จากก้าวแรก และสุดท้ายที่ใจเป็นสุข

ความเปลี่ยนแปลง กำลังใจ

    หลายวันแล้วค่ะที่ไม่มีแม้กระทั้งเวลาว่างเข้ามาเขียนบันทึกเลยค่ะ สถานการณ์บ้านเมืองทุกวันก็ยังเต็มไปด้วยความขัดแย้งจนบางครั้งตัวดิฉันเองก็รู้สึกชินๆนั้นคือชินกับความน่าเบื่อ  ซึ่งเมื่อมองกลับมาที่ตัวดิฉันเองก็ถามตัวเองซ้ำๆว่าเบื่อเพราะอะไร คำตอบก็คือทำไมไม่ตกลงกันชักทีเรื่องมันจะได้จบ  หากไม่มีก้าวแรกของความร่วมมือจะมีก้าวต่อไปได้อย่างไร  พยามยามเถอะนะค่ะวิงวอนค่ะเรื่องเครียดๆจะได้หายไปจากสังคมไทยเสียที

    สัปดาห์ที่ผ่านมาถือว่าเป็นสัปดาห์แห่งความเหนื่อยล้าจากการทำงานจริงๆเลยค่ะนั้นอาจจะเป็นเพราะความเหนื่อยมาพร้อมๆกันคือเหนื่อยทั้งกายและใจ  ทำให้ได้คิดเช่นกันว่าความเปลี่ยนแปลงนี่ช่างเป็นสิ่งที่ไม่ชอบเอาเสียเลย   คิดวนไปวนมานึกถึงหนังสืออยู่หนึ่งเล่มที่เพื่อนรุนพี่คนหนึ่งทำงานวิจัยเกี่ยวกับการพัฒนาองค์กรให้ยืมอ่าน ชื่อเรื่องใครเอาเนยแข็งของฉันไป   พยายามคิดนะค่ะว่าเรากลัวการเปลี่ยนแปลงหรือ วนไปวนมาและในที่สุดก็ได้คำตอบให้กับตัวเองว่า  ไม่หรอกดิฉันไม่เคยกลัวความเปลี่ยนแปลง  หน่วยงานของท่านพิจารณาให้คนทำงานในจุดต่างๆอย่างไร สมัครใจหรือบังคับ    และดิฉันอยากได้ความคิดที่หลากหลายทั้งข้อดีข้อเสียค่ะเพราะหากดิฉันมองและคิดตอนนี้คิดว่าความคิดดิฉันคงไม่มีความยุติธรรมให้กับความคิดตรงข้ามไปซะแล้วค่ะ  

  หยุดเรื่องเครียดไว้เถอะค่ะช่วงเวลาแบบนี้นึกถึงเพลงๆหนึ่งเพราะนะค่ะหลายท่านคงเคยฟังค่ะ  ฟังแล้วอบอุ่นบอกไม่ถูกค่ะ  ไม่แน่ใจชื่อเพลงค่ะนานแล้วหล่ะ จดหมายจากพระจันทร์

 

สวัสดีดวงตะวัน คืนนี้มีดาวเต็มฟ้าทอประกาย
ภาระฉันจึงไม่มีมากมาย พอมีเวลานั่งเขียนถึงเธอ

อยู่สบายไหมตะวัน เราไม่ค่อยได้เจอกันเลยใช่ไหม
ทั้งๆที่ฟ้าเดียวกันนั้นใกล้ แต่เพราะภาระของเราต่างกัน

* แม้จะไม่ได้พบเจอเธอ ก็รู้เสมอว่าเธออยู่ตรงไหน
และฉันก็รู้ว่างานเธอหนักเพียงใด เธอต้องดูแลใครๆ มากมาย

** อยากบอกเธอว่าคิดถึง มีฉันซึ่งยังเป็นห่วงเสมอ
แม้ฉันไม่รู้เมื่อไรจะพบเธอ แต่ฝันถึงเธอทุกคืน


รู้ไว้พระจันทร์ดวงนี้รอพบเธอ และคิดถึงเธอเหลือเกิน

 

   หากคนที่ทำงานหนักท่านใดเหนื่อยและท้อ ถ้าหากดิฉันสามารถเป็นกำลังใจให้ได้  ดิฉันเป็นกำลังใจให้ทุกคนค่ะ  เพราะเชื่ออีกเช่นกันค่ะว่าหากเราทำงานในหน้าที่เราอย่างดีและบริสุทธิ์ใจแล้วสิ่งที่เราจะได้กลับมาแน่ๆคือความสุขใจ  ความภูมิใจที่เรารู้สึกได้เองดิฉันเชื่อว่าทุกท่านคงเคยรู้สึกและได้สัมผัสกับความรู้สึกเช่นนั้นแล้ว