07.เมื่อฉันแก่ตัวลง

มีบทกวีเกี่ยวกับ "แม่" มาฝาก อ่านแล้วคิดไปสองทาง

ทางหนึ่ง คิดถึง "แม่" และ "แม่ของฉันก็แก่ตัวลง" เช่นกัน
ความรู้สึกจากบทกวี บอกฉันว่า...ฉันเคยคิดเช่นนั้น...และฉันรู้สึกผิดต่อแม่...
อยากแก้ตัว และทำดีกับท่าน...เพื่อชดเชยสิ่งที่เคยคิด...เคยทำ

อีกทางหนึ่ง คิดถึง "ตัวเอง" เมื่อ "ฉันแก่ตัวลง"
ฉันหวังจะมีคนเข้าใจ...และได้อ่านบทกวีนี้
เพื่อเข้าใจฉัน...เพราะฉันอาจบอกได้ไม่ดีเท่า...คงมีเพียงแค่นี้ที่ฉันต้องการ...เมื่อฉันแก่ตัวลง.

แล้วคุณล่ะ คิดเช่นไร???

“เมื่อฉันแก่ตัวลง”

เมื่อฉันแก่ตัวลง...ไม่ใช่ฉันที่เคยเป็น

ขอโปรดเข้าใจฉัน  มีความอดทนต่อฉันเพิ่มขึ้นอีกสักนิด

 

ถ้าฉันทำน้ำแกงหกใส่เสื้อตัวเอง...ถ้าฉันลืมวิธีผูกเชือกรองเท้า

ขอให้คิดถึงตอนเธอเด็กๆ ...ที่ฉันสอนเธอหัดทำทุกอย่าง

 

ถ้าฉันเริ่มพร่ำบ่นแต่เรื่องเดิมๆ ที่เธอรู้สึกเบื่อ...ขอให้อดทนสักนิด  อย่าเพิ่งขัดฉัน

ตอนเธอยังเล็กๆ  ฉันยังเคยเล่านิทานซ้ำๆ ซากๆ จนเธอหลับเลย

 

ถ้าฉันต้องการให้เธอช่วยอาบน้ำให้  อย่าตำหนิฉันเลยนะ

ยังจำตอนที่เธอยังเล็กๆ ได้ไหม  ฉันต้องทั้งกอดทั้งปลอบเพื่อให้...เธอยอมอาบน้ำ

 

ถ้าฉันงงกับวิทยาการใหม่ๆ  โปรดอย่าหัวเราะเยาะฉัน...

จำตอนที่ฉันเฝ้าอดทนตอบคำถาม “ทำไม  ทำไม” ทุกครั้งที่เธอถามได้ไหม

 

ถ้าฉันเหนื่อยล้าจนเดินต่อไม่ไหว

ขอ...จงยื่นมือที่แข็งแรงของเธอออกมาช่วยพยุงฉัน... 

เหมือนตอนที่ฉันพยุงเธอให้หัดเดินในตอนที่เธอยังเล็กๆ

 

หากฉันเผอิญลืมหัวข้อที่กำลังสนทนากันอยู่  โปรดให้เวลาฉันคิดสักนิด

ที่จริงสำหรับฉันแล้ว...กำลังพูดเรื่องอะไรไม่สำคัญหรอก 

ขอเพียงมีเธออยู่ฟังฉัน...ฉันก็พอใจแล้ว

 

ตอนนี้ถ้าเธอเห็นฉันแก่ตัวลง...ไม่ต้องเสียใจ...

ขอให้เข้าใจฉัน...สนับสนุนฉันให้เหมือนตอนที่ฉันสนับสนุนเธอ... 

ตอนที่เธอเพิ่งเรียนรู้อะไรใหม่ๆ

 

ในตอนนั้น...ฉันนำพาเธอเข้าสู่เส้นทางชีวิต

ตอนนี้...ขอให้เธอเป็นเพื่อนฉันเดินไปให้สุดเส้นทางของชีวิต...

โปรด...ให้ความรักและความอดทนต่อ...ฉัน

 

ฉันจะยิ้มด้วยความขอบใจ...ในแววตาอันฝ้าฟางของฉัน...

มีแต่ความรักอันหาที่สิ้นสุดมิได้ของฉันที่มีให้กับ...เธอ

 

..........................

จากคอลัมม์ “สะกิดใจ” นิตยสารสารคดี ฉบับที่282 สิงหาคม 2551 หน้า 48

(ขอบคุณนิตยสารดีๆ ที่มีสิ่งดีๆ มาให้คนอ่านเสมอ)