ยังมีสิ่งที่ดีที่งามให้ยึดมั่น

ให้ไปอยู่ที่อื่นที่ไม่ใช่ประเทศไทย...ไม่ไปแน่ 

คิดว่า  หลายๆท่านที่มีความจำเป็นต้องไปพำนักที่ต่างประเทศ  ต้องคิดถึง  แผ่นดินแม่ คือประเทศไทย...แน่นอน

เมื่อวันก่อน ได้พูดคุยกับเพื่อนชาวลาวในMSN  ได้กล่าวถึง  เงินเดือนของครูที่นั่น กับครูไทย  ต่างกันลิบลับ  คิดแค่นี้ ก็มีความสุขแล้ว

ไม่ต้องไปถวิลหา  ถิ่นฐานใหม่  ในยามนี้ ...ไม่คิดแน่

เพราะอะไร...แต่ละคน  ก็จะมีเหตุผลของแต่ละบุคคล  ตามบริบทความจำเป็นพื้นฐานของชีวิต 

*****

สำหรับครูอ้อย  อายุจนปูนนี้  ลูกก็  เติบโต  จนมีการมีงานทำแล้ว  ถึง 2 คน 

จะดิ้นรน  ไปหาที่อยู่ใหม่  คงไม่ไปแล้ว 

ยินดีรับสภาพที่จะเกิดขึ้นกับตัวเองแล้ว  ปรับตัวได้ด้วย ถึงแม้ว่า....จะต้องอยู่ด้วยความหวาด.....ใดใดก็ตาม  

เพราะครูอ้อยมีสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจ  ให้เบิกบานเสมอ 

นั่น คือ  ทางสายกลาง

*****

บ้านแสนสุข หมดทุกข์  อยู่ที่บ้าน

ส่วนการงาน หน้าที่  มีสับสน

ปรับเปลี่ยนได้ ไม่ยาก ไม่อับจน

หน้าที่คน หน้าที่ครู  เรียนรู้ไป

*****

วัดแหล่งธรรม  นำพา กุศลจิต

เป็นมวลมิตร  จิตกุศล  บันดลได้

รักษาศีล  ห้ามใจตน  หลีกพ้นไกล 

ไม่ทำให้  ใครเดือดร้อน  เป็นสุขใจ

*****

*****

มีสิ่งดี  สิ่งที่งาม ตามบ่มเพาะ

โดยเฉพาะ  บ่มจิต  คิดเลื่อมใส

ทำจิตได้  ดูจิตได้ บ่มกายใจ

น้อมจิตให้  มีสุข  ทุกคืนวัน

*****

มีเมตตา  ให้อภัย  หมดสิ้นรัก

โลโภพัก  โมโห  และโทสันต์

หักจริต  ผิดหลักธรรม  น้อมจำนรรจ์ 

ยึดมั่น  รัตน์วร  บวรธรรม

*****

ด้วยความปรารถนาดี

จาก

ครูอ้อย แซ่เฮ