รู้แต่ว่า กู่เจิง เป็นเครื่องดนตรีชนิดหนึ่ง อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง
สองวันก่อนได้รับ e-mail ชวนไปร่วมฟังบรรยายและฟังดนตรีกู่เจิง ที่ชมรมพัฒนาจิตจะจัดในเย็นวันพุธที่ 3 ก.ย. ถ้าเป็นเมื่อก่อน อาจจะไม่มีแรงบันดาลใจอยากไปฟังเท่าไหร่ เพราะไม่มีความสนใจ แถมต้องเดินข้ามถนนไปฝั่งสำนักงานใหญ่ มันไกลมากในความรู้สึก (ของคนขี้เกียจเดิน)
เมื่อนาฬิกาเดินเข็มเป็นเวลา 5 โมงเย็น เฮ้อ จะไปหรือไม่ไปดีหนอ วันนี้ประชุมทั้งวัน มีเรื่องต้องสะสางเต็มไปหมด เพราะความหาเรื่อง หางานมาใส่ตัว จนพัวพันแกะไม่ออก ผ่านไปสิบห้านาทีแล้ว ใช้เวลาเดินกว่าจะไปถึงห้องบรรยายอีก สิบนาที เอ้า รับปากน้องผู้จัดไว้แล้ว ถ้าไม่ไปก็เสียผู้ใหญ่ ไม่รักษาคำพูด คิดได้ดังนั้นสองเท้าก็พาร่างท้วมๆ เดินไปถึงห้องสัมมนา เป็นเวลาเกือบ ห้าโมงครึ่ง เจอน้องผู้จัดยืนยิ้มเผล่ อยู่หน้าห้องเห็นมาแต่ไกล เมื่อเดินมาถึง น้องบอกว่า เล่นเพลงสมัยราชวงศ์ชิงไปแล้วครับ.. อ๋อ เหรอ
ตอนเข้าไปนั่ง อ.หลี่หยาง ซึ่งเป็นครูผู้สอนกู่เจิ้งให้กับเจ้าฟ้าหญิงจุฬาภรณ์ฯ หน้าตาขาว ใส สวยงาม อายุน่าจะไม่เกินสี่สิบห้า แต่งตัวดี น่าชม อ.กำลังเล่นดนตรีกู่เจิ้ง เป็นเพลงอะไรก็ไม่รู้ ขณะนั้นตัวเองกำลังวุ่นวายใจหลายเรื่อง สมองยุ่งไปหมด พอมาได้ยินเพลงบรรเลง แทบจะทนไม่ไหว มันรู้สึกเหมือนกับว่าทำไมเสียงสูงๆ ดังๆ แผ่วพริ้วในบางช่วง จึงเข้ามากระแทกที่หัวใจนไม่สามารถที่จะลืมตาอยู่ได้ ต้องขอนั่งหลับตาสักพัก ครู่หนึ่งเลยต้องหยิบสมุดขึ้นมาขีดเขียนเส้นสายตามเสียงดนตรีพาไป คล้ายกับที่เคยไปอบรม "วาดดนตรีกับจีวัน"
ผ่านไปได้หนึ่งเพลง รู้สึกว่าโล่งขึ้นมากและเริ่มรู้สึกซาบซึ้งกับเสียงดนตรีมากขึ้นกว่าตอนที่เข้ามาแบบมีอะไรอยู่ในหัว ในใจเต็มไปหมด แต่พอเริ่มโล่ง ก็สามารถรับสัมผัสเสียงเพลงบรรเลงได้ดีขึ้น อ.หลี่หยางมีการพูดุคย ตอบคำถามของผู้ที่เข้ามานั่งฟัง ทำให้ได้รับข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องของการดูแลรักษากู่เจิง ราคา การเลือกซื้อ ลีลาการดีดกู่เจิง และประโยชน์ที่ได้จากการเล่นกู่เจิง
ข้อมูลที่ได้รับฟังดูทั่วไป ถ้าไม่คิดมาก ก็อาจจะเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา แต่สำหรับคนผิดปกติอย่างเราได้ข้อคิดเยอะ โดยเฉพาะเมื่อ อ.เปรียบเทียบคนที่ฝึกเล่นมาแบบผิดหลักตั้งแต่ต้น อ.จะไม่อยากรับสอน เพราะเหมือนเวลาเราวาดรูปบนกระดาษสีขาวล้วน จะสนุกกว่า ใช้เวลาน้อยกว่า ไม่ต้องไปเสียเวลาแก้ไข เพราะบางทีแก้ยากมาก เปรียบเหมือนนำกระดาษที่เคยวาดรูปไปแล้ว ต่อให้ใช้ยางลบลบ ออกไป ก็ยังเหลือร่องรอยเดิมให้เห็นอยู่ดีซึ่งจะรบกวนการวาดรูปใหม่ลงไปที่ทำให้ลายเส้นไม่สวยงาม
อีกเรื่องที่ อ.ถ่ายทอดให้ฟังคือ คนเล่นดนตรี ขณะเล่นหากไม่มีสมาธิ ใจลอย หรือมีเรื่องคิดในหัวเยอะอยู่ เสียงเพลงที่ดีดออกมาจะไม่รื่นหู มีเสียงลอย เสียงสะดุด การเล่นดนตรีให้ไพเราะ จึงต้องฟังเสียงที่ตัวเองเล่นด้วย ทำให้ได้ฝึกสติ สมาธิ จนเกิดความสุข ความผ่อนคลาย ช่วยระบายความเครียด หรือสารพิษออกจากร่างกาย เพราะขณะเล่นต้องใช้พลังในการออกลีลาด้วย มิน่าเราเดาอายุอาจารย์ผิดไปเป็นเกือบสิบปี ชักอยากเล่นดนตรีบ้างแล้วสิ ตั้งใจอยู่เหมือนกัน แต่อยากเล่นขิมมากกว่า แต่ไม่รู้ว่าจะสูงวัยเกินที่จะเรียนหรือยัง น่าลองดูเหมือนกัน อาจารย์บอกว่า อ.มีความสุขด้วยที่เวลาไปแสดงที่ไหนคนจะชื่นชมและซาบซึ้งไปกับความไพเราะของเสียงเพลงที่บรรเลงออกมา เมื่อทำให้คนฟังมีความสุขได้ ผู้เล่นยิ่งสุขทวีคูณ
ความเห็น (6)
ตามมาอ่านเกี่ยวกับดนตรีค่ะ
มีฉากหนึ่งในสามก๊ก
ขงเบ้งโดนสุมาอี้ตามมาตีที่เมืองหนึ่ง
สู้ไม่ชนะแน่
ขงเบ้งบอกทหารทำตัวปกติ เปิดประตูเมืองรอ
คว้ากู่เจิงมาเล่น ด้วยจิตใจสงบ
สุมาอี้ได้ฟังจึงประเมินว่าในเมืองเข้มแข็ง จึงเล่นกู่เจิงได้เสียงสงบอย่างนี้ แบบว่าสบายใจ
เลยยกทัพกลับ
ว่ากันว่า กู่เจิงจะบอกจิตใจคนเล่นได้ดีมาก ใจไม่นิ่งเพื้ยนทันที
เลยสนใจดนตรชิ้นนี้มาตั้งแต่ฉากนั้นครับ
ว่าแต่ถ้าขงเบ้งเล่นให้พวกเราฟัง คงไม่รู้อยู่ดีว่าใจเป็นไง ก็ฟังไม่ออกนิ
สวัสดีจ้ะ คุณไม่ประสงค์ออกนาม
ตอนที่ อ.หลี่หยางสอน ก็พูดถึงขงเบ้งเหมือนกัน แต่พูดว่า นักปราชญ์ต้องทำได้ 4 อย่าง หนึ่งในนั้นคือต้องเล่นกู่ฉิงเป็น (ยากกว่ากู่เจิง) ต้องใช้พู่กันจีนเขียนหนังสือและ วาดภาพ ต้องเล่นหมากล้อมเป็น
ก็จริงนะ ตอนฟังก็พยายามใช้ประสาทสัมผัสทางหู อย่างเต็มที่และจินตนาการตามเสียงเพลง รู้แต่ว่าคนเล่นสมาธิ จิตใจจดจ่ออยู่กับตรงหน้าอย่างเดียว ไม่วอกแวก คงเหมือนการเล่นดนตรีแบบ orchestra
สวัสดีค่ะ....ชบา อีกแล้วค่ะ คือว่าอ่านมาน่าชื่นชมมากสำหรับ กระทู้ที่ 1 แต่กระทู้ที่ 3 มีเข้าใจคลาดเคลื่อนค่ะ จริง ๆ เครื่องดนตรีที่ขงเบ้งใช้ลวงสุมาอี้ เป็นกู่ฉิง หาใช่กู่เจิงไม่ค่ะ เพราะนักปราชญ์โบราณ ต้องเรียนศาสตร์นี้อยู่แล้ว ดังนั้น เครื่องดนตรีชนิดนี้คือกู่ฉิง อย่างแน่นอนค่ะ ก็เป็นโอกาสที่ร่วมยินดีและ share ประสบการณ์ร่วมกันน๊ะค๊ะ ชบา ... หากสนใจสอบถามหรือพูดคุยในเรื่องเกี่ยวกับกู่เจิง เรียนเชิญคุยได้ตามที่ mail ค่ะ : [email protected] อะแฮ่ม วันที่ อาจารย์หลี่หยาง ไปบรรยายที่ปูนฯ ชบา ร่วมเหตุการณ์ด้วย รู้สึกเป็นเกียรติประวัติกับตัวเองและรู้สึกมีส่วนร่วมอย่างที่เรียกว่าชาตินี้ไม่มีวันลืมเลือนเสียงกู่เจิง อันแสนไพเราะ ให้เลือนจากหัวใจไปได้เลยค่ะ ขอให้ทุกคนมีความสุขอย่างเช่นชบา น๊ะค่ะ ชบา
เขียนบรรยายได้ดีจังคะ ขนาดฟังพร้อมกันยังไม่สามารถอธิบายได้เท่านี้เลย เขียนอีกนะคะ
สวัสดี ค่ะ ชบาค่ะ
วันนี้มีเรื่องดี ๆ มีแนะนำ ใครอยากรู้ อยากอ่านความเป็นกู่เจิงที่ประวัติศาสตร์อันยาวนาน ต้องมาอ่านที่นี่ค่ะ พี่ pindeva ก็ถือเป็นผู้หนึ่งที่เขียนเกี่ยวกับเรื่องของกู่เจิงได้ดีทีเดียวค่ะ ชบาอ่านแล้วต้องขอคารวะค่ะ