟ้าผ่า แล้วก็พาเราไปพักที่บ้านผู้มีชื่อเสียงผู้หนึ่ง ที่เป็นที่รู้จักรักใคร่กับลุงของผมมาก เราได้รับการต้อนรับจากท่านเจ้าของบ้านเป็นอย่างดี ตลอดทั้งข้าวปลาอาหารซึ่งเป็นของสดที่ได้มาจากทะเลทั้งสิ้น
คืนนั้น เราพักค้างคืนที่บ้านท่านผู้นั้นตำบลนี้ ภายหลังมีชายผู้หนึ่งมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักกันทั่วไปในเมืองไทย โดยมีคำนำหน้าว่าเสือ เขาเคยเป็นที่รู้จักคุ้นเคยกับชาวบ้านแถบนั้นมาก่อน เพราะเคยท่องเที่ยวไปมาในถิ่นนั้นเสมอ
ชายผู้นี้รูปร่างเล็กผิว เนื้อขาวเหลือง สักเลขยันต์เต็มตัว ท่าทางสุภาพเรียบร้อย พูดจาอ่อนหวาน ฝักใฝ่วิชาไสยศาสตร์ มีข่าวลือว่า เป็นผู้ที่อยู่ยงคงกระพัน อาวุธดาบและปืนไม่สามารถจะระคายผิวหนังได้ นอกจากนั้นยังมีคาถานะจังงัง
แม้ จะอยู่ในวงล้อมของเจ้าหน้าที่ก็สามารถจะแหวกวงล้อมหนีไปได้ทุกครั้ง เป็นคนซื่อสัตย์ไม่ข่มเหงรังแกชาวบ้านหรือผู้ที่มีศีลธรรมเคารพนับถือคนดี ชังคนชั่ว จึงเป็นที่รักใคร่นับถือของชาวบ้านทั่วไปไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่
ก่อน ที่จะทำผิดมีชื่อว่าเสือได้ มีกำนันผู้หนึ่งได้พยายามหลอกลวงเชิญไปที่บ้านเลี้ยงสุราอาหารให้ตายใจแล้ว จะนำไปทำร้าย แต่ที่สุดกำนันผู้นี้ก็ต้องจบชีวิตลงเพราะเล่นไม่ซื่อ ต่อมาเจ้าหน้าที่ได้พยายามติดตามเพื่อจะจับตัว มีการล้อมจับและต่อสู้กันหลายครั้ง แต่ก็ไม่สามารถจับตัวได้ จึงได้นามว่าเสือด้วยความจำเป็น
ต่อมาเสือผู้นี้ได้เริ่มปล้นคน ชั่วที่ทำนาขูดรีดบนหลังคน มีทรัพย์สินที่ได้มาโดยไม่บริสุทธิ์ เมื่อปล้นทรัพย์สินและขนข้าวปลาอาหารตามยุ้งมาได้ ก็นำมาแจกจ่ายให้คนชราและคนที่ยากจนเข็ญใจ คนเจ็บป่วยที่ได้รับความทุกข์ยากลำบาก จึงเป็นที่เคารพรักใคร่ของผู้ยากจนและชาวบ้าน ที่รู้ประวัติของเสือจำเป็นผู้นี้ก็รักใคร่นับถือยิ่งขึ้น
เมื่อถูกเจ้าหน้าที่ติดตามจับก็ใช้ตำบลและแถบชายทะเลตลอดตั้งแต่ปากอ่าวไป จนถึงตำบลคลองช่องลมเป็นที่หลบภัย แม้เจ้าหน้าที่จะพยายามติดตามอย่างเข้มแข็งประการใด ก็ไม่สามารถจะจับได้แม้จะได้ประกาศให้รางวัลนำจับเป็นจำนวนมาก ก็ไม่มีใครสนใจ เขาจึงปลอดภัยตลอดมาจนกระทั่งถึงปัจจุบันนี้ ก็ยังไม่มีใครสามารถจะทราบว่ายังอยู่แห่งใด
นี่เป็นเรื่องที่ผม ทราบมาในสมัยนั้น สำหรับโจรทั่วไปขึ้นชื่อว่าผู้ร้ายชั้นเสือแล้ว ก็ไม่มีผู้ใดรอดพ้นไปจากการจับกุม ไม่ว่าการจับเป็นหรือจับตายไปได้ หนีอาญาแผ่นดินไม่พ้น แต่ในชีวิตของผมที่เคยรู้มาว่า โจรผู้ดีชั้นเสือที่รอดจากการจับกุมไปได้เพียงสองเท่านั้น
อีกผู้ หนึ่งเป็นเสือรุ่นก่อนชายผู้นี้จะเป็นเสือเท่าที่ผมทราบ ชายทั้งสองคนมีชีวิตคล้ายคลึงกันเว้นแต่อยู่คนละสมัย แต่ตอนหลังนี้จะเข้าหาเจ้าหน้าที่หรืออย่างไรผมก็ลืม เพราะเวลามันนานมาแล้ว แต่แม้ทางการจะฟ้องร้องลงโทษก็หาพยานยืนยันไม่ได้ แม้เขาจะปล้นก็จริง แต่ไม่ได้เอาทรัพย์มาใช้ส่วนตัว แต่กลับเอาทรัพย์สินนั้นเที่ยวแจกคนยากคนชรา จะรู้จักหรือไม่รู้จักก็ได้รับแจกเท่ากัน และเขาไม่เคยฆ่าเจ้าทรัพย์
ประชาชนที่รู้เรื่องก็เห็นใจ ทางการไม่รู้จะลงโทษประการใด ที่สุดก็ต้องปล่อยตัวไป เมื่อได้เห็นประชาชนนิยมรักใคร่นับถือ ทางการจึงแต่งตั้งให้เป็นกำนันปกคอรงลูกบ้าน ชาวบ้านตำบลนั้นก็ได้รับความสงบสุข ไม่มีโจรผู้ร้ายเข้าไปทำความเดือดร้อนในเขตนั้นอีก ถ้าจำไม่ผิดก็เป็นหมู่บ้านขึ้นกับเมืองนครเขื่อนขันธ์ (ต่อมายุบเป็นอำเภอพระประแดง) ท่านกำนันผู้นี้มีร่างกายล่ำสันผิวดำ ศีรษะเถิกล้าน เวลานี้คนแก่ๆ แถวนั้นคงจะจำท่านกำนันที่เคยเป็นเสือมาแล้วได้ดี
(มีต่อ ๔)
หมายเลขบันทึก: 220667เขียนเมื่อ 4 พฤศจิกายน 2008 10:01 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 19:48 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (6)
นมัสการค่ะท่าน Tukkatummo แวะเข้ามาอ่านธรรม เพื่อขัดเกลาจิตรใจบ้างค่ะ ขอบคุณค่ะ
กราบนมัสการพระอาจารย์
กราบนมัสการเจ้าค่ะ หลวงน้า
หลวงน้าเจ้าขา หลานกำลงงงกับชีวิตในเรื่องของการลงทะเบียนเจ้าค่ะ ขอให้พรุ่งนี้หลานไปคุยกับครูผู้สอนได้สำเร็จด้วยเถิดดดดดดด อิอิ รักษาสุขภาพด้วยนะเจ้าค่ะ เป็นกำลังใจให้หลวงน้าค่ะ..หนูจิ
