ความในใจ
เมื่อวันที่ 18 สิงหาคม 2551หมอก้องจัดให้มีการนำเสนอKM ที่นครนายก เราก็เป็นหนึ่งที่ได้รับเลือกให้ไปนำเสนอ แต่เตี่ยเราซึ่งอายุ 89 ปีแล้ว ป่วยมา อาทิตย์กว่าเริ่มแรกไม่มากเท่าไหร่ 3-4 วันก่อนไปนครนายก เป็นมากขึ้น คือน่าจะเป็นไข้หวัดใหญ่ เราก็เฝ้ามาตลอด จนคืนวันที่17 เราเหนื่อยและค่อนข้างเครียดมากเพราะอดนอนมาหลายคืน ก็หลับสนิท ตอนกลางคืนเตี่ยปวดท้องเข้าห้องน้ำ แล้วลงมาทานน้ำ แล้วเดินขึ้นบันไดจะไปห้องนอนแต่เตี่ยมีอาการเหนื่อยมาก ซึ่งเราหลับไม่รู้เรื่องเลย ไม่เหมือนคืนก่อนๆ แค่เตี่ยลุกนั่งเราก็รู้แล้ว เรารู้สึกตัวอีกทีตอนตี 4 ก็ลุกมา เตี่ยเล่าเหตุการณ์ที่มีอาการเหนื่อยมากต้องนั่งพักที่กระไดตั้งนาน แกบอกว่าคิดว่าจะตายตรงนั้นแล้ว ขนาดเล่าเราก็ยังเห็นว่าเหนื่อย เราก็พามาให้นอนพัก ยืนคิดว่าจะเอาอย่างไงดี เช้านี้จะต้องไปนครนายกด้วย กลัวงานเสียหายก็กลัว ห่วงเตียก็ห่วง ว้าวุ่นชะมัดเลย เลยคุยกับสามี เขาก็บอกว่าไปเถอะเดี๋ยวตรงนี้จะดูให้เอง แม่ไม่ต้องห่วงอะไร เราก็เลยบอกสามีว่าเอาอย่างนี้เดี๋ยวไปแล้วจะขอนำเสนอเป็นคิวแรก(เดิมลำดับนำเสนออันดับที่22) นำเสนอเสร็จจะหาทางกลับมาเลยให้ได้ ต้องเหมารถออกมาก็ยอมแล้วคิดว่าจะให้น้องมานพช่วยเป็นเพื่อนตอนรถมาส่ง ระหว่างนั่งรถไปใจก็คิดถึงห่วงเตี่ยตลอด น้ำตาก็คอยจะไหล ไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่ พี่ประกอบก็ร้องเพลงเกี่ยวกับพ่อๆแม่ ซึ่งไม่มีใครรู้ว่ามีอะไรเกิดกับเราบ้าง เราก้ได้แต่พูดในใจว่า ร้องเพลงอื่นเถอะขอร้อง พยายามอ่านป้ายอักษรริมถนนเพื่อไม่ให้สนใจกับเนื้อเพลง จนใกล้ถึงโรงแรมเราโทรไปถามพี่สะใภ้ว่าเตี่ยเป็นอย่างไรบ้าง ได้รับคำตอบว่าสามีพาไปโรงพยาบาลเพราะเตี่ยใจสั่น ตัวเย็น ได้ฟังแล้วใจเรามันสั่น พูดในใจว่าจะเอาอย่างไงดีวะ พอดีรถจอดเห็นป้ายโรงแรม ก็คิดเอาวะ รออี 5-10 นาทีก้ได้ PRESENT ทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายเสร็จฉันจะไปแล้ว อะไรมันจะเกิดต่อไปก็ช่างมันละ พอก้าวลงรถปุ๊บเราก็ถามพนักงานของโรงแรมเลยว่ามีรถผ่านไปกรุงเทพไหม เขาบอกว่ามีตลอดทุกชั่วโมง โอ้โหตอนนั้นในใจดีใจมากๆ ฉันจะได้กลับไปทำหน้าที่ของฉันต่อแล้ว เลยไปขอพี่นุชบอกเหตุผล เราโชคดีที่มีพี่ๆน้องๆที่เข้าใจ จัดการแซงคิวให้ ตอนนำเสนอมันจะร้องไห้นะ คิดอะไรไม่ออก ใจมันคอยคิดว่าเตียจะเป็นอย่างไงบ้าง ก็รู้ตัวนะว่านำเสนอแบบสับสน เอาเป็นว่าอ่านตัวหนังสือในPowerPionT ได้ก็นับว่าดีแล้ว นำเสนอเสร็จเราเผ่นทันทีจับรถตู้มาลงอนุสาวรีย์ต่อรถตู้มาลงนครสวรรค์ถึง 6 โมงเย็นพอดี หิวมากเพราะไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากขนมปังที่ใช้เบรกตอนเช้า กลับมาถึงบ้านเตี่ยบอกว่ากลับมาทำไมทำงานยังไม่เสร็จไม่ดีนะ เราก็บอกว่าเสร็จแล้ว แต่คิดว่าเตียคงไม่เชื่อเพราะบอกว่าจะต้องกลับวันที่ 19 วันนี้20 เตี่ยดีขึ้นมาก เราก็นึกถึงว่าเออ/เราโชคดีที่สามีและพี่ชายมาช่วยดูเวลาเราไม่อยู่ ทุกครั้งที่ทำบุญเราจะอธิษฐานอันดับแรกเสมอคือขอให้เตี่ยของลูกอยู่กับลูกหลานนานๆ คิดว่าจะอธิษฐานฯอย่างนี้ตลอดไป เพราะเรามีวันนี้ได้ก็เกิดจากการฟูมฟักดูแลของเขามาจนเราอายุป่านนี้แล้วเขาก็จะเฝ้าดูแลในสิ่งที่เขาทำให้เราได้ตลอด พ่อแม่ต่อให้ลูกโตแค่ไหนก็ยังมองเป็นเด็กเสมอ
ความเห็น (9)
+ สวัสดีค่ะ....
+ มาเป้นกำลังใจให้ค่ะ....
+ ขอให้เตี่ยหายจากการป่วยเร็ววันนะค่ะ...
+ และขอให้เตี่ยอยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้แก่ลูกหลานต่อไปนะค่ะ
+ อ่านแล้วประทับใจมากค่ะ.....
เข้ามาเป็นกำลังใจให้นะค่ะ
เป็นกำลังใจให้พี่เป๋งนะคะ ขอให้เตี่ยพี่เป๋ง หายเร็วๆจะเป็นกำลังใจให้
นับถือพี่เป๋งจริงๆ ยอมเดินทางไปกลับพวกเรา ทั้งๆที่ใจเป็นห่วงพ่อ งานที่รับผิดชอบก็สำเร็จ ดูแลพ่อก็ดีเยี่ยม เป็นต้นแบบของข้าราชการพันธุ์ใหม่จริงๆ ค่ะ
เข้ามาถามค่ะว่า เป็นไงบ้างจ๊ะ คุณพ่อนะค่ะ
- ตอนกลางวันหลังจากเอาเสื้อคลุมที่ขอยืมจากพี่เป๋งไปคืน ยังคิดว่า เออ! เราก็รีบเสียจนไม่ได้ถามเรื่องเตี่ยของพี่เค้าเลย แย่จัง
- นอกจาก จะต้องรีบกลับมาดูแลเตี่ย พี่เป๋งยังมีโอกาสช่วยลูกนกตัวแดงๆ ให้ไม่ต้องหนาวสั่นด้วยอีกต่างหาก ขอบคุณจากใจค่ะ
- และบอกได้เลยว่าพี่เป๋ง "สุดยอด" ขอให้ความดีของพี่ ช่วยให้เตี่ยแข็งแรงไปนานๆ ค่ะ สาธุ
ขอบพระคุณทุกท่านที่ให้กำลังใจคะ
- วันนั้นทีมไปอุบล หมอก้องขอไปซื้อขาหมูรสเด็ดไปฝากพี่เป๋ง
- เห็นบอกเตี่ยชอบนะจ้ะ
- ช่วงนี้พ่อแม่เจ้าหน้าที่เราป่วยกันหลายคนเหมือนกันเลยเนาะพี่
- แข็งแรงๆ เนาะ
ขอบคุณน้องกบ อ๊อบๆจ๊ะ