เจ็บกาย สะท้าน จงหาญกล้า
เมื่อเธอ พบทุกข์ รุกเร้า ใจฉัน พลันเศร้า ยิ่งกว่า
ไร้พร พลัง ดั่งพุทธา มิอาจ พัดพา ให้ภัยมลาย
แล้วทาง ไหนกัน ช่วยผันเปลี่ยน ให้ทุกข์ หลบเวียน หลีกไร้
ให้ใจ ของเธอ เบาสบาย ให้ใจ ของฉัน มันเบาตาม
อาศัย ปัญญา พาลัด ทางเอก เด่นชัด ไม่สองสาม
รู้แล้ว ไม่อาจ เอ่ยนาม จึงจำ ใจนิ่ง ไม่ติงเตือน
เพราะไร้ บุญญา มิกล้าเอ่ย ก่อนเคย เสวนา ประสาเพื่อน
หวังเพียง กุศล อันรางเลือน หนุนนำ ให้เพื่อน ได้สุขใจ
เจ็บกาย สะท้าน จงหาญกล้า มืดมน จนปัญญา อย่าหวั่นไหว
โทษกล่าว โอดควรญ จงกลับใจ สงบ ภายใน เถิดน้องยา
มองโลก ด้วยใจ บริสุทธิ์ เจ้าจะพบ กับจุด ที่เหนือกว่า
ผีเทพ อมุษย์ และมารา จะอิจฉา จะบีฑา ก็ช่างมัน
เพียงน้อง สงบ จะพบรัก เพียงใจ น้องแน่นหนัก จะพบว่า
ธรรมชาติ รักน้อง ดั่งมารดา ดูแล ด้วยเมตตา มิเสื่อมคลาย
พี่นี้ แท้จริง คือความว่าง ปัจจัย หลายอย่าง ก่อเกื้อให้
สื่อสาร กับน้อง ในความนัย ไม่ห่างไกล คือใจ พระอริยา
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น