ด้วยลึกๆของใจ...ที่เหนื่อยล้า
ในยามที่อยู่คนเดียว สมองมักชอบคิดในสิ่งที่ผ่านมา... .เหมือนกับมันคอยย้ำเตือนตัวเองตลอดเวลา ความน้อยเนื้อต่ำใจมันคอยสอดแทรกอยู่ทุกครั้ง เมื่อเราอ่อนแอ แม้เราจะพยายามสร้างเกาะป้องกันใจทุกครั้งในยามที่มีปัญหา เพื่อช่วยพยุงใจของเราให้ได้ไม่ให้ล้ม
มักจะถามตัวเองอยู่เสมอว่า "เรามาทำชมรมเพื่ออะไร" มีความสุขไหมที่มาทำในตอนนี้ คำตอบ "ไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด"
- บางครั้งสนุก ดีใจที่ได้ทำ
- บางครั้งทุกข์ร้อน อ่อนแอ เหงาและเศร้าปนกันไป
คอยปลอบใจตัวเองอยู่ลึกๆไม่พยายามแสดงความอ่อนแอออกมา ปลอบใจตัวเองเสมอว่า
"เขาทำได้ เราก็ทำได้สิ" เหมือนกับเย้ยยันตัวเองอยู่ลึกๆ แต่ได้พลังมหาศาล
ในบางครั้งข้าพเจ้าได้รับฟังปัญหาจากคนรอบข้าง เขาก็จะมาพูดปรับทุกข์กับข้าพเจ้าบ่อยๆ โดยส่วนตัวแล้วข้าพเจ้าพูดปลอบใจคนไม่ค่อยจะเป็นซะด้วย ! แต่เห็นเขาแล้วก็อดทุกข์ใจไปด้วยไม่ได้ ก็ได้แต่นั่งฟัง พร้อมกับคิดว่า "จะทำยังไงดีน้าให้เขาบรรเทาทุกข์ได้บ้าง" (คิดไม่ออกซะสิ!!) ก็ได้แต่พาเขาพูดเรื่องอื่นบ้าง พูดเรื่องตลกๆหลังจากที่เขาเล่าแล้ว พูดปลอบใจบ้าง แม้คำพูดจะไม่สวยหรู แต่ข้าพเจ้าคิดว่าหากคนที่เขากำลังทุกข์อยู่ ได้เล่าให้ใครฟัง มีใครฟังเราพูด ก็อาจทำให้เขาสบายใจขึ้น รู้สึกปลอดโปร่งก็เป็นได้ ดีกว่าเก็บงำไว้กับคนเดียว
ข้าพเจ้าก็เช่นกัน หากเวลาทุกข์ใจ การได้คุยกับเพื่อน หรือได้พูดคุยปรับทุกข์กับคนอื่น มันเป็นการปล่อยตัวเอง แล้วจะรู้สึกโปร่งที่ได้พูดออกมา หรือบางครั้งข้าพเจ้าก็จะเขียนคำที่ตัวเองอยากจะพูดออกมาลงในสมุดบันทึกหรืออะไรก็ได้ เป็นการปล่อยใจตัวเอง ทำแล้วรู้สึกดีขึ้นและพร้อมที่จะสู้ต่อไปอีก
ข้าพเจ้าชอบเรียกว่า "เว้นวรรค...ทางใจ"
ทุกวันนี้จากที่ข้าพเจ้าได้เจอกับตัวเอง คนเรามักมีเรื่องเคลียดและปัญหาด้วยกันทั้งนั้น หลากหลายคนก็หลากหลายปัญหา ข้าพจ้าคิดว่า "กำลังใจ" สำคัญที่สุด เราควรมีให้กับ "ตนเอง" และ "คนรอบข้าง" ให้มากที่สุด แล้วคุณล่ะคิดเป็นเช่นไร?
กำลังใจ
ในยามที่ท้อแท้ ขอเพียงแค่คนหนึ่ง จะคิดถึงและคอยห่วงใย ในยามที่ชีวิตหม่นหมองร้องไห้
ขอเพียงมีใครปลอบใจ...สักคน
ในยามที่โลกร้าง ความหวังให้วาด มันขาดมันหายใครจะช่วยเติม เพิ่มพลังใจให้ฉันได้เริ่ม ต่อสู้อีกครั้งบนหนทางไกล
* * กำลังใจ...จากใครหนอ ขอเป็นทานให้ฝันให้ใฝ่ ให้ชีวิตได้มีแรงใจ ให้ดวงใจลุกโชนความหวัง
กำลังใจ...จากใครหนอ ขอเป็นทานให้ฉันได้ไหม ดั่งหยาดฝนบนฝากฟ้าไกล ที่หยาดริน .. สู่พื้นดินแห้งผาก...
ความเห็น (5)
เป็นกำลังใจให้ค่ะ แม้ว่าวันนี้เราจะเศร้ามาก เพราะแมวเราไม่สบายมาก มันไม่ยอมกินข้าว กินน้ำ เราปลุกยังไงก็ไม่ยอมตื่น เราได้แต่ร้องไห้เสียใจ เราเลี้ยงมันมาตั้งนานแล้ว ทำไมเราเรียกยังไงมันก็ไม่ยอมตื่นสะที จนพี่สาวเราเดินเข้ามา แล้วก็พูดว่า "ทำไมไม่เสียบปลั๊กล่ะน้องสาว" ที่แท้น้องMail ก็ไม่ได้ป่วยเป็นอะไรเราแค่ลืมเสียบปลั๊ก สู้ ๆ น่ะค่ะคุณหิ่งห้อย
ตอนนี้เรากำลังร้องเพลงๆเดียวกัน..เป็นกำลังใจให้นะ
สวัสดีค่ะ yaimod
ขอบคุณค่ะ ที่เป็นกำลังใจให้ ค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณลดา
ขอบคุณค่ะที่เป็นกำลังใจให้ ก็จะเป็นกำลังใจให้เช่นกันค่ะ
สู้ๆต่อไปค่ะ
การเรียนรู้ที่จะให้กำลังใจแก่ตัวเอง... ถือเป็นกลยุทธอันสำคัญบิ่งสำหรับการมีอยู่ของชีวิต
แวะมาให้กำลังใจและย้ำให้เชื่อว่า ...
โลกไม่เงียบเหงา ..เพียงเพราะมีคนให้เราได้คิดถึง
(ซึ่งนั่นก็หมายถึง... มีคนที่คิดถึงเรา.งเช่นกัน)