วันแรกของหนู...ที่ไปกับคนแปลกหน้า
วันแรกของหนู...ที่ไปกับคนแปลกหน้า
วันที่27 ต.ค 51
โรงเรียนเปิดวันแรก
น้องซิ้นดี้เรียนประจำมา 2 ปี 1 เทอม
แต่วันนี้น้องได้มาอยู่กับคุณแม่แล้วที่บ้านแล้ว
ได้ไปกลับ ไม่ต้องกินนอนที่โรงเรียนอีกแล้ว
น้องบอกเหมือนได้พบสวรรค์จริงๆ
ขนาดนั้นเชียวหรือลูก
โอ๊ยแม่รู้สึก...(เสียใจปะป่นดีใจด้วย)
แต่ทุกอย่างต้องมีการฝึกฝน
เมื่อเราผ่านเหตุการณ์นั้นๆมา
จะทำให้รู้สึกว่าในโลกนี้ไม่มีอะไร
ที่จะทุกข์กับเราไปตลอดกาล
ในเวลาช่วงเหงาๆเศร้าๆทุกข์ๆ
ก็จะได้ข้อคิดกับชีวิตเสมอ
แต่วันนี้....ลูกยิ่งตื้นเต้นมากกว่า
เพราะหนูต้องนั่งรถโดยสาร
ไปโรงเรียนด้วยตนเอง
คุณแม่ไปส่งขึ้น....รถที่ป้ายรถโดยสาร
จากลูกคุณหนู.....ก็ต้องมาฝึก
การเดินทางกับคนแปลกหน้า
ทำให้หนูตื้นเต้นเสียวๆนิดหน่อย
ส่วนแม่ตื้นเต้นมากกว่า
ต้องรีบโทรหาที่โรงเรียนว่า
ลูกสาวถึงโรงเรียนหรือยัง
พอบอกว่า
ถึงแล้วแม่ก็โล่งอกสบายใจ
อะไรที่เป็นครั้งแรกย่อมตื้นเต้นเสมอ
สำหรับทุกคน....
ลูกอย่าว่า...คุณแม่ใจร้ายเลย
น้ำมันยังแพงอยู่...
และเราต้องฝึกเรียนรู้ประสบการณ์ชีวิตด้วยตนเอง
แม่เป็นผู้ชี้แนะ แนะนำ ให้คำปรึกษาและสั่งและสอนได้เท่านั้น
ที่เหลือหนูต้องฝึกฝนด้วยตนเอง
ไม่ใช่...ฝึกทำเฉพาะวิชาที่เรียนในห้อง เรียนเท่านั้น
นี่คือวิชาแรกที่ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ในสังคม
กับคนแปลกหน้า...มากขึ้น
แฮ่ หลอกให้อ่านตั้งนานนึกว่าเรื่องอะไร
ที่แท้...เรื่องของเด็กๆเดินท่างไปโรงเรียน
ด้วยรถโดยสาร
ความเห็น (1)
ชอบข้อคิดดีๆ ที่ว่า "วันนี้ทำได้ดี พรุ่งนี้จะดีมากขึ้น"
ให้เด็กชินกับความสบายมากเกินไป...จะทุกข์มากเมื่อเกิดความ "ไม่สบาย"
เห็นใจหัวอกคนเป็นแม่...ต้องการสอนลูก...Learning by Doing แต่ก็อดไม่ได้ที่จะห่วงแสนห่วง แล้วเด็กๆ จะโตขึ้นอย่างแข็งแกร่ง...
ท้านสุด...เล่าเรื่องเดินทางด้วยรถโดยสาร ได้น่าติดตามดีค่ะ