ฉบับที่ ๑

จำพราก

จดหมายฉบับแรก

๑๓  เมษายน  ๒๕๔๔

กานต์วลี^๑ ที่คิดถึง

                        ตั๋วเครื่องบินอยู่ในมือของผม

พร้อมความทุกข์ระทมเต็มหัวใจ

กับความหลังที่ทิ้งฝากไว้

จะหนีไกล  ไม่กลับมา            

     กานต์ที่รัก  ผมขึ้นเครื่องบิน มาเลเซียแอร์ไลน์  เที่ยวบิน MH ๗๙๓  เวลา ๑๕.๑๕ น. วันนี้เที่ยวบินที่ผมเดินทาง  เป็นเที่ยวบินที่ถูกเรียกว่า เที่ยวบินเที่ยวสุดท้าย (LAST  FLIGHT) เพราะเส้นทางบินเส้นนี้  หาดใหญ่-กัวลาลัมเปอร์ จะถูกยกเลิก  และหลังจากผ่านการบินเที่ยวนี้ ความรักระหว่างเราก็คงจะสิ้นสุดลงเช่นเดียวกัน

     MH ๗๙๓ ทะยานสู่เมฆดำมืดเบื้องหน้า ผมกำลังจะกลับไปสู่ดินแดนแห่งความหลังของสองเรา  กานต์ที่รัก ความรู้สึกดีดี เก่าก่อน กำลังรอผมอยู่ที่นั่น  น้ำตาของผมหลั่งไหลไปตลอดทาง  ทำไมกานต์จึงนำเขาเข้ามาสู่ชีวิตของเรา

     กลุ่มเมฆขาวโพลนอุ้มละอองน้ำก้อนมหึมา  ทำให้ MH ๗๙๓  ส่ายไปมา  หลายคนมีสีหน้าวิตกกังวล  แต่ผมไม่มีความหวาดกลัวอยู่ในจิตใจและไม่รู้ด้วยซ้ำเมื่อเครื่องบินถลาเข้าสู่โพรงอากาศ  เครื่องบินส่ายไปมา..เพราะผมมัวแต่คิดถึงกานต์

     ผมต่อเครื่องบินเที่ยว MH ๑๒๓ เวลาเดินทางเกือบ ๘ ชั่วโมง  ผมพยายามจะสลัดความคิด  ผมรู้เราต่างมีความผิดที่เท่าเทียมกัน  ผมนึกไปถึงคำของ  คาลิล  ยิบราน  กวีเลบานอน ที่เราชื่นชอบ

ความเปล่าเปลี่ยวของฉันเกิดขึ้น

เมื่อผู้คนสรรเสริญความช่างพูดอันผิดพลาด

และติเตียนคุณธรรมอันนิ่งเงียบของฉัน

My  loneliness  was  born

When  man  praised  my  talkative  faults

And  blamed  my  silent  virtues.

สมควรแล้วที่เรา  ต่างสูญเสีย กันและกัน

                        ขอโทษที่จากมากโดยไม่ล่ำลา

                        อภิษฐา

๑.     กานต์วลี   หญิงสาวหน้าตาดี  แต่ชอบใช้ความคิดเร็วและง่าย มักจะทะนงหลงตนว่า ชายทั้งโลกจะยินยอมให้แก่เธอทุกอย่าง