KiWi ตอน โมนา .."ฉันรอคุณ..."
วันนั้นฝนตกอากาศหนาว (ฝนตกอากาศหนาวเป็นเรื่องปกติของที่นี่) เราหนาวมากเสื้อกันหนาวที่เตรียมไปเอาไม่อยู่ ต้องจ่ายเงินซี้อเสื้อราคาแพงมาก แต่ก็คิดว่ามีแกะกลับเมืองไทยเป็นที่ระลึกก็ดี
ที่โรงเรียน Korokaro (เป็นภาษาเมารี) โรงเรียนอยู่บนเขา มีนักเรียนประมาณ130 คน ย่านนี้เป็นย่านคนมีฐานะ และเป็นเรื่องที่น่ายินดีประการหนึ่งคือชาวนิวซีแลนด์ถือว่าชาวเมารี มีเกียรติ มีศักดิ์ศรี เป็นเจ้าของประเทศเหมือนกัน การผสมผสานวิถีชีวิตกับหลักสูตรป็นไปอย่างกลมกลืน เด็กๆพร้อมจะบอกว่า "หนูเป็นเมารีนะคะ "
วันนี้เราจึงพบแม่หนูโมนา (ภาษาเมารีไม่ออกเสียงแบบนี้) เธอมีเชื้อสายเมารี เรียนประมาณชั้นป.4 หน้าตาน่ารักมาก ไกด์ (ไว้จะบันทึกเรื่องไกด์เพราะเหมือนโรงเรียนในฝัน) พาไปที่ห้องเรียน เป็นเวลาบ่าย โมนาและเพื่อนๆกำลังสนุกกับการเรียนแบบบูรณาการ ทุกคนทักทาย "สวัสดี" โมนาก็ทักทายเรา แล้วกล่าวเชิงตัดพ้อว่า " ฉันรอคุณตั้งแต่เช้า" แต่เธอยิ้มนะ เราตกใจนิดหน่อยเพราะโปรแกมที่จะมาที่นี่เป็นเวลาบ่าย ไกด์บอกว่า
" เด็กๆตื่นเต้น เมื่อรู้ว่าจะมี คนไทยมา " เรามองไปรอบๆห้อง เห็นแผนที่ประเทศไทย เด็กๆบอกว่ารู้จักประเทศไทยนะ รู้จักประเทศจีนด้วย (วันนั้นตรงกับการแข่งขันกีฬาโอลิมปิคที่ปักกิ่ง) เด็กเรียนรู้ทั้งจีน ปักกิ่ง กีฬา จากข่าว รู้จักประเทศไทย จากแผนที่ จาก Internet จากเพื่อนเล่า เพราะครูให้การบ้าน เด็กบางคนมีญาติ หรือผู้ปกครองไปเมืองไทย เลยมีเรื่องมาเล่าสู่เพื่อนๆฟัง(บรูณาการเต็มที่)
โมนาจูงเราไปที่ C0MPUTR เธอโชว์ผลงานของเธอ เธอบอกว่าตั้งใจจะสอนภาษาเมารีให้เรา (จำไม่ได้แล้วยอมรับในความชรา) เธอให้เราดูภาพที่เธอโหลดมาจากInternet เป็นภาพวัดอรุณ (เด็กบ้านเราคงรู้จัก) รถตุ๊กตุ๊ก และรวบรวมคำศัพท์ภาษาเมารี เธอร้องเพลง และให้เราร้องตาม (เรื่องเพลงก็มีเรื่องที่ต้องบันทึก ติดตามนะคะ) เธอน่ารักจริงๆ เราสองคนกล่าวอำลาอย่างอาลัย
ความเห็น (1)
สวัสดีปีใหม่ 2552
