นิทานเรื่องเล่า ที่ ๑
ชายผู้รำคาญเงาและรอยเท้าของตนเอง
มีชายคนหนึ่งที่รำคาญเงาและรอยเท้าของตนเองไม่ได้ จนคิดจะเอาชนะสิ่งทั้งสองนี้
วิธีที่เขาใช้คือ วิ่งหนีจากสิ่งทั้งสองอย่างนี้ เขาจึงลุกขึ้นและวิ่งหนี แต่ทุกฝีก้าวที่เขาย่างลง
ก็มีรอยเท้าอีกแล้ว โดยที่เงาก็ติดตามไปทุกแห่ง
....เขาเข้าใจว่า เขาวิ่งไม่เร็วพอ เขาจึงวิ่งเร็วขึ้นทุกที โดยไม่ยอมหยุดเอาเลย
ในที่สุดเขาก็ล้มลงและขาดใจตาย
เขาหารู้ไม่ว่า ถ้าเขาแอบเข้าสู่ร่ม เงาก็จะหายไปและถ้าเขานั่งอยู่เสียนิ่งนิ่ง ก็จะไม่มีรอยเท้าเอาเลย
บันทึกจากคนเล่านิทาน
คนเรามักเป็นเช่นนี้ ตะเกียกตะกาย คว้าไขว่ วิ่งหนีสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่ หากหยุดคิด สงบสักหน่อย ชีวิตก็คงจะเปี่ยมสุข
วิเวกเป็นพายุเงียบ
ที่หักรานกิ่งตายแห้งของเราจนหมดสิ้น
แต่มันส่งรากที่มีชีวิตของเราลึกลงสู่ดวงใจ
ของพื้นพสุธาอันมีชีวิตชีวา....คาลิล ยิบราน
ความเห็น (4)
- สวัสดีครับคุณกานท์กวี
- เขา วิ่งหนีเงาและรอยเท้าของตนเอง จนตาย
- หารู้ไม่ หากเขานั่งอยู่ในร่มนิ่งๆ ก็จะไม่มีเงาและรอยเท้าเอาเลย
- สุดยอดครับ
- ขออนุญาตนำไปใช้ต่อ และจะติดตามตอนต่อไปครับ
- ขอให้โชคดีมีความสุขตลอดไปครับ
สวัสดีค่ะคุณกานท์กวี
ได้ข้อคิดที่นำไปใช้ได้อย่างดี จะติดตามมาอ่านอีกค่ะ และขออนุญาตนำไปเล่าให้เด็ก ๆ และเพื่อน ๆ ฟังค่ะ ขอขอบคุณนะคะ ว่าง ๆ เชิญแวะเยี่ยมพวกเราคนบ้านนอกบ้างนะคะ
ชอบค่ะ (นิทานเรื่องเล่าที่ ๑) แสดงว่าจะมีเรื่องต่อ ๆ ไป ใช่มั้ยค่ะ จะตามอ่านน่ะค่ะ
เคยเห็นอยู่คนนึงค่ะ เค้าก็ชอบวิ่งหนีเงาตัวเองเหมือนกัน โชคดีที่เค้าวิ่งอย่างช้า ๆ ก็เลยไม่ตายสักที
ใยมด ก็เลยเอาใจช่วยเค้าค่ะ อยากให้เค้าหยุดวิ่งหนีเงาตัวเองสะที
ขอบคุณน่ะค่ะ สำหรับนิทานดี ๆ
ชอบมากเลยครับ กับข้อคิดจากนิทานดี ๆ
ขอชมเชยในความเป็นยอดนักอ่าน แล้วเล่า(เขียน)ให้คนรักอ่านเช่นกันได้อ่าน
เยี่ยมมากครับ