กวีวรรคทอง ๑ เสียเจ้า
มิหวังกระทั่งฟากฟ้า
กวีวรรคทอง ๑..เสียเจ้า
เสียเจ้าราวร้าวมณีรุ้ง มุ่งปราราถนาอะไรในหล้า
มิหวังกระทั่งฟากฟ้า ซบหน้าติดดินกินทราย
จะเจ็บจำไปถึงปรโลก ฤารอยโศกรู้ร้างจางหาย
จะเกิดกี่ฟ้ามาตรมตาย อย่าหมายว่าจะให้หัวใจ
จาก เสียเจ้า
อังคาร กัลยาณพงศ์
ปี พ.ศ. ๒๕๐๗
หมายเลขบันทึก: 210618เขียนเมื่อ 22 กันยายน 2008 05:38 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 02:15 น. () สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (2)
รักเจ้า ร้าวราน ปานเฉือน
ดุจเดือน เตือนค่ำ ย่ำเช้า
รักเจ้า รุมเร้า เฝ้าเศร้า
ตะวัน เยือนเย้า เศร้าใจ
ขอบคุณค่ะ
ความรัก ใช่การยึดครอง
แต่บางครั้ง อาจเป็นการเฝ้ามองอย่างเงียบเหงา
เฝ้ามองเธอ ดั่งเงา
ไม่หวังเข้า ยุดยื้อถือครอง
.........
ขอบคุณครับ ครูอ้อยสำหรับกำลังใจ
กานท์กวี