จงเห็นแก่พ่อแม่แห่งสยาม
ใครก็ว่าใครมีความจงรัก
แล้ววุ่นวายหนักแบ่งพรรคแบ่งฝ่าย
จะเอาอย่างนั้นจะเอาอย่างใจ
เมื่อไม่ได้ก็ไม่ยอมถอย
ใครก็ว่าใครครองใจคน
แล้วใครเล่าโดนผีซ้ำด้ำพลอย
ถูกเคี่ยวเข็นให้เห็นตามคล้อย
เกิดเป็นผู้น้อยต้องพลอยช้ำทรวง
เอื้อมฟ้าหมายดึงลงต่ำ
ด้วยน้ำคำว่าหวงและห่วง
แท้เท็จจริงแล้วชิงช่วง
ทุกข์ใหญ่หลวงคือปวงประชาชน
จงเห็นแก่พ่อแม่แห่งสยาม
อย่าเพียงเห็นตามคำขออันฉ้อฉล
พ่อคงเหว่ว้าแม่คงน้ำตาร่วงหล่น
หากไทยทุกคนโค่นล้มทำลายกันเอง...
9/09/51
(บทเพลงลูกทุ่งมีทำนองแล้ว แนวเพลงช้า ยังไม่ได้บันทึกเสียง)
สวัสดีครับครูชา
กะพี้กำลังทำลายแก่น...ไม่ต้องถึงขวานของนักโค่น...
กลับมาเถอะวันวาน...ลูกหลานรออยู่...
กาฝากมากมาย...เห็นแล้วน่าเวียนหัว
พ่อแม่ก็แก่ชรา...ทิวานี้ต้องทรมาน
อายชาวบ้านทั้งโลก..เจอลูกโหดเข้าหากัน
ฝรั่งแขกจีนเห็นแล้วขำ...ลูกบ้านนั้นไม่สามัคคี
โชคดีครับครู
ตามมาอ่านกลอน/บทเพลง เพราะพริ้งจับใจ แต่ไม่รู้จะจับใจคนอีกหลาย ๆ กลุ่มที่ยังตั้งป้อมไม่ยอมกันซะทีหรือเปล่า......ครูชาคงสบายดีนะครับ....รวมถึงนายช่างใหญ่ด้วย... ไม่ได้มาทักทายกันนานแล้ว....คิดถึงครับ
แวะมาเยี่ยมครับ ...คำงสมมากครับ จะรอฟังเพลงน่ะครับผม
สวัสดีครับท่าน
นายช่างใหญ่ / รัฐเขต เชื้อมหาวัน ครับ
ด้วยความขอบคุณท่านทั้งสองครับ ความรู้สึกเรา ท่าน ก็คงเหมือน ๆ กัน ยากที่จะคลี่คลายปลอดโปร่ง ในเรื่องนี้...
ผมคิดถึงทุกท่านครับ หากภาะระบางอย่างคลี่คลาย คงได้พบกันในบล็อกบ่อยขึ้นครับ
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ คุณ 3. muangkhan
ขอบคุณที่แวะเยี่ยมครับ บันทึกคุณน่าสนใจมากครับ
พึ่งกลับมาบ้าน เด้อ....อาจารย์ ดูนสาดของผมยังอบอุ่นและเงียบสงบ
ภาระงานของครูใหม่ก็เยอะจนเหนื่อยใจ...ถ้าว่างเมื่อไหร่ก็เจอกันในบล็อคครับ
แวะมาทักทาย...ครับผม
สวัสดีครับ