จากสวัสดี ผ่านสะบายดี ถึงซินจ่าว (1 )

เมื่อเดือนตุลาคม 2547ได้มีโอกาสเข้าร่วมโครงการเปิดโลกทัศน์ นักศึกษามหาวิทยาลัยขอนแก่นสู่ภูมิภาคอินโดจีน ณ  สาธารณรัฐสังคมนิยมเวียดนามหรือประเทศเวียดนามครับ  ก่อนอื่นผมต้องขอขอบคุณมหาวิทยาลัยขอนแก่น โดยเฉพาะท่านอธิการบดี รศ.สุมนต์ สกลไชย รวมทั้งผู้คิดริเริ่มโครงการที่เปิดโอกาสให้นักศึกษาของมหาวิทยาลัยขอนแก่น  ได้มีโอกาสเดินทางไปต่างประเทศ เพื่อเปิดโลกทัศน์ให้กว้างไกลลีเรียนรู้เก็บเกี่ยวประสบการณ์ในโลกกว้าง

                การเดินทางในครั้งนี้ประกอบไปด้วยผู้บริหาร คณาจารย์  เจ้าหน้าที่  และนักศึกษาจำนวนหนึ่งที่เป็นตัวแทนในการเดินทางไปนั้นคือ กรรมการบริหารหรือกรรมการดำเนินงานองค์การนักศึกษา  กรรมการสภานักศึกษา นายกสโมสรนักศึกษาจากทุกคณะหรือตัวแทน โดยส่วนตัวเชื่อว่า มหาวิทยาลัย ต้องการให้กำไรและขอบคุณนักศึกษาที่เสียสละ แรงกาย แรงใจ ในการทำกิจกรรมเสริมสร้างหลักสูตร หรือที่เราเรียกว่า “นักกิจกรรม” ที่ได้เหน็ดเหนื่อยจากการช่วยเหลือกิจกรรมของทางมหาวิทยาลัยให้เป็นบัณฑิตผู้กอปรด้วย วิทยา จริยา และปัญญา  โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการพัฒนานักศึกษาผ่านกิจกรรมเสริมหลักสูตร

                การเดินทางไปศึกษาดูงาน  เปิดโลกทัศน์และแลกเปลี่ยนประสบการณ์  ณ  ประเทศเวียดนาม  มีกำหนดในระหว่าง

วันที่  11-15 ตุลาคม 2547 ก่อนเดินทาง 1 วัน(10 ต.ค.47) ฝ่ายเตรียมงานได้จัดการปฐมนิเทศผู้ร่วมเดินทาง ณ ห้องประชุม 1 สำนักงานอธิการบดี  อาคาร 1 รับฟังการบรรยายเรื่องราว ข้อมูลต่างๆ ของประเทศเวียดนามโดย อ.ปรีชา ลักษณะสกุลชัย  อาจารย์คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์  ฟังการให้ข้อมูลและแนวปฏิบัติจากผู้นำทัวร์  จึงจะเล่าคร่าวๆว่า ธงชาติของเวียดนามมีพื้นสีแดงเข้ม ตรงกลางมีดาว 5 แฉก  ซึ่งแต่ละแฉกมีความหมายว่า  ประชาชน เกษตรกร  ผู้ใช้แรงงาน  พ่อค้า  และทหาร/ตำรวจ  สีแดงนั้นมีความหมายว่า  ขยัน อดทน  มีความคิดสร้างสรรค์  กล้าหาญ  รักสันติ  เคารพคุณธรรมและมีน้ำใจไมตรีต่อผู้ที่มาเยือน

                การเดินทางไปเวียดนามครั้งนี้  เป็นครั้งแรกในชีวิตที่จะเดินทางไปต่างประเทศ แม้ไม่ได้ไปประเทศที่เจริญแล้วหรือพัฒนากว่าเรา แต่ในใจก็ตื่นเต้น และดีใจที่จะได้เดินทางในครั้งนี้  เตรียมตัวตั้งแต่ไปทำหนังสือเดินทาง (Passport) กระเป๋าเดินทาง และเตรียมซื้อของฝากให้หลายๆ คน

                11 ตุลาคม 2547 ออกเดินทางจากมหาวิทยาลัยขอนแก่นเวลา03.35น. เพื่อมุ้งหน้าไปยังด่านตรวจคนเข้าเมืองหนองคาย  ณ  สะพานมิตรภาพไทย – ลาว ใช้เวลา 2 ชั่วโมงครึ่ง (06.00 น.) ผ่านพิธีการตรวจคนเข้าเมือง เดินทางไปยังสนามบินนานาชาติ

วัตไต ณ  นครหลวงเวียงจันทน์ ผ่านใจกลางเมืองเห็นผู้คนตักบาตรพระสงฆ์ผู้คนยังไม่พลุกพล่านมากนัก  เพราะยังเช้าอยู่สองข้างทางยังเงียบสงบ  มีร้านขายอาหารเช้า คือ ข้าวจี่ลาว หรือ ขนมปังฝรั่งเศสสอดไส้  (คงต้องหาโอกาสลองชิมสักหน่อย)

                วัดที่ลาวจะสวยและปราณีต เห็นพระสงฆ์เดินบิณฑบาต  ผู้คนตื่นเช้ามาตักบาตรรู้สึกคิดถึงเมื่อครั้งเยาว์วัย ชีวิตแบบนี้ขาดหายไปนานโดยเฉพาะตั้งแต่มาศึกษา ณ มหาวิทยาลัยขอนแก่น

                เมื่อถึงสนามบินก็เช็คอินเพื่อที่จะขึ้นเครื่องบินจากสนามบินวัดไต มุ้งหน้าสู่มหานครฮานอย  เมืองหลวงของเวียดนาม โดยสายการบินลาวขึ้นไปลำเล็กๆ  ผู้บริการหรือแอร์โฮสเตสนั้นสวยดีครับ ใช้ 2  ภาษา คือ อังกฤษและลาว  ภาษาอังกฤษก็ฟังไม่ค่อยออก เจอภาษาลาวของแท้ งงไปเลยศัพท์สูงมาก  “ สบายดี ผู้โดยสารซูผู่ซูคน ขณะนี้...ยนต์กำลังซิเจิดขึ่น...” ฟังไม่ทันไรเครื่องบินก็ยกหัวลำขึ้น อย่างแรกแอบขำอยู่ในใจ เครื่องบินเป็นเครื่องบินเล็ก ชนิดใบพัด เก้าอี้ที่ผมนั่งนั้น เข้มขัดนิรภัยขัดข้องรัดไม่ได้  มาเจอเครื่องบินเก่าๆลำเล็กๆ อีก ยิ่งตื่นเต้นไปใหญ่เลยครับ  และแล้วก็เดินทางถึงเวียดนาม ผ่านท้องฟ้าข้างบนที่สวยงาม  แต่ร้อนเพราะใกล้พระอาทิตย์  ผนวกกับแอร์บนเครื่องบินไม่ค่อยจะเย็นครับ  สักพักได้ยินเสียงประกาศว่า  เครื่องกำลังจะลง ทันใดเครื่องบินก็หักหัวลง คล้ายๆหัวจะทิ่มลงดิน  มาถึงพื้นด้วยความรุนแรง จากการกระแทรก  โอ้ย! หัวใจจะวายครับ

                ปล. ลืมบอกไปครับ  รถที่ลาวเขาเป็นช่องวิ่งขวาพวงมาลัยรถยนต์อยู่ทางซ้ายมือ แอบคิดตลกๆอยู่ในใจว่า ถ้าขับมอเตอร์ไซด์ คันเร่งจะอยู่ซ้ายมือด้วยรึเปล่า